Η πραγματική αλληλεγγύη δεν είναι λάιφ στάιλ

 

γράφει ο Γιώργος X. Παπασωτηρίου

  

Στην Ερμού το όργανο της «εξουσίας» κλωτσάει έναν άστεγο. Στο Κολωνάκι και στον Πειραιά η εξουσία μοιράζει φαγητό στους φτωχούς!

 

Η κλωτσιά του μπάτσου πονάει. Μα, πιο πολύ πονάει η «κλωτσιά» της ταπείνωσης από τους πολιτικούς. Γιατί η «αλληλεγγύη» ταπεινώνει τον δέκτη και διαφθείρει τον πομπό, όταν γίνεται πολιτική επικοινωνία, λάιφ στάιλ και εταιρικό branding, όταν γίνεται επιχείρηση διαμόρφωσης φιλολαϊκής εικόνας με εξαγορά «ανθρωπιάς». Αυτό έκανε ο Ντόναλντ Τραμπ, ο Μπολσονάρου, ο Όρμπαν, ο Τζόνσον.

 

Γρήγορα αποκαλύπτεται η υποκρισία. Παρόλα αυτά, οι «κάτω», έστω πρόσκαιρα, ξεγελιούνται. Η Εικόνα επιβάλλεται στο Είναι και το καθορίζει. Οι πολιτικοί, σήμερα, δεν χρειάζεται να «Είναι», μόνο να «Φαίνονται». Το ίδιο κι εμείς. Όλα είναι "εικόνα". Οι άστεγοι, οι άνεργοι, οι πεινασμένοι, οι φυλακισμένοι, οι πρόσφυγες του Καρά Τεπέ και της Αμυγδαλέζας, οι κρατούμενοι στα κρατητήρια της Πέτρου Ράλλη, οι γυναίκες που βιάζονται, τα παιδιά που κακοποιούνται, οι γιατροί και οι  νοσοκόμοι που δίνουν μάχες στα νοσοκομεία, οι χιλιάδες νεκροί του κορονοϊού και της κυβερνητικής ιδεοληψίας, δεν υπάρχουν. Ό,τι δεν φαίνεται, δεν υπάρχει. Ο Χοσέ Μουχίκα, ο πάμπτωχος πρώην πρόεδρος της Ουρουγουάης, απτό παράδειγμα μιας άλλης διαχείρισης της εξουσίας, δεν υπάρχει. Οι νέοι που αρνούνται τον καταναλωτικό τρόπο ζωής και το «εγκεφαλικό κάψιμο» (burn out), τον άγριο ανταγωνισμό, την ανάγκη της συνεχούς αύξησης της αποδοτικότητας και τη φενάκη της αλήθειας από το ηλεκτρονικό-ψηφιακό θέατρο της ψευδαίσθησης, κρύβονται στο σκοτάδι όταν δεν διώκονται από τους "σερίφηδες". Η πραγματικότητα είναι αυτή που δείχνουν οι κάμερες. Ο κόσμος είναι χωρισμένος σε ορατό και αόρατο, το ίδιο και οι άνθρωποι.   

 

Η κουλτούρα της εγγύτητας και η συλλογικότητα ως νόημα και περιεχόμενο της ζωής των «κάτω» εξαερώνονται. Η κοινωνική αποστασιοποίηση δίνει τη χαριστική βολή. Απέναντι σ’ αυτό κενό δεν έχει απομείνει τίποτ’ άλλο πέρα από τον εαυτό που καθρεφτίζεται στις σέλφι, αυτοπαραμυθιάζεται με τις autofiction ιστορίες στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και ενίοτε δονείται στιγμιαία από την κλωτσιά ενός μπάτσου στο σώμα κάποιου άστεγου ή μη. Τότε αντιδρά μ’ ένα οργισμένο «dislike», αλλά γρήγορα ξαναγυρνά στη χρήση, στο διαρκές αυτό-καθρέφτισμα. Η πολιτική δεν αποτελεί πια σημείο αναφο­ράς, όπου θα μπορούσε να αφιερωθεί κανείς με πάθος για να νοηματοδοτήσει την ύπαρξή του. Έχουμε πέσει στην παγίδα του Νάρκισσου με τα μαγικά καθρεφτάκια-οθόνες. Εκεί όπου υπερεπενδύουμε σε εγωπάθεια, σε αυτολατρία και σε ναρκισσισμό των μικρών διαφορών.

 

Όμως, υπάρχει ελπίδα. Είναι στο "σκοτάδι" αλλά υπάρχει και κάποια στιγμή θα ανάψει όσο κι αν προσπαθήσουν οι σιδερόφρακτοι σερίφηδες του συστήματος να τη σβήσουν. Η λύση θα έρθει από τους νέους, που αρνούνται τον καταναλωτικό τρόπο ζωής και την ιδιοκτησία, που απορρίπτουν την κοινωνία της κατανάλωσης και του αυτοκανιβαλισμού, που απορρίπτουν ότι η συσσώρευση πλούτου τους κάνει δήθεν πιο αυτόνομους και πιο ελεύθερους, που γνωρίζουν ότι το παρόν σύστημα καταστρέφει τον πλανήτη. Είναι οι νέοι που προτείνουν τη συνεταιριστική οικονομία και τη συνεισφορά, που μοιράζονται αλληλέγγυα τις γνώσεις τους, και ακολουθούν εναλλακτικές καλλιέργειες μη εξάντλησης της γης. Δεν επιδιώκουν να καταναλώνουν όλο και περισσότερο και αυτό τους δίνει το αίσθημα του ελέγχου της ύπαρξής τους. Τέλος, είναι οι νέοι που θεωρούν ότι η πραγματική αλληλεγγύη και η αγάπη μπορούν να είναι ένα σημείο αντίστασης ενάντια στην καπιταλιστική παγκόσμια τάξη, γιατί ο καπιταλισμός χρησιμοποιεί τις νέες τεχνολογίες με τρόπο που να καθιστούν τον εαυτό κέντρο του κόσμου, άρα δεν είναι συμβατός με την πραγματική αγάπη, αυτή που εννοούσε ο Ρεμπώ όταν έλεγε: "Εγώ είναι ένας άλλος"…