Στην ανάγκη κάνουμε και τον σταυρό μας...

 

γράφει ο Δημήτρης Ψαρράς

 

Οσοι χρυσαυγίτες γλίτωσαν από τη δικαστική «καμπάνα» που βύθισε την οργάνωσή τους στα τάρταρα σήμερα προσπαθούν να βρουν σανίδα σωτηρίας... «πουλώντας» ορθόδοξο πνεύμα, το οποίο ουδεμία σχέση έχει με την ορθόδοξη ναζιστική πίστη που υμνούσαν μέχρι χθες.

Οσοι παρακολουθούσαν τους τελευταίους μήνες τη διαδικασία συρρίκνωσης και πολυδιάσπασης της Χρυσής Αυγής, που ολοκληρώθηκε μετά τη δικαστική απόφαση της 7ης Οκτωβρίου, διαπίστωναν ότι οι κατηγορούμενοι και ήδη καταδικασμένοι ναζιστές που ανήκαν στην ηγεσία της οργάνωσης επιχειρούσαν οψίμως να εμφανιστούν ως πιστοί χριστιανοί που τους κυνηγά το «σύστημα» των αντίχριστων σιωνιστών.

 

 

Τις εκκλησίες (εδώ τον Αγιο Παντελεήμονα) είχαν επιλέξει οι ναζιστές για να μοιράσουν πατάτες μόνο σε Ελληνες

  

Σε έναν βαθμό αυτό το φαινόμενο, δηλαδή η όψιμη ανακάλυψη της χριστιανικής πίστης, απαντάται σε πολλούς καταδικασμένους για κακουργήματα, που αναζητούν μια προσωπική εξιλέωση μετά το σοκ της καταδίκης. Αλλά στην περίπτωσή μας η καταφυγή των συνεργατών του Ν. Μιχαλολιάκου στα θεία και η προσπάθεια ανθρώπων όπως ο Λαγός ή ο Κασιδιάρης να βρουν το δίκιο τους μέσα από την επίδειξη της βαθιάς τους ευλάβειας το μόνο που κάνει είναι να εκθέτει τους ίδιους και όσους από τα στελέχη της Εκκλησίας δέχτηκαν κάποια στιγμή να συμπορευτούν μαζί τους.

 

"Θεομπαίχτες μέχρι τέλους όσοι απέμειναν στα παρακλάδια της Χρυσής Αυγής"

 

Πέρσι τα Χριστούγεννα ο Λαγός είχε τολμήσει να αναρτήσει στην ιστοσελίδα του μια φράση του Φώτη Κόντογλου, ότι «μοναχά ο ορθόδοξος χριστιανός γιορτάζει τα Χριστούγεννα πνευματικά». Βέβαια τότε δεν είχε βγει ακόμα η δικαστική απόφαση και ο Λαγός δεν είχε ακόμα αποφασίσει να αποδράσει στις «αντιορθόδοξες» Βρυξέλλες, όπου γιορτάζει φέτος, εκμεταλλευόμενος το δικαίωμα της ασυλίας που θέλει να καταργηθεί για όλους τους άλλους.

 

Οσο για τον Κασιδιάρη, αυτός φιλοξενεί εδώ και λίγες μέρες στη δική του ιστοσελίδα το κείμενο μιας Ελληνοαμερικάνας που συγκρίνει τα Χριστούγεννα με το Πολυτεχνείο, για να συμπεράνει ότι τα πρώτα είναι μεγάλη γιορτή για το 95% των Ελλήνων, ενώ το δεύτερο τιμάται μόνο από το 5% των αναρχοκομμουνιστών.

 

Με συνεχείς αναφορές στον Χριστό επιχειρούν να μπερδέψουν τους επισκέπτες τους και ορισμένες ακροδεξιές ιστοσελίδες που έχουν θέσει στόχο την «επανένωση των εθνικιστών» κάτω από την ηγεσία του Κώστα Πλεύρη. Ακόμα κι αυτός δεν παραλείπει βέβαια να απευθύνεται σε πιστούς «χριστιανούς εθνικιστές».

 

Το κακό για όλους αυτούς είναι πως οι αναφορές στον Χριστό και την πίστη δεν πείθουν ότι αποτελούν μια πραγματική μετατόπιση από τη φανατική προσκόλλησή τους στην εγκληματική ναζιστική κοσμοθεωρία. Το μόνο που κάνουν οι χρυσαυγίτες αυτές τις μέρες είναι να μιμούνται ακόμα μια φορά το ίνδαλμά τους, τον Χίτλερ, ο οποίος είχε φροντίσει να δημιουργηθεί το λεγόμενο κίνημα των «Γερμανών Χριστιανών» (Deutsche Christen), μια οργανωμένη κίνηση στο εσωτερικό των προτεσταντικών εκκλησιών, με στόχο να υιοθετηθούν και να στηριχτούν οι φυλετικοί νόμοι του Τρίτου Ράιχ.

 

Σε μεγάλο βαθμό το εγχείρημα αυτό πέτυχε, με αποτέλεσμα να αποκτήσει ο Χίτλερ συμμάχους στο εσωτερικό των εκκλησιών, να αποφύγει την κατά μέτωπο σύγκρουση με το σύνολο των οργανωμένων θρησκευτικών ομάδων και να δώσει διέξοδο στους θρησκευόμενους οπαδούς του κόμματός του.

 

Κεντρικός πυρήνας της παρέμβασης του Χίτλερ στις γερμανικές εκκλησίες ήταν η προβολή ενός νέου μοντέλου χριστιανικής πίστης, αποκαθαρμένου από τις «εβραϊκές επιρροές», δηλαδή μιας νέας θρησκείας που θα μπορούσε να προβάλει και έναν νέο Μεσσία, τον Αριο και όχι Εβραίο Χριστό. Αυτός ο «εξαριανισμός» του χριστιανισμού επιτρέπει και στους σημερινούς θαυμαστές του Χίτλερ να συμβιβάζουν τα ασυμβίβαστα.

 

Δεν θα είχαν μεγάλη σημασία πλέον όλα αυτά, αν δεν υπήρχε ήδη στην ελληνική κοινωνία ένα παλιότερο εθνικιστικό ρεύμα με παρόμοια χαρακτηριστικά και με αναφορές στην «ελληνικότητα» του Χριστού, καθώς και απόπειρες να καταργηθεί η αναφορά στην «εβραϊκή» Παλαιά Διαθήκη. Από τον Περικλή Γιαννόπουλο μέχρι τον Κυριάκο Βελόπουλο, αυτό το ρεύμα παίρνει κατά καιρούς σοβαρές ή γελοίες μορφές, ωστόσο διεκδικεί να επηρεάζει ακόμα και κάποια στελέχη της Ιεραρχίας, όπως μας θυμίζει κυρίως η περίπτωση του Αμβρόσιου.

 

Κατά καιρούς, με την «ελληνικότητα» του Ιησού έχουν καταπιαστεί διάφοροι συγγραφείς του «χώρου», με προεξάρχοντες τον υπουργό προπαγάνδας της χούντας Γεώργιο Γεωργαλά και τον γραμματέα του πραξικοπηματία Λαδά Κωνσταντίνο Πλεύρη. Βέβαια, όταν ο Βελόπουλος επιχείρησε να κάνει καμπάνια μ’ αυτό το θέμα, έσπασε τα μούτρα του και υποχρεώθηκε να αποσύρει το βιβλίο «Ιησούς και Δίας, Ορθοδοξία ή Δωδεκάθεο. Εκάς οι βέβηλοι», όπου αντέγραφε διάφορες απόπειρες συνδυασμού του χριστιανισμού και της «Πατρώας Θρησκείας», δηλαδή του Δωδεκάθεου. Το βιβλίο ξανακυκλοφόρησε «διορθωμένο», ενώ ο Βελόπουλος άρχισε να δηλώνει τη βαθιά του πίστη.

 

Πρώτοι είχαν εισηγηθεί τις θεωρίες αυτές οι θεωρητικοί του φυλετισμού Χιούστον Στιούαρτ Τσάμπερλεν (1855-1927) και Τέοντορ Φριτς (1852-1933), ενώ τις είχε αναπτύξει ο θεωρητικός του ναζισμού Αλφρεντ Ρόζενμπεργκ (1896-1946) στο περιβόητο πόνημά του «Ο μύθος του 20ού αιώνα».

 

Μέχρι πρόπερσι η Χρυσή Αυγή τιμούσε τις μέρες αυτές τον Θεό Ηλιο, μετατρέποντας τα Χριστούγεννα σε «Ηλιούγεννα» και καταγγέλλοντας τη χριστιανική γιορτή ως «εμπορική» και επηρεασμένη από την εβραϊκή Χανουκά! Οπως αποδείχτηκε, μάλιστα, στη δίκη, ήταν γνήσια η φωτογραφία που πρώτη αποκάλυψε η «Εφ.Συν.» με την ομάδα χρυσαυγιτών υπό τον Κασιδιάρη να γιορτάζει τα «Ηλιούγεννα», δηλαδή το χειμερινό ηλιοστάσιο, με τη σημαία της Βέρμαχτ και τον αγκυλωτό σταυρό.

 

Ο ίδιος ο Μιχαλολιάκος έγραφε σε βιβλίο του το 2000: «Πιστεύουμε στην Ιδέα της Θρησκείας, πιστεύουμε σε έναν Ελληνικό Χριστιανισμό, απόλυτα ταυτισμένο με τον πολιτισμό και την ιστορία του λαού μας. Βλέπουμε στη γλυκιά μορφή της Παναγίας-Στρατηγού την Παλλάδα-Αθηνά, βλέπουμε στην εορτή των Χριστουγέννων την ημέρα του Ανίκητου Ηλίου, στην ημέρα της Αναστάσεως όχι το εβραϊκό Πάσχα, αλλά τα ανθεστήρια. Η ανεξιθρησκία είναι για μας αποδεκτή μόνο όταν δεν έρχεται αντιμέτωπη με τα Δίκαια και τους Πόθους της Φυλής» (Ν. Γ. Μιχαλολιάκος, «Για μια Μεγάλη Ελλάδα σε μια Ελεύθερη Ευρώπη», Ασκαλών, Αθήνα 2000, σ. 25). Φυσικά, η παράγραφος αυτή έχει σβηστεί στην επανέκδοση του 2012.