Κεντροαμυντικός ανασχηματισμός

Του Παντελή Μπουκάλα

​​Αν στρέψεις το ένα μάτι προς την Κεντροδεξιά (προσωποποιημένη από την κ. Κατερίνα Παπακώστα) και το άλλο προς την Κεντροαριστερά (προσωποποιημένη από την κ. Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου και την κ. Μυρσίνη Ζορμπά), τι απομένει για να μελετήσεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη; Και μάλιστα με τη γενναιότητα που θα σου επιτρέψει να διαπιστώσεις τι περισώζεται από την πρότερη μορφή σου και τι εξαλλοιώθηκε οριστικά; Ο Πανόπτης Αργος δεν μένει πια εδώ, ούτε κι ο Λιόντας από την Αργαλαστή, του Λευτέρη Παπαδόπουλου και του Μάνου Λοΐζου, που «έβλεπε κι απ’ την πλάτη μ’ ένα μεγάλο μάτι». Οπότε; Πώς θα αυτοπαρατηρηθείς και θα αυτοκριθείς;

Αν οι κομματικές κινήσεις διευρύνσεως είναι ένα έθιμο θεσπισμένο από την ιδεολογική αμηχανία και την ψηφοσυλλεκτική αγωνία, η αναβολή της αυτοκριτικής, ένα έθιμο κι αυτή, νομιμοποιείται συνήθως με την εξής φράση-δόγμα: «Τώρα είναι περίοδος μάχης. Δεν επιτρέπεται να αναλωνόμαστε στην ενδοσκόπηση και την αυτοαναφορικότητα». Ετσι η αυτοεξέταση (που αν είναι αυστηρή και δίκαιη θα συμπεριλάβει υποχρεωτικά τον αρχηγό, όπερ άτοπον) αναβάλλεται επ’ άπειρον, αφού από «περιόδους μάχης» άλλο τίποτα. Τα έχουμε καταφέρει άλλωστε να ζούμε μόνιμα σε προεκλογική περίοδο, με την εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση να τηρεί με ευλάβεια ένα τρίτο έθιμο, της θρηνώδους καταστροφολογίας. Πολύ δύσκολα πάντως θα καταρριφθεί το ρεκόρ του κ. Κυρ. Μητσοτάκη, που έσπευσε να απαιτήσει εκλογές τη μεθεπομένη της εκλογής του ως προέδρου της Ν.Δ., πριν κλείσει τετράμηνο η νέα κυβέρνηση. 

Το μεταγραφικό άνοιγμα του κ. Αλέξη Τσίπρα σε πρόσωπα ταυτισμένα με τον καραμανλικό, τον σημιτικό ή τον γεωργοπαπανδρεϊκό χώρο έχει έκδηλα αμυντικό χαρακτήρα. Μοιάζει να απαντάει σε κάποια εμφυλιοπολεμικού τύπου αντιπολίτευση (ασκούμενη από ορισμένα Μέσα και από τα ακροδεξιάς προελεύσεως στελέχη της Ν.Δ., την οποία μέχρι χθες καθύβριζαν), για την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας όμιλος κατσαπλιάδων, που κυκλοφορούν με τις τσέπες γεμάτες κονσερβοκούτια και σφυροδρεπανάκια, διά πάσαν χρήσιν.

Το άνοιγμα αυτό προτείνεται σαν απόδειξη της στροφής προς τον πραγματισμό, σαν τεκμήριο ωρίμασης. Αλλά μάλλον περίττευαν οι αποδείξεις αυτού του είδους. Υπό την εποπτεία των δανειστών, οι κυβερνήσεις του κ. Τσίπρα έφεραν εις πέρας πλήθος μεταρρυθμίσεις που τις ονειρεύονταν (αλλά φοβούνταν το κόστος τους) και οι καραμανλικοί και οι σημιτικοί και οι μητσοτακικοί. Ποιοι κατσαπλιάδες λοιπόν;

Πηγή: Η Καθημερινή