Ελέησον με…

Με την «δεξιάν» παράταξιν συνήθως

δεν έχει καλάς σχέσεις ο διάβολος.

Αυτός ευρίσκεται εις τα αριστερά».

Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη, «Πόλεμος κατά του Σατανά», Αθήναι: Χρυσοπηγή 1973 (Μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος)

Τα ΜΜΕ και τα social media αντιπροσωπεύουν ένα πολύ μικρό μέρος της πανοπλίας θεσμών του αστικού συστήματος μέσω των οποίων προσπαθεί να ελέγξει την σκέψη και την συμπεριφορά των ανθρώπων ή να τους κρατήσει σε αγνοία και χωρίς μνήμη. Μια τέτοια πανοπλία είναι η Εκκλησία στην οποία υπάρχει ένα τεράστιο σύστημα κατήχησης και ελέγχου που της επιτρέπει να περιφρουρεί την κοινωνική της θέση ως μορφής κρατικής εξουσίας μετά την επιβολή του θεόπνευστου λόγου της, ο οποίος αποτελεί και νόμο του Συντάγματος.

Οι συνομιλητές το θεού, ως αυτοδιορισμένοι εκπρόσωποι του, δεν περιορίζονται στην βασική ασχολία τους, δηλαδή την προσευχή και τα παρακάλια αλλά έχουν συγκροτήσει μια ισχυρότατη κοινωνικό-επαγγελματική τάξη με πολιτικές και οικονομικές προεκτάσεις.

Η Εκκλησία είναι μια οικονομική εταιρία με ποικίλες οικονομικές δραστηριότητες που ξεκινούν από την περιφορά αγίων λειψάνων, προχωρά στις αγοροπωλησίες οικοπέδων, ακινήτων ακόμα και λιμνών, νοικιάζει θέατρα σπίτια και επενδύει σε μετοχές στο χρηματιστήριο, κατέχει αγιογραφικά εργαστήρια, κηροποιεία, βιβλιοπωλεία, εφημερίδες, ραδιοφωνικούς σταθμούς, καθώς και ένα πλήθος  από διάφορες μονάδες που προμηθεύουν  με άγιο υλικό τα  εκκλησιαστικά  τελετουργικά, τα οποία πληρώνονται αδρά από τους πιστούς της μοναδικής αλήθειας.            

Την εμπορική αλυσίδα της Εκκλησιάς  συμπληρώνουν οι λαϊκοί εργαζόμενοι όπως οικονομολόγοι, δικηγόροι, δημοσιογράφοι, σοφέρ, γραμματείς,  κηπουροί, και διάφοροι παρατρεχάμενοι που εξασφαλίζουν την άνετη επιβίωση τους από το πλεονέκτημα που προσφέρει η πίστη τους.

Δεν υπάρχει όμως λόγος αγανάκτησης όσο αφορά τις οικονομικές προέκτασης του, εντελώς αμέτοχου από την παραγωγική διαδικασία, αγίου ιερατείου, γιατί το χρήμα είναι δύναμη, χωρίς σημαία, πατρίδα ή ευαγγέλιο. Χωρίς δύναμη πως θα διατηρούνταν όλοι οι δεσμοί των παπάδων με την πολιτική;

Η πολιτική είναι χρήσιμη στην Εκκλησία και τους κήρυκές της διότι διατηρεί  την εξουσιαστική ισχύ του ανώτερου κλήρου στο ποίμνιο και την  ταύτισή του με το κράτος. Βέβαια και το κράτος βρήκε σ’ αυτή τη σχέση έναν ιδανικό μηχανισμό για την εξυπηρέτηση διαφόρων σκοπιμοτήτων και κυρίως για να διατηρεί την πολιτική και ιδεολογική επιρροή του σε πλατιά κοινωνικά στρώματα. Άρα, εχθρός και των δύο θεσμών, κράτους και εκκλησίας, είναι ό, τι αντιστρατεύεται την ύπαρξη αυτής της επίγειας βασιλείας του θεού.

Δεν είναι καθόλου τυχαία, εξάλλου, η επισήμανση του αρχιεπίσκοπου Ιερώνυμος πως  ο τόπος, λόγω των αλλαγών στο μάθημα των Θρησκευτικών, «προχωράει από στιγμή σε στιγμή στον αφελληνισμό και στον αποχριστιανισμό» και έκανε λόγο για «κίνδυνο ισλαμοποίησης» της χριστιανικής Ελλάδας λόγω του προσφυγικού προβλήματος.

