Γιατί το ΔΝΤ όπλισε το περίστροφο

γράφει η Νικόλ Λειβαδάρη

Το ΔΝΤ πήρε τ’ όπλο του. Αφού επί πέντε συναπτά έτη καταστρατήγησε και την τελευταία παράγραφο του καταστατικού του – μαζί με όλα τα βασικά εγχειρίδια οικονομίας -, θυμήθηκε ότι είναι «τεχνοκρατικός κι όχι πολιτικός οργανισμός».

Κι αφού καθάρισε μ’ ένα mea culpa τον «λάθος πολλαπλασιαστή» που βύθισε την Ελλάδα στη μεγαλύτερη ύφεση των παγκόσμιων μεταπολεμικών χρονικών, αποφάσισε να κάνει επανάσταση: Πήρε τον κύριο Ρίσι Γκογιάλ και τα τεχνικά του κλιμάκια και τα έστειλε πίσω στην Ουάσιγκτον από τις Βρυξέλλες, διακήρυξε την «αποχώρηση από τις τεχνικές διαπραγματεύσεις» και, ούτε λίγο, ούτε πολύ, διαμήνυσε ότι δεν γυρίζει πίσω εάν η Ελλάδα δεν πολεμήσει την ύφεση με... νέα φοροεπιδρομή και με γενική έφοδο στις συντάξεις.

Παραπλεύρως ψέλλισε και κάτι – δια του εκπροσώπου του Τζέρι Ράις – για την «ανάγκη επιπρόθετης χρηματοδότησης και ελάφρυνσης του χρέους», αλλά παρέλειψε να επιβεβαιώσει το προφανές: Οτι γνωρίζει πως το πρόγραμμα δεν βγαίνει χωρίς «κούρεμα», αλλά επειδή δεν θέλει και δεν δύναται να αναμετρηθεί με την Γερμανία, οπλίζει το περίστροφο κατά του εύκολου στόχου, της Ελλάδας.

«Το μήνυμα του ΔΝΤ ήταν κοφτό και βάναυσο», έγραψε στον Guardian ο Λάρι Ελλιοτ, σημειώνοντας: «Το ΔΝΤ έφθασε στα όριά του. Δεν εντυπωσιάστηκε με την απόφαση της Ελλάδας να ενοποιήσει τις τέσσερις οφειλόμενες δόσεις και εξοργίστηκε με την απροθυμία του Αλέξη Τσίπρα να υπερβεί τις δύο «κόκκινες γραμμές του» - τις συντάξεις και τη μεταρρύθμιση των εργασιακών. Οπότε, είναι το ΔΝΤ που βάζει πια το περίστροφο στον κρόταφο του Αλέξη Τσίπρα. Είναι η κρίσιμη στιγμή, το σημείο που οι πιστωτές λένε «take it or leave it» και οι Ελληνες πρέπει να αποφασίσουν εάν το ΔΝΤ όντως εννοεί την απειλή».

Και ο αναλυτής του Guardian καταλήγει, λέγοντας ότι «πολύ απλά, οι πιστωτές γνωρίζουν ότι η Ελλάδα ξεμένει από λεφτά και θέλει να παραμείνει στο ευρώ. Βαρέθηκαν να βλέπουν τον Τσίπρα να συμπεριφέρεται σα να είναι ο μόνος που κρατά το 44άρι Μάγκνουμ. Και τώρα, απειλούν να τραβήξουν εκείνοι τη σκανδάλη.»

Μόνον που αυτή η σκανδάλη και αυτό το περίστροφο έχουν οπλίσει (ξανά) σε λάθος στόχο. Στην πραγματικότητα, οι χθεσινές δηλώσεις του Τζέρι Ράις ίσως αποβούν μνημειώδεις. Μνημειώδεις για την ιστορία του θεμελιώδους θεσμού του Μπρέτον Γουντς, που δημιουργήθηκε για να διασώζει χώρες και κατέληξε να σώζει τράπεζες, κατά προτίμηση γερμανικές. Και που όταν έφθασε η ώρα μηδέν, λειτούργησε ως καθαρός «ιμπεριαλιστικός λακές» - κατά τονΑμπροουζ Εβανς Πρίτσαρντ  της Telegraph - και υπέπεσε κατά συρροή στο «θανάσιμο αμάρτημα»: Επέβαλε κοινωνική σφαγή δια της λιτότητας χωρίς το στοιχειώδες αντίμετρο που έχει εφαρμόσει και στην τελευταία χώρα του πλανήτη – την παράλληλη διαγραφή χρέους.

«Η προοπτική της αποχώρησης του ΔΝΤ είναι πρωτίστως πρόβλημα για το Βερολίνο, εξ ου και η Αθήνα αντέδρασε υποτονικά», έγραψε μέχρι και ο Πήτερ Σπίγκελ στους Financial Times, προσθέτοντας: « Οι τεχνοκράτες του ΔΝΤ έχουν περισσότερες γνώσεις από εκείνους των Βρυξελλών και θεωρούν πως η ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας απαιτεί αναδιάρθωση του χρέους, κάτι στο οποίο αντιτίθενται οι Ευρωπαίοι, που ενδιαφέρονται περισσότερο για τους ψηφοφόρους τους».

Κοινώς, το Ταμείο έχει πλήρη γνώση και του αμαρτήματος και του λάθους. Ομως, για να μην ζητήσει κούρεμα του χρέους, που το απορρίπτει η Γερμανία, ζητά περισσότερη λιτότητα. Και ζητά – κυρίως – από το Βερολίνο να πληρώσει εκείνο τον λογαριασμό της πρόσθετης χρηματοδότησης που έχει ανάγκη η Ελλάδα.

Εν ολίγοις, και το τελεσίγραφο και το Magnum μπορεί να στοχεύουν το ίδιο την Ελλάδα, όσο και τη Γερμανία. Και η μπάλα, και η σφαίρα, βρίσκονται πια στα χέρια της Μέρκελ. Εκείνη θα αποφασίσει αν θα την επιστρέψει στο γήπεδο της Λαγκάρντ, ή αν θα αφήσει το περίστροφο να εκπυρσορκοτήσει...

Πηγή