Καμένοι από χέρι

Της Μαρίας Χούκλη

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ξεκίνησε, παρομοιάζοντας εαυτή με τη συνεργασία ΕΛΑΣ - ΕΔΕΣ και στόχο την ανατίναξη του σύγχρονου Γοργοποτάμου που ήταν το επάρατο Μνημόνιο. Όσες φορές ρωτήθηκε ο Αλέξης Τσίπρας για την παράταιρη πολιτική συνύπαρξη, την χαρακτήριζε μια «έντιμη σχέση» που υπαγορεύτηκε από την ανάγκη σωτηρίας της χώρας. Ενώ ο Πάνος Καμμένος «αδελφό» ανεβάζει τον Αλέξη Τσίπρα, «αδελφό» τον κατεβάζει.

Στους μήνες που προηγήθηκαν όχι μόνο δεν ανατινάχθηκε το απεχθές και επονείδιστο Μνημόνιο, αλλά υπογράφηκε νέο από τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με τα μέτρα που όλοι γνωρίζουμε και υφιστάμεθα. Βεβαίως, κατά τον πρωθυπουργό, η νέα συμφωνία με τους δανειστές είναι λιγότερο σκληρή από τις προηγούμενες (!), κατά τον υπουργό Άμυνας καλύτερη, διότι θα βγάλει τη χώρα από την κρίση (!). Το σίγουρο είναι ότι ο λόγος για τον οποίο συγκροτήθηκε η συγκυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου δεν υλοποιήθηκε, όπως και αν βαφτίζεται η δανειακή σύμβαση του καλοκαιριού. Τα περισσότερα από όσα επαγγέλθηκαν και ενόψει της κάλπης του Σεπτεμβρίου - ΕΝΦΙΑ, «κόκκινα» δάνεια, ελάφρυνση φορολογικών βαρών, διαφύλαξη της δημόσιας περιουσίας- εξαερώθηκαν, όταν συναντήθηκαν με το καμίνι της αληθινής ζωής.

Έκτοτε υιοθετήθηκε το εφεύρημα των «γεμιστών» της κυρίας Φωτίου, το «ψηφίζω, αλλά όσο είμαι υπουργός δεν θα το εφαρμόσω» του κυρίου Αποστόλου και το «ψηφίζω, αλλά πονάω» που επικαλούνται κάθε τόσο οι υπουργοί με τελευταίον τον κύριο Σπίρτζη. Ο Πάνος Καμμένος όμως στην προχθεσινή συνέντευξη στον Ενικό, μεταξύ αστείου και σοβαρού, απηύθυνε στους δημοσιογράφους το ρητορικό ερώτημα «τι θέλετε; Να ρίξω την κυβέρνηση;». Περισσότερο σαν αόρατη απειλή ακούστηκε, μια υπενθύμιση προς το Μαξίμου του ειδικού βάρους του στην εύθραυστη κοινοβουλευτική πλειοψηφία του πολιτικού συνεταιρισμού Αριστεράς-Δεξιάς.

Μπορεί να κινδυνεύει η συγκυβέρνηση από τον Καμμένο; Κάθεται πάνω σε εύθραυστο γυαλί; Ο αλήστου μνήμης Γιάννης Βαρουφάκης είχε πει ότι ο πρόεδρος των Ανεξάρτητων Ελλήνων είναι τόσο ευχαριστημένος που συμμετέχει στη νομή της εξουσίας, ώστε αφήνει ήσυχο τον Τσίπρα να κάνει ό,τι θέλει. Απλώς, από καιρού εις καιρόν θα θυμίζει την ύπαρξη του, χωρίς να είναι διατεθειμένος να πάρει το σφυρί και να σπάσει το γυαλί πάνω στο οποίο άλλωστε κάθεται και ο ίδιος.

Έχουμε, λοιπόν, από τη μια πλευρά τον ΣΥΡΙΖΑ, που εξακολουθεί να μιλάει αριστερά αλλά να εφαρμόζει ό,τι βδελυσσόταν και από την άλλη τους ΑΝΕΛ, που βδελύσσονταν ό, τι αριστερό, ωστόσο οι υπουργικοί θώκοι τους έκαναν να βάλουν πολύ νερό στο κρασί τους.

Μπορεί να κινδυνεύει η κυβέρνηση από την αντιπολίτευση;

Όσο η αντιπολίτευση θυμίζει τάγματα ξυπόλητα, το γυαλί δεν κινδυνεύει να σπάσει από κοινωνικές αντιδράσεις, γιατί το κόσμος -ο ίδιος κόσμος που ψήφισε με ελπίδα ή υπολογισμό- έχει ένστικτο αυτοσυντήρησης. Κουρασμένος σκέπτεται, «κι αν όχι οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, ποιοι;».

Τα γεγονότα, όμως, δεν εξελίσσονται γραμμικά. Η συγκυρία εγκυμονεί μείζονες κινδύνους. Ο δρόμος είναι μακρύς για να «σηκωθούμε λίγο ψηλότερα», όπως λέει ένας από τους αριστερούς θούριους. Εκτός από τον κάβο του ασφαλιστικού, υπάρχει και γιγαντώνεται το προσφυγικό που καίει την Ε.Ε., οι οικονομίες της Ευρωζώνης έχουν χλωμές επιδόσεις και πάντοτε καραδοκεί η πιθανότητα ενός ολέθριου ατυχήματος στον ακήρυκτο ρωσο-τουρκικό πόλεμο.

Πάνω απ’ όλα υπάρχει η πρόκληση της οικονομικής ανάταξης και της ανάπτυξης, η οποία χρειάζεται σχέδιο και όχι κλαψουρίσματα από τους κυβερνώντες. Αν πέσει η κυβέρνηση, θα φταίνε οι δικές της αδυναμίες που δεν θα μπορεί να συγκαλύψει για πολύ καιρό ακόμη. Προς το παρόν δείχνουμε καμένοι από χέρι.