Κάποτε τουλάχιστον η προπαγάνδα είχε Άννα Βίσση στο δελτίο

 

γράφει ο Μάνος Χωριανόπουλος

 

Αιώνες πριν, όταν η Ελλάδα εκσυγχρονιζόταν με τα γνωστά αποτελέσματα (σύγχρονο κράτος, αποφυγή της χρεοκοπίας, ισχυρό δημόσιο χωρίς γραφειοκρατία), η διαβόητη υποστήριξη των ΜΜΕ προς την κυβέρνηση Σημίτη, είχε μπόλικη φαντασία και αρκετό infotainment.

 

Αρκετοί θα θυμούνται δελτία ειδήσεων, με διάρκεια ταινίας, τα οποία αφού ξεπετούσαν την επικαιρότητα, έκαναν συνδέσεις με νυχτερινά κέντρα για την πρεμιέρα καλλιτεχνών όπως η Άννα Βίσση, η Καίτη Γαρμπή και άλλοι.

 

Το περιεχόμενο δεν "κλότσαγε" και πολύ καθώς, η επίπλαστη ευμάρεια με δανεικά, είχε ένα κοινό, που μπορούσε να ενημερωθεί στις 20:00 από έγκριτους δημοσιογράφους για τη βραδινή του έξοδο. Υπήρχαν πούρα να καταναλωθούν, χαρτονομίσματα να καούν σε τασάκια και πορτιέρηδες να χαρτζιλικωθούν.

Η μεσαία τάξη, νόμιζε ότι είχε πιάσει την καλή και η προπαγάνδα ήταν όσο ήπια χρειαζόταν για να στηρίζεται το εκσυγχρονιστικό αφήγημα, αγκαζέ με το "ωχ αδερφέ μου" και τον μπακάλη που φώναζε "πούλα πούλα" 5-10 φορές τη μέρα.

 

 

Χρειάστηκε να φτάσουμε στη χρεοκοπία, αρκετά χρόνια μετά για να γίνει κατανοητό, ότι η εικόνα που παρουσιαζόταν τότε ήταν μια καλοδουλεμένη κατασκευή, που βασιζόταν πάντως και στο ότι μια μεγάλη μερίδα πολιτών, πίστευε ότι η κοινωνική κινητικότητα με καταναλωτικά δάνεια και διακοποδάνεια, έχει μέλλον.

 

Σήμερα τα πράγματα είναι αλλιώς. Δεν χρειάζεται ούτε τακτ, ούτε Άννα Βίσση. Μόνο κτηνώδη δύναμη, χωρίς ντροπές και δισταγμούς.

 

Έμπειρος δεξιός κοινοβουλευτικός, που φίλο της εποχής Σημίτη δεν τον λες - το αντίθετο, είχε εκμυστηρευθεί σε φίλους του: "Τέτοια μιντιακή υποστήριξη σε κυβέρνηση, ούτε επί Σημίτη δεν υπήρξε".

 

Από την απόκρυψη ειδήσεων, στις δολοφονίες χαρακτήρων και από  την αποπομπή δημοσιογράφων που κάνουν απλώς τη δουλειά τους, στην ανακάλυψη "σκανδάλων", που ανεβαίνουν για λίγο και αποσύρονται στη συνέχεια, η εποχή του "εκσυγχρονισμού", μοιάζει με "χαμένο παράδεισο της δημόσιας σφαίρας". Τουλάχιστον τότε ακούγαμε και κανένα σουξέ.

 

Η τακτική που εφαρμόζεται σήμερα, είναι η επιτομή του "ή μαζί μας ή εναντίον μας" και μάλιστα εφαρμόζεται και στους φίλους της σημερινής εξουσίας, στοιχείο που δείχνει ότι τα χειρότερα έρχονται.

 

Δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, όταν η πραγματικότητα, που πρέπει να αλλοιωθεί περιέχει 100 νεκρούς την ημέρα, λύσεις φιάσκο για το εμπόριο τύπου Click Away και ένα οικονομικό μέλλον που προβλέπεται μαύρο.

 

Όσο πιο εξωφρενικό είναι το ψέμα που πρέπει να ειπωθεί, τόσο μεγαλύτερος πρέπει να είναι ο φανατισμός με τον οποίο θα επιδιώκεται η διάδοσή του.

 

Μπορεί να υπάρχουν οι χαραμάδες των Social Media, αλλά η ψευδαίσθηση ότι αυτό φτάνει, είναι βούτυρο στο ψωμί όσων γνωρίζουν ότι μέσω της τηλεόρασης απευθύνονται σε μεγάλες μάζες, που εξακολουθούν να ενημερώνονται απο τα δελτία ειδήσεων.

 

Το δυστύχημα είναι ότι η προπαγάνδα συνδυάζεται με την πραγματική αδυναμία του προοδευτικού χώρου να αρθρώσει μια καλά δομημένη εναλλακτική πρόταση, με προοπτικές διακυβέρνησης.

 

Το ΚΙΝΑΛ έχει σπάσει εδώ και χρόνια την πυξίδα του, από την εποχή που έγινε παρακολούθημα -ως ΠΑΣΟΚ- του Σαμαρά και ο ΣΥΡΙΖΑ επαναπαύεται στην καταγγελία του ζοφερού μιντιακού τοπίου για το ότι δεν έχει καταφέρει να αποκαταστήσει την επικοινωνία του με τις κοινωνικές τάξεις που σταδιακά έχασε ως κυβέρνηση.

 

Η αλήθεια όμως είναι ότι όταν μια πολιτική πρόταση συναντά την κοινωνική ανάγκη, ακόμα και η πιο καλά δομημένη προπαγάνδα καταρρέει.

 

Όσο αυτή η πρόταση δεν διατυπώνεται, η τακτική του "τα μάτια σου θα πιστέψεις ή εμένα" από υπουργούς και κλακαδόρους, θα μοιάζει ανίκητη.