Και μπορεί το  θέμα  με το μάθημα των Θρησκευτικών να είναι ζήτημα εκ των ων ουκ άνευ, γιατί αν η κυβέρνηση της πρώτης φοράς «αριστεράς» ενδιαφερόταν για την ουσία του θέματος θα κατέθετε νομοσχέδιο για την υπερώριμη  αναγκαιότητα του διαχωρισμού από το κράτος της Εκκλησίας, όμως το θέμα του «εχθρού» που ανακάλυψε ο ποιμένας των χριστιανών και η κάλυψη που έδωσε σε φασίστες υπο-ποιμένες αναφέροντας «δεν κάνει λάθος ο Αμβρόσιος, είναι λάθος ο τρόπος που τα λέει»,  είναι ιδιαίτερα σοβαρά, διότι απευθύνονται στα αυτιά των πιστών και αποτελούν το κατάλληλο υπέδαφος για την «ιδεολογία» των φασιστών. Μην αμελούμε πως η πιστή απαλλάσσει το μυαλό από κάθε σκέψη.

Στο σημείο αυτό ας θυμηθούμε μια από τις πολλές δηλώσεις του Αμβρόσιου  προς τους φασίστες: «...δεν είσθε βέβαια μια «Μαύρη Νύχτα!». Εάν, όμως, βελτιωθείτε, εάν αποφύγετε κάποιες ανωφελείς ακρότητες του νεοφώτιστου, αν τροποποιήσετε το στυλ που εφαρμόζετε, αν ωριμάσετε δηλαδή, μπορείτε να καταστείτε μια γλυκιά ελπίδα για τον απελπισμένο, πια, πολίτη και μια ήρεμη δύναμη…».

Παλαιότερα βέβαια η εκκλησία είχε ταυτίσει τον διάολο με τον κομμουνισμό. Το από άμβωνος κήρυγμα διαλαλούσε πως τα «τέρατα του κομμουνιστικού σατανισμού», ως όργανα ενός «δαιμονισμού» κυριαρχήθηκαν από την επιθυμία να «επιβάλουν τους σκοτεινούς σκοπούς των εντός της κοινωνίας».

Από αυτήν την συνωμοσία κομμουνισμού και Αντιχρίστου εναντίων της Ελλάδας θα την γλιτώσει ο βασιλέας Παύλος. Χαρακτηριστική η εκκλησιαστική ευχή: «Στερέωσον τον σεπτόν ημών Βασιλέα και την βασιλικήν του δυναστείαν ως δύναμιν συνοχής και εμπνεύσεως και ρυθμίσεως εις τόνον δημιουργίας των κρατικών και κοινωνικών λειτουργιών του Έθνους ημών».   

Για τον διάδοχο Κωνσταντίνο η Εκκλησία δίδασκε το ποίμνιο της πως είναι: «ομώνυμος του Ισαποστόλου Κωνσταντίνου Βασιλέως», και παρακαλούσε τον θεό «ίνα δι’ αυτού, δια της ευσεβούς Κυβερνήσεως και του φιλοχρίστου στρατού Σου, ευρεθή η χείρ Σου προς τους εχθρούς Σου και η δεξιά Σου εύρη πάντας τους μισούντας ημάς».

Ενώ για τους συνεχιστές των γερμανοτσολιάδων που είχαν αλλάξει σαρκίο και ονομάζονταν Τάγματα Εθνικής Ασφαλείας ή Τάγματα Εθνοφυλακής Αμύνης και πληρώνονταν για να   κυνηγούν και να δολοφονούν  τους ΕΑΜιτες η Εκκλησία επιφύλασσε το τιμητικό αξίωμα του ιεραποστόλου: «Δεν μοιάζετε προς άλλους οπλίτας […] σεις είσθε πρωτοπόροι. Σεις διακρίνεσθε, διότι διαμένετε ως ιεραπόστολοι του έθνους μας, εις αυτά τα ακριτικά χωρία της επαρχίας, που ευρίσκεται μέσα εις την προκάλυψιν. (σ.σ του κομμουνισμού) Και η Εκκλησία, η Μητρόπολίς μας, στα πρόσωπά σας ατενίζει διαρκώς τους συμπαραστάτας, τους υπερμάχους αγωνιστάς των ιδεωδών του Σωτήρος ημών Χριστού».

