Η επετειακή επίδειξη φιλανθρωπίας: Η Πρόεδρος, ο Πρωθυπουργός και ο Χαρούν Αλ Ρασίντ…

 

 γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Δύο (εγχώριες) εορταστικές εικόνες κάνουν το γύρο των μέσων ενημέρωσης. Την παραμονή των Χριστουγέννων η Πρόεδρος της Δημοκρατίας πήγε σε μια «κοινωνική κουζίνα» και μοίρασε μερίδες φαγητού σε φτωχούς συνανθρώπους μας. Ανήμερα τα Χριστούγεννα την μιμήθηκε ο Πρωθυπουργός, αυτός προτίμησε ένα εστιατόριο στο υποβαθμισμένο Κερατσίνι.

 

Βεβαίως, τα συνηθίζουν αυτά οι πολιτικοί, ιδίως σε περιόδους εορτών, όταν η ευαισθησία για τους ανθρώπους που είναι σε ανάγκη περισσεύει. Και αυτές οι επισκέψεις έχουν πάρει επετειακό χαρακτήρα. Είναι όπως υποδέχονται παιδιά ή φουστανελοφόρους για να τους πουν τα κάλαντα.

 

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι η κυρία Σακελλαροπούλου και ο κ. Μητσοτάκης, όπως και οι προκάτοχοί τους, δεν έχουν σχέση-δεν θα μπορούσαν να έχουν- με τον κόσμο της ανάγκης, της ανημπόριας, της φτώχειας. Επομένως, ο ισχυρισμός ότι η πρωτοβουλία τους αυτή-που δεν είναι δική τους, αλλά των επικοινωνιολόγων τους- δείχνει ότι «γνωρίζουν τι γίνεται στην κοινωνία» είναι έωλος. Αν ήταν πρωτοβουλία ουσίας, τότε δεν θα έπρεπε να την μάθουμε, δεν έχει νόημα η προβολή της. Αν ήταν πρωτοβουλία ουσίας, σημαίνει ότι στην καθημερινή τους ζωή, πριν αποκτήσουν τα σημερινά αξιώματά τους, μετείχαν σε κινήματα εθελοντισμού και προσφοράς χωρίς να τα γνωρίζουμε, αφού δεν το διατυμπάνιζαν. Ομως, αυτό δεν συμβαίνει.

Επομένως, η κίνησή τους αυτή δεν μπορεί παρά να είναι μόνο συμβολική και να αποσκοπεί στο να οδηγήσει περισσότερους πολίτες σε τέτοια κινήματα: «Αφού το κάνουν η Σακελλαροπούλου και ο Μητσοτάκης, να το κάνω κι εγώ».

 

Πολύ ωραίο για να είναι αληθινό. Δουλειά των πολιτικών δεν είναι να παριστάνουν τους εθελοντές μοιράζοντας συσσίτιο και δώρα κάθε Χριστούγεννα. Αλλά να φροντίζουν ώστε να μην υπάρχουν άνθρωποι που βρίσκονται στην ανάγκη να αναζητούν συσσίτιο. Κι επειδή αυτό θα ήταν ιδανική κατάσταση, ρεαλιστικότερο είναι να φροντίζουν ώστε οι κρατικές δομές να μπορούν να καλύπτουν τις ανάγκες για στέγαση και φαγητό των συνανθρώπων μας που, για κάποιο λόγο, δεν μπορούν να τα έχουν. Αυτό λέγεται κοινωνική πολιτική και δεν έχει καμιά σχέση με την επετειακή επίδειξη φιλανθρωπίας συνοδεία φωτογραφικών φακών.

 

Οι πολιτικοί ζουν σε άλλον, δικό τους, κόσμο. Δεν γνωρίζουν τι γίνεται στις φτωχογειτονιές της Αθήνας και του Πειραιά. Η Πρόεδρος και ο Πρωθυπουργός- όχι μόνο οι σημερινοί, αλλά και οι χτεσινοί και οι αυριανοί διάδοχοί τους-δεν μπορούν να τριγυρίζουν στους δρόμους, όπως τριγύριζε ο πρόεδρος των ΗΠΑ Θεόδωρος Ρούσβελτ στο Μανχάταν. Ούτε να τριγυρίζουν μεταμφιεσμένοι στην αγορά, όπως έκανε αιώνες πριν ο χαλίφης της Βαγδάτης Χαρούν Αλ Ρασίντ, για να ξέρει τι λένε οι υπήκοοί του.

 

Κι αφού δεν μπορούν να τα κάνουν αυτά, ας ζητήσουν από την Στατιστική Υπηρεσία να τους δώσουν τα πραγματικά στοιχεία για τους ανέργους, τους φτωχούς, τους απόρους και τους αστέγους. Τότε θα ξέρουν τι γίνεται λίγα χιλιόμετρα από το Προεδρικό και το Μέγαρο Μαξίμου και δεν θα χρειάζεται να τρέχουν στα συσσίτια.

 

«Προλάβετε την φιλανθρωπία εμποδίζοντας τη φτώχεια» έχει γράψει αιώνες πριν ο Εβραίος φιλόσοφος Μαϊμονίδης. Ο Γάλλος Ζαν Πολ Σαρτρ το έχει πει αλλιώς: «Οι φτωχοί δεν ξέρουν ότι ο σκοπός της ζωής τους είναι να εξασκούν τη γενναιοδωρία μας»…