Τα σβησμένα φώτα των εορτών

 

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

 

Αν εξαιρέσεις ένα διαμέρισμα στον πρώτο όροφο στην απέναντι πολυκατοικία πουθενά αλλού, σε κανένα μπαλκόνι, στα Κάτω Πατήσια, δεν αντικρίζεις εκείνα τα πολύχρωμα φωτάκια, με τις φατνούλες και τα αστεράκια και τα λογής χριστουγεννιάτικα μπιχλιμπίδια, που σκόρπιζαν, όσο να 'ναι, μια λαμπρότητα στις συνοικίες και διαμόρφωναν και μια εορταστική, ανατατική θα έλεγε κανείς ατμόσφαιρα. Γιορτές, αδελφέ. Ναι, αλλά κάποτε. Εφέτος όλα μουντά, πενιχρά, θλιβερά εντέλει. Ακόμη και τα φρεσκοκομμένα έλατα στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, που στήνονται προς πώληση, λυπημένα δείχνουν [η λύπη, φυσικά, της δικής μας ψυχής είναι, αλλά σε ποιον να το πεις;]. Στον δήμαρχο Αθηναίων ή στον δήμαρχο Θεσσαλονικέων με τα χιλιάδες λαμπιόνια τους;

 

Πολλοί είναι εκείνοι που φαίνονται να αδιαφορούν παγερά για την έλευση των Χριστουγέννων. Αλλα είναι εκείνα που τους καίνε, όπως π.χ. η δυνατότητα να «σχηματιστεί» ένα γιορταστικό τραπέζι, η οικονομική δυνατότητα εννοείται. Λίγοι είναι εκείνοι που ανταποκρίνονται στις «απαιτήσεις» αυτού του τραπεζιού, κυρίως όσοι σιτίζονται από το Δημόσιο, από διορισμένους σφουγγοκωλάριους.

 

Λίγα εικοσιτετράωρα πριν από τη γέννηση του θείου βρέφους. Σβησμένα τα φώτα στις συνοικίες - σβησμένα διότι κάποτε ήσαν ανοιχτά. Λιτότητα αναγκαστική, προϊόν της αδυναμίας πολλών μικροεπαγγελματιών να εργαστούν αλλά και της σαρωτικής ανεργίας. Δεν ξέρω σε ποια κοινωνία ζουν οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι των τηλεοπτικών καναλιών, που χασκογελάνε στις εκπομπές τους, λες και δεν συμβαίνει τίποτε, παρά μόνο πότε θα εμβολιαστούμε [αυτό τους καίει σε προσωπικό επίπεδο - τρέμουν οι καλοζωισμένοι και δεν μπορούν, οι δειλοί, να το κρύψουν· άμα μάθεις στις ανέσεις... τι να λέμε τώρα]. Αφες αυτοίς, ου γαρ και λοιπά.

 

Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι για τους οποίους οι μέρες των γιορτών είναι μια πληγή, μια ρωγμή στην ψυχοσωματική αρτιμέλειά τους, αφού πολλές από αυτές τις μέρες -επί πολλά χρόνια- τις έχουν περάσει σε νοσοκομειακούς θαλάμους, έως σήμερα, με την ταραχή να τρώει τα σωθικά τους. Εκεί μέσα τι να πεις; Ποια γιορτή; Ποια μεταρσίωση; Ποια χαρά; Με την ευκαιρία: Περαστικά σε όλους. Μια παρένθεση αυτές οι τρεις αράδες.

 

Μακάρι η εφετινή εορταστική μοναξιά να νουθετήσει πολλούς από εκείνους που έχουν χάσει τον δρόμο τους και έχουν επηρεαστεί από τα φιλελεύθερα φληναφήματα μιας (παλαιο)δεξιάς κυβέρνησης, που θέλει να φαίνεται δημοκρατική με μέσον την καταστολή και μόνο την καταστολή. Δεν φταίει αποκλειστικά ο κορονοϊός για τη «θλιμμένη» ατμόσφαιρα - φταίει η αντικοινωνική πολιτική της κυβέρνησης πρωτίστως και η εμμονή της σε παλαιοκομματικές-ρουσφετολογικές πρακτικές, οι οποίες είναι και οι μόνες που της ταιριάζουν [και την εκφράζουν]. Και ο ιός αν δεν ήταν πλάι μας [και μέσα μας] πάλι διστακτικοί θα ήμασταν με τον ερχομό των εορτών, πάλι θα δυσανασχετούσαμε με τούτη την κυβέρνηση - τώρα ήρθε κι έδεσε. Είπαμε: αστεία κυβέρνηση και ακόμη πιο αστείοι οι υπουργοί της -πού θα πάει; Θα γίνει κατανοητό - και όσο πιο σύντομα...