Στις μέρες μας όμως το «πνεύματος της Αβύσσου, το οποίον εκπροσωπεί ο κομμουνισμός» σύμφωνα πάντα με την διδασκαλία της Εκκλησίας πριν την μεταπολίτευση ακούγεται αναχρονιστικό. Γι αυτό ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δεν είχε κανέναν πρόβλημα να πλέξει το εγκώμιο στο ΚΚΕ και στον Δημήτρη Κουτσούμπα λέγοντας πως: «την καλύτερη απάντηση την έδωσε το ΚΚΕ. Και από τα κόμματα όλα το ΚΚΕ. Ο κ. Κουτσούμπας. Και τον συγχαίρω από αυτή τη θέση είπε «δε μπορώ να καταλάβω ένα κομμουνιστικό κόμμα, μία Αριστερά, τι δουλειά έχει στο παγκάρι της Εκκλησίας;»».

Μια αλήθεια βέβαια είναι αλήθεια μόνο όταν εξυπηρετεί μια συγκεκριμένη στιγμή την παρούσα ιεραρχία της Εκκλησίας και τον παράφορο πόθο της για εξουσία.

Σίγουρα η Αριστερά δεν έχει δουλειά στο παγκάρι της εκκλησιάς, ωστόσο είναι επίσης σίγουρο  πως ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος δεν έχει ακούσει για την «Ρύθμιση σχέσεων Πολιτείας και Εκκλησίας, θρησκευτικές ενώσεις και κατοχύρωση της θρησκευτικής ελευθερίας», την Πρόταση Νόμου που είχε καταθέσει στην Βουλή το ΚΚΕ.  «Από τα κόμματα όλα μόνο το ΚΚΕ» επαναφέρει συνεχώς με τρόπο τεκμηριωμένο το πάγιο δημοκρατικό αίτημα του διαχωρισμού της Εκκλησίας από το Κράτος.

Αλλά το πολύ δυνατό φως της αλήθειας ούτε ο αρχιεπίσκοπος είναι ικανός να το αντέξει. Διότι σε αυτό το φως δεν χωρά η φαντασιακή αλήθεια των ουράνιων χριστιανικών θαυμάτων ούτε η κεραυνοβόλα παρέμβαση του θεού.

Το θρησκευτικό συναίσθημα ως παράδοση του λαού είναι σεβαστό, όμως επιβάλλεται η κατοχύρωση της ελευθερίας της συνείδησης και της ισότιμης μεταχείρισης, όλων των ανθρώπων με διαφορετικό θρήσκευμα. Αυτό θα ήταν ένα πρώτο βήμα για να κοπεί η σύμφυση Κράτους Εκκλησίας.

Μα οι  κυβερνήσεις και η Εκκλησία προτιμούν τη δογματική κατήχηση δέους, φόβου, και ελπίδας, που αρκούν για να προσελκύουν τους απελπισμένους. Και όπως απέδειξε και η συνέντευξη του αρχηγού της εκκλησίας, δεν θα διστάσουν στην απλή και μόνο υποψία κάποιας μικρής αλλαγής όπως αυτή που αφορά το μάθημα της θρησκείας στα σχολεία, να σπείρουν φανατισμό στο πλήθος των πιστών για τους «άλλους», τους «ξένους» που θέλουν να μας «ισλαμοποίησουν»…

Εν κατακλείδι, είναι ιστορικό γεγονός πως το ιερατείο της εκκλησιάς – η παπαδοκρατία- μπορεί άνετα να γίνει εχθρός του ανθρώπου όταν προσπαθεί να μετατρέψει την πίστη από ατομική υπόθεση σε ζήτημα πολιτικής ή κοινωνικής εξουσίας. Άλλωστε γύρω από τον θεό δημιουργήθηκαν συμφέροντα πολιτικής μα και οικονομικής εξουσίας άρα είναι υποχρέωση των παπάδων να τροφοδοτούν την κοσμική εξουσία με ορθόδοξη εθνικοφροσύνη προκειμένου να διατηρήσουν την έτσι κι αλλιώς καλά ιεραρχημένη νομή της εξουσίας. Και δυστυχώς έχουν ακροατήριο διότι επενδύουν στον ανθρώπινο βίο που διακατέχεται από την απελπισία και την δυστυχία που την συνοδεύει. Έτσι ο παπάς πουλάει την επίπλαστη και συγκεχυμένη ελπίδα του εικονοστασίου. Και το ακροατήριο της ανθρωπομάζας των απελπισμένων την δέχεται προκειμένου να κρατηθεί όρθιο. Όρθιο όμως για να δέχεται και να συσφίγγεται ασυνείδητα με την τεράστια πανίσχυρη δύναμη της εξουσίας στο πλαίσιο ενός αδρανούς βίου. 

Κώστας Λουλουδάκης (ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ)