Η Πρωτοχρονιά έχει το βάρος της υπόσχεσης

 

 γράφει η Παναγιώτα Ψυχογιού  

 

Κάθε Πρωτοχρονιά στριφογυρίζει μια μυρωδιά του Χρόνου στον αέρα.

 

Όπως η σκόνη και τα γλυκά, τα δώρα και οι χαρούμενοι άνθρωποι.

 

 Είναι σαν μια νέα, καθαρή εκκίνηση!

 

Είναι σαν να έχετε ένα μεγάλο λευκό χαρτί για να ζωγραφίσετε νέες δυνατότητες!

 

Είναι ένας μαγικός κόσμος, «η Ελπίδα που χαμογελά στο κατώφλι του επόμενου χρόνου», όπως το έγραψε ο Τένισον. 

 

Μια άλλη φωνή που υπόσχεται  νέο ξεκίνημα -με λάθη ή χωρίς δεν έχει σημασία- γιατί αυτή η μέρα έχει το βάρος της υπόσχεσης, μπορεί και της αλλαγής...

 

 Μοιάζει με ένα μαγικό κουτί γεμάτο με όλα τα άγνωστά μας πεπρωμένα, μια πόρτα ανοιχτή στο άγνωστο.

 

Μοιάζει με ένα άγραφο χαρτί που μας υπόσχεται τον παράδεισο ή την ανασύνθεση του εαυτού μας.

 

 Όπως ο Ζαρατούστρα του Νίτσε λέει: «Πρέπει να είστε έτοιμοι να κάψετε τον εαυτό σας γιατί  πώς θα μπορούσατε να γίνετε καινούργιος αν δεν είχατε γίνει πριν στάχτη;»  Ή «Κανείς δεν μπορεί να σας κατασκευάσει τη γέφυρα πάνω στην οποία εσείς, και μόνο εσείς, πρέπει να διασχίσετε τον ποταμό της ζωής. Πού οδηγεί; Μη ρωτάτε, περπατήστε!»

 

Μοιάζει σαν να είναι ο χρόνος μια γυάλινη σήραγγα  και στο τέλος του φτάνουμε σε  μια ανοιχτή θάλασσα.

 

Μοιάζει σαν το όριο της γεφύρωσης του χάσματος ανάμεσα στον υπαρκτό και τον ιδεατό εαυτό μας.

 

Μοιάζει να μας λέει ότι ο χρόνος είναι τεχνίτης, όπως ακριβώς και η ζωή είναι τέχνη. Την άλλη μέρα όμως το ξεχνάμε για να παίξουμε το παιχνίδι της ζωής το άτεχνο. Γιατί παρά τη βαθύτατη επιθυμία για αγάπη, στην πραγματικότητα η επιτυχία, το κύρος, τα χρήματα, η εξουσία,  σχεδόν όλη μας η ενέργεια χρησιμοποιείται για την εκμάθηση του τρόπου επίτευξης αυτών των στόχων.

 

 Θα ήθελα αυτή η πρωτοχρονιά να σημάνει επιτέλους το τέλος της «χαμένης αγωνίας»! Κάποια μέρα, όταν οι τελευταίοι νόμοι της φυσικής θα είναι στη διάθεσή μας, μπορεί να ανακαλύψουμε ότι η έννοια του χρόνου δεν υφίσταται και η διάκριση ανάμεσα στο παρελθόν, το παρόν και το μέλλον είναι μόνο μια ψευδαίσθηση.

 

Αυτή η βραδιά  όμως  μας προτρέπει  να εγκαταλείψουμε την ιδέα ότι ο κόσμος οργανώνεται με έναν ορθολογικό τρόπο.

 

Μοιάζει να λέει ότι ο κόσμος δεν έχει τρελαθεί. Στην πραγματικότητα ήταν πάντα τρελός γιατί συνεχίζει ακόμα να ονειρεύεται.