Πότε χάσαμε;

 

γράφει ο Κώστας Καναβούρης  

 

 

Νομοσχέδιο Πέτσα και ξεσηκώθηκε ο δημοσιογραφικός κόσμος. Νομοσχέδιο πλίνθων από την Κεραμέως, ατάκτως ερριμμένο στα κεφάλια των παιδιών και ξεσηκώθηκε ο κόσμος της παιδείας. Βάλε και την αστυνομία στα Πανεπιστήμια, βάλε και το ξύλο στην επέτειο Γρηγορόπουλου, για να δεις πόσο μελανό βγαίνει το άθροισμα στην παιδεία. Πάμε παρακάτω σε άλλο μελανό σημείο. Αβυσσαλέα μελανό: νομοσχέδιο Μενδώνη για τα ανεκτίμητα της ύπαρξής μας και ξεσηκώθηκε ο κόσμος της αρχαιολογίας. Ένα νομοσχέδιο για να επιβεβαιωθεί με τον πιο χυδαίο, τον πιο ατιμωτικό τρόπο πως ό,τι κοροϊδεύεις έρχεται στο κεφάλι σου.

 

Παλιά όταν ήθελαν να πούνε ότι κάποιος είναι απατεώνας ολκής, έλεγαν πως «αυτός είναι ικανός να πουλήσει και την Ακρόπολη». Ε, αυτό έγινε με το νομοσχέδιο Μενδώνη κι ακόμα δεν τους πήραν στο κυνήγι οι Καρυάτιδες. Και ακόμα δεν σηκώθηκε και το τελευταίο πετραδάκι από αγανάκτηση. Τη φώτισαν, την τσιμέντωσαν την Ακρόπολη την έκαναν για τα πανηγύρια σα λατέρνα με την Γενοβέφα και την έβγαλαν στο δουλοπάζαρο του εμπορίου μαζί με τα άλλα πολύτιμα κειμήλια.

 

Πάρε κόσμε, τώρα που γυρίζει. Πενήντα χρόνια; Εκατό; Όπου κάτσει η μπίλια του αγιογδύτικου εμπορίου. Faites vos yeux, monsieur. Πουλάμε τα «φώτα που δώσαμε στον κόσμο» ένεκα η ανάγκη. Και δεν κουνιέται φύλλο. Φρίττουν οι αρχαιολόγοι και ξεσηκώνονται, «με την πρώτη σταγόνα της βροχής» πλημμύρισε το μνημείο των μνημείων της ανθρωπότητας κι αντί να ουρλιάξουν οι σειρήνες του συναγερμού, κρώζει ειρωνείες η σκαιά υπουργός. Σιγά, η πατρίδα κοιμάται. Βάλε και τον κατακέφαλο που ήρθε για τις Αρχαιότητες στον σταθμό Βενιζέλου της Θεσσαλονίκης, από το Διεθνές Συμβούλιο Μνημείων και Τοποθεσιών (ICOMOS) και θα καταλάβεις πόσο μολύβι είναι ο ύπνος της πατρίδας. Ο ύπνος που σκεπάζει βαριά όχι μόνο την κυβέρνηση, αλλά και μια ολόκληρη κοινωνία.

 

Μονάχα οι σύγχρονες θεότητες αγρυπνούν σ’ αυτή την κατάσταση: έμποροι, ντίλερς, πλασιέδες πατριωτισμού, δοσατζήδες ελπίδας, εργολάβοι και υπεργολάβοι νομιμότητας, γελωτοποιοί μιας αγριότατης φαιδρότητας, κόβουν, ράβουν, μετρούν, νομοθετούν, ερμηνεύουν την δυσνομία και την ανομία, πουλούν και αρπάζουν. Και στη μέση ο Κικίλιας εξηγεί, ενώ το ΕΣΥ καταρρέει μέσα τους τάφους που δημιούργησε αυτή η πολιτική, πως ο εμβολιασμός δεν μπορεί να αρχίσει… πριν έρθει το εμβόλιο. Ναι ρε παιδιά, έτσι το είπε.

 

Και το κερασάκι στην τούρτα, ο Πρωθυπουργός με το ανθρώπινο πρόσωπο. Πως έλεγε παλιά ο αλήστου μνήμης Ευρωκομουνισμός, «σοσιαλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο;» Έ, τώρα έχουμε Πρωθυπουργό με ανθρώπινο πρόσωπο, που ό,τι και να του πεις, του κάνεις τα μούτρα κρέας. Το προσπερνάει ανέμελα και πάει γι’ άλλα. Πότε για βόλτα στην Πάρνηθα, πότε για long weekend, πότε μένει στο σπίτι για cocooning και Βολταίρο… άμα είσαι ανέμελος λύσεις υπάρχουν. Ανέμελος και ανεξάρτητος από μισθό, αγωνία επιβίωσης και άλλες τέτοιες ανελαστικές επιβιώσεις του παρελθόντος. Τα πάντα είναι θέμα διαχείρισης. Όποιος έχει το μαχαίρι, όποτε θέλει κόβει το πεπόνι, όποτε θέλει βάζει τα τσιράκια να τεμαχίσουν τον Τσίπρα, όποτε θέλει… κάνει ό,τι θέλει, όπως θέλει. Έτσι κι αλλιώς πραγματικότητα είναι ό,τι πει αυτός πως είναι πραγματικότητα.

 

Αυτή είναι η πραγματικότητα που ξημερώνει ο θεός τη μέρα του, επειδή δεν κατέχει από Μητσοτάκηδες και τέτοια.

 

Αυτό το ανοσιούργημα ζούμε. Αυτό το ανοσιούργημα προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε, παραζαλισμένοι. Από ποιόν εχθρό όμως ηττηθήκαμε και παραδοθήκαμε συνθηκολογώντας τόσο ταπεινωτικά; Σε ποιόν πόλεμο χάσαμε και υπογράφουμε τέτοια ατίμωση της πατρίδας; Πως ονομάζεται αυτή η ήττα που μας καταρράκωσε τόσο πολύ ώστε δεν έχουμε κουράγιο όχι για οργή, αλλά ούτε καν για λύπη; Κι όσο δεν δίνονται απαντήσεις, πολύ φοβάμαι ότι το «πεδίο των ιδεών» θα γεμίζει από άταφους νεκρούς. Από τους νεκρούς των μαχών που δεν δόθηκαν. Αυτή είναι η ήττα: οι μάχες που δεν δόθηκαν. Και τώρα το πεδίο το σαρώνουν οι δειλοί και οι απόλεμοι λογιστές που ποτέ δεν χρονοτρίβησαν αναζητώντας τον χαμένο χρόνο.