Όχι στις φρούδες ελπίδες, η απογοήτευση ελλοχεύει…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Τι κοινό έχουν οι(προσδοκώμενες, αλλά ουδέποτε επιβαλλόμενες) ευρωπαϊκές κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας με την αντιμετώπιση του κορονοϊού; Τίποτα, εκ πρώτης όψεως. Αν προσέξουμε, όμως, λίγο περισσότερο τον τρόπο που χειρίζεται και τα δύο αυτά προβλήματα η κυβέρνηση, κάτι κοινό θα βρούμε. Και αυτό δεν είναι άλλο από τη διαρκή τροφοδότηση της κοινής γνώμης με ελπίδες και ενέσεις αισιοδοξίας. Η τακτική αυτή είναι αποτέλεσμα είτε ψευδαισθήσεων(επιεικής εκδοχή) είτε συνειδητής απόπειρας παραπλάνησης.

 

Στην πρώτη περίπτωση, η κυβέρνηση  έβαλε όλα τα λεφτά της στο καλάθι "κυρώσεις εναντίον της Τουρκίας" από την Ευρωπαϊκή Ενωση, μολονότι είχε πολλά δείγματα ότι αυτό δεν θα συμβεί ή τουλάχιστον οι κυρώσεις ούτε άμεσες θα είναι ούτε δραστικές. Παρόλα αυτά ο πολυπράγμων κ. Πέτσας από τον  περασμένο Αύγουστο είχε διαβεβαιώσει ότι οι κυρώσεις που θα επιβληθούν "θα δαγκώνουν". Φτάσαμε στον Δεκέμβριο και δεν βλέπουμε ούτε μια αμυχή στα χέρια του Ερντογάν. Μόλις προχτές, παραμονή της συνόδου κορυφής, πάλι ο κ. Πέτσας έλεγε, με περισσή βεβαιότητα, ότι ο πρωθυπουργός "δεν θα φύγει από τη σύνοδο , αν δεν πάρει κάτι". Τι πήρε; Αν πιστέψουμε τον ίδιο τον κ. Μητσοτάκη,  η Ευρώπη  "έκανε ένα βήμα" και αυτή τη φορά "απηύθυνε την πιο ισχυρή προειδοποίηση προς την Τουρκία". Και την προηγούμενη φορά κάτι παρόμοιο ακούσαμε. Τώρα οι ελπίδες μετατίθενται για τον προσεχή Μάρτιο. Ποιος ζει ποιος πεθαίνει(από ελπίδα, πάντως, κανείς).

 

Στην κυβέρνηση γνωρίζουν ότι οι ισορροπίες στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις δεν ευνοούν την επιβολή κυρώσεων. Τότε  γιατί καλλιεργούν φρούδες ελπίδες; Προφανώς διότι δεν υπάρχει κάτι άλλο να πουν. Όταν  το ακροατήριό σου πρέπει να πειστεί σώνει και καλά ότι έχουμε "επιτυχίες", τι άλλο να κάνεις;

 Κάτι ανάλογο συμβαίνει στην περίπτωση της πανδημίας. Μετά την πράγματι επιτυχή διαχείριση της πρώτης φάσης, πώς να παραδεχτείς ότι απέτυχες στη δεύτερη; Ετσι, ακόμα κι όταν όλοι οι αριθμοί-και, κυρίως, ο τραγικός αριθμός των θανάτων-έχουν κάνει άλματα, κάπως πρέπει να το δικαιολογήσεις(έτσι, λες ότι είμαστε σε καλύτερη θέση από άλλες χώρες) ή να  συστήσεις "λίγη υπομονή ακόμα", αφού "έρχονται τα εμβόλια". Και τα εμβόλια μεν θα έρθουν, αλλά η υπομονή δεν θα είναι καθόλου λίγη. Ακόμα κι αν επιτευχθεί ο, μάλλον απατηλός, στόχος να εμβολιάζονται δύο εκατομμύρια Ελληνες το μήνα, τίποτα δεν θα λήξει σύντομα. Εχουμε μπροστά μας όλο το χειμώνα, ίσως και όλη την άνοιξη. Και δεν είναι καθόλου σώφρον να καλλιεργείται η ψευδαίσθηση "όπου να ‘ναι τελειώνουμε", όταν πεθαίνουν δεκάδες ή εκατοντάδες καθημερινά.  Γιατί έτσι η "λίγη υπομονή" μπορεί να εξαντληθεί εντελώς.

 

 

Επιμύθιον: αν τα πράγματα δεν πάνε καλά και προσπαθείς να πείσεις για το αντίθετο, όπως κάνει η κυβέρνηση τόσο για τις κυρώσεις στην Τουρκία όσο και για την καλπάζουσα πανδημία, κάποια στιγμή η διαρκής καλλιέργεια ελπίδων δεν θα αποδίδει. Διότι, όπως λέει μια θυμόσοφη ρήση, "ελπίδα είναι η συνήθως αναβαλλόμενη απογοήτευση".