Σωτήρης Τσιόδρας: Δεν ήξερε τα μυστικά του βάλτου

 

γράφει ο  Γιώργος Λακόπουλος

 

Η σχεδιαζόμενη νέα απόπειρα ηγετοποίησης Μητσοτάκη, δια των εμβολίων αυτή τη φορά, τον  έφερε  για λίγο, πάλι, στο προσκήνιο. Μιλάμε για τον «Σωτήρη» -για τον Πρωθυπουργό ή αλλιώς  καθηγητής Τσιόδρα – για τους υπόλοιπους.

 

Υπήρχε η εντύπωση ότι τις δημόσιες οικειότητες ακολούθησε μια « ψυχρανσία»- που θα έλεγε ο Κώστας Χατζηχρήστος. Αλλά  φαίνεται ότι ο Μητσοτάκης τον χρειάζεται ακόμη. Οι εναλλακτικές λύσεις δεν του βγήκαν και τον κάλεσε σε προεόρτια συνεργασία.

 

Πολλοί άκουσαν για πρώτη φορά το όνομα του Τσιόδρα τον περασμένο Φεβρουάριο- όταν ορίσθηκε επικεφαλής της Επιτροπής Λοιμωξιολόγων.  Αλλά στη ζωή μας μπήκε με όχημα το επικοινωνιακό σύστημα Μητσοτάκη. 

 

Οι ίματζ μέικερς του Μεγάρου Μαξίμου έκριναν ότι η σκηνοθεσία της δημόσιας παρουσίας του Πρωθυπουργού για ένα θέμα όπως ο COVID19  έπρεπε να έχει επιστημονική υποστήριξη.

 

 

 Διάλεξαν κάποιον που ήδη  από το 2009  είχε εμφανιστεί δίπλα τον Δημ.   Δ. Αβραμόπουλο, στη σκιά της αλησμόνητης Γιαμαρέλου.  Είχε χαμηλό προφίλ  και ως εκ τούτου ήταν πολιτικά ακίνδυνος.

 

Καλός επιστήμονας; Ασφαλώς. Όπως και αρκετοί ακόμη συνάδελφοί του. Για τον μη επικοινωνιακό Πρωθυπουργό ήταν κυρίως βολικός γιατί άφηνε τον ρόλο του σούπερ σταρ για τον «ηγέτη».

 

Εδώ  τα επικοινωνιακά μοντέλα έπεσαν έξω. Ο Τσιόδρας αποδείχθηκε ο αγαπημένος των Ελλήνων της περασμένης άνοιξης. Γιατί ήταν ένας από όλους.

 

Η «αγιοποίησή» του διαπέρασε την κοινωνία και αιφνιδίασε τους διαχειριστές της δημόσιας εικόνας του Μητσοτάκη.  Χωρίς να το θέλουν κατασκεύασαν έναν ανταγωνιστή του.

 

Μάλλον δεν άρχισε τυχαία η απομυθοποίησή -που σηματοδοτήθηκε με τον συμβολικό υποβιβασμό του  σε πρωθυπουργικό βοηθό που προβάλλει τις διαφάνειες.

 

 

Η τελευταία κοινή εμφάνισή τους ράγισε το επικοινωνιακό ιμπέριουμ του καθηγητή.  Στον ενδολοιμωξιακό ανταγωνισμό και στον ακαδημαϊκό αγώνα για τα πρωτεία φάνηκε ότι δεν έχει μεγαλώσει τόσο τις αποστάσεις από τους άλλους.

 

 

Πρώτος το χάρηκε πρύτανης συγκεκριμένου Πανεπιστημίου, με τον οποίο βρέθηκαν εξ αρχής σε άδηλη αντιδικία.  Αλλά και στον κυβερνητικό μικρόκοσμο κανείς πλέον δεν αισθανόταν ότι έπρεπε να υποκλίνεται.

 

Έτσι άρχισαν να διαρρέουν οι πρώτες πληροφορίες για διαφωνίες στην Επιτροπή που προκαλούσαν τον εκνευρισμό του στις συνεδριάσεις. Κάποιοι ανέσυραν τις αντικρουόμενες από τη μια φάση στην άλλη απόψεις του μαζί με το ερώτημα: σιωπά ή παραγκωνίζεται;

 

Ο ίδιος δεν υπερασπίσθηκε το ρόλο του ως επικεφαλής της Επιτροπής του, αφήνοντας στις κυβερνητικές σκοπιμότητες να κρίνουν αν πρέπει να δοθούν στη δημοσιότητα τα πρακτικά των συνεδριάσεων.

 

Το σύστημα που τον είχε κορώνα στο κεφάλι του άρχισε να τον παραπλανά και αργά ή γρήγορα θα τον εξέθετε. Έγινε με τη Θεσσαλονίκη. Στις 30 Σεπτεμβρίου ο καθηγητής βεβαίωσε ότι «πάμε καλά». Ύστερα ήλθαν οι μέλισσες…

 

Οι καλοθελητές του παρασκηνίου καλλιεργούν την υπόνοια ότι κάποιοι τροφοδοτούσαν το Τσιόδρα με λάθος στοιχεία. Όταν βγήκε στα πρωτοσέλιδα η υπόθεση με τα διπλά βιβλία του ΕΟΔΥ,  που τον τοποθετούσε στην πλευρά των ανυποψίαστων, άρχισε να αναδύεται η αίσθηση ότι ήταν μιας χρήσης.

 

Έπαιξε το ρόλο του πρωταγωνιστή σε σενάριο του οποίου δεν είχε την ιδιοκτησία. Είτε έλεγε ότι πρόκειται πρόκειται για «ήπια γρίπη», είτε  δάκρυζε συστήνοντας μέτρα προφύλαξης των πιο ευπαθών, είτε άφηνε να του αρπάζει από το στόμα  ο Μητσοτάκης τις αμιγώς επιστημονικές ανακοινώσεις.

 

Όσο περνάει ο καιρός, ο καθηγητής- σταρ της επιδημίας εξαερώνεται.  Ξεκίνησε ως «ήρωας της χρονιάς» και καταλήγει ως «άλλους έσωσεν, εαυτόν ου δύναται σώσαι». Επί σκηνής πρωταγωνιστούν άλλοι και αλλιώς.

 

Προφανώς  είχε καλές προθέσεις. Αλλά αυτό που έκανε ήταν λιγότερο επιστήμη και περισσότερο  πολιτική. Και δεν ήξερε τα μυστικά του βάλτου.