Κάνουν πολιτική με σόου, τα ουσιώδη αφέθηκαν στην τύχη τους…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Ποια ήταν η πιο συνήθης εικόνα στην πρώτη φάση της πανδημίας την περασμένη άνοιξη; Μια τηλεοπτική κάμερα να καταγράφει νεαρούς σε πεζοδρόμους, ηλικιωμένους σε παγκάκια πλατειών και περιπατητές σε παραλίες της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης. Η μαγική λέξη ήταν «συνωστισμός», ο οποίος μπορεί και να μην υπήρχε. Όμως, αν η κάμερα έγραφε υπό συγκεκριμένη γωνία, ο στόχος επιτυγχανόταν.

 

Μετά από αυτά έπαιρναν σειρά κάποιοι ειδικοί και ορισμένοι υπουργοί, οι οποίοι στηλίτευαν την «ανευθυνότητα» και εξυμνούσαν την «ατομική ευθύνη». Παρόλα αυτά η πρώτη φάση της πανδημίας, με όλες αυτές τις «ατομικές» αμαρτίες, πέρασε με ελάχιστες απώλειες. Ακριβώς επειδή είχαμε περισσότερα σόου παρά επικίνδυνα φαινόμενα ατομικής ανευθυνότητας.

 

Πότε άρχισαν τα πράγματα να γίνονται επικίνδυνα; Όταν πέρασε η πρώτη φάση της πανδημίας και μπήκε στη μέση η άλλη ευθύνη: η ομαδική, η επιστημονική, η κρατική, η κυβερνητική. Όταν άνοιξε ο τουρισμός εική και ως έτυχε το καλοκαίρι. Όταν, φθινόπωρο πια, στη Θεσσαλονίκη γιόρταζαν συνωστιζόμενοι -υπουργοί, Μητροπολίτες, τοπικοί άρχοντες, πιστοί- και μετά έψαχναν Μονάδες Εντατικής Θεραπείας στα νοσοκομεία.

Όταν στα λεωφορεία οι επιβάτες ήταν σαν σαρδέλες, αλλά ο κ. Τσιόδρας αποφάνθηκε- δίκην πολιτικού, ως μη όφειλε- ότι δεν μπορούν να βρεθούν πρόσθετα λεωφορεία. Κάτι που λίγες μέρες μέρες μετά διέψευσε ο αρμόδιος υπουργός. Μόνο που ήταν μάλλον αργά, η δουλειά έπρεπε να είχε γίνει το καλοκαίρι.

 

 

Τα πράγματα ζόρισαν όταν άρχισε να χάνεται ο έλεγχος σε επιβαρυμένες περιοχές, όπως τώρα στη Δυτική Αττική με τα πολλά(και ανεξέλεγκτα) εργοστάσια και καταυλισμούς τσιγγάνων. Και όταν άρχισαν να «σκάνε» εστίες υπερμετάδοσης, όπως οίκοι ευγηρίας και φυλακές, που αφέθηκαν στην τύχη τους.

 

Παρόλα αυτά, η πολιτική των σόου συνεχίζεται. Την ώρα που δεκάδες ή και εκατοντάδες άνθρωποι πεθαίνουν καθημερινά, η εμβολιολογία κάνει θραύση. Από το καλοκαίρι ακόμα, όταν οι υπουργοί προσδιόριζαν με ακρίβεια εμβόλια θα είχαμε πέντε μήνες μετά. Εχουμε μάθει απ' έξω κι ανακατωτά πόσα ψυγεία έχουν εγκατασταθεί. Εχουμε εμπεδώσει ότι ο πρωθυπουργός και η σύζυγός του θα εμβολιαστούν την μεθεπομένη των Χριστουγέννων. Αλλά δεν πολυακούγεται ότι οι δύο και πλέον εκατομμύρια εμβολιασμοί το μήνα, που έταζαν, είναι αδύνατο να γίνουν. Αρα θα εμβολιαζόμαστε μέχρι το βαθύ καλοκαίρι και μέχρι τότε ο θεός να βάλει το χέρι του.

 

Την ίδια ώρα υπουργοί κάνουν σόου ψωνίζοντας on camera για να μας πείσουν πόσο πέτυχε το click away. Και επειδή αυτό δεν αρκεί, απειλούν να επιβάλουν πρόστιμα ή να κλείσουν καταστήματα επειδή είδαν μια εικόνα σε τηλεοπτική εκπομπή. To σόου υπεράνω όλων, όλα για τις εντυπώσεις.

 

Βλέπουμε, λοιπόν, ότι για την έξαρση της πανδημίας δεν έφταιγαν τόσο οι «ανεύθυνοι» και «ατομιστές», που μαζεύονταν σε πλατείες και πεζοδρόμους. Αντίθετα, έφταιγαν πολλές άλλες εστίες υπερμετάδοσης. Τις οποίες είτε οι επιστήμονες άργησαν να πάρουν χαμπάρι (περίπτωση Θεσσαλονίκης) είτε ο ΕΟΔΥ κατέγραφε λάθος είτε δεν μπόρεσαν να ελέγξουν.

 

Επιμύθιον: η άσκηση πολιτικής με σόου και παραπλανητικές εικόνες μπορεί να έχει τραγικά αποτελέσματα. Και κάποια στιγμή αποκαλύπτεται η αποτυχία της. Διότι οι πολίτες καταλαβαίνουν αυτό που λέει η ρήση του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ: «Όλα όσα βλέπουμε είναι η σκιά που ρίχνουν αυτά που δεν βλέπουμε».