Για το αιώνιο, φυσικό κάλλος

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Οι άνθρωποι [οι πολλοί] δεν καταλαβαίνουμε [μυστικόν γαρ το φέγγος -και το θάλπος] ότι το να μη διψάς είναι καλύτερο από το να πίνεις και το να μην πεινάς από το να τρως, και το να μην κρυώνεις από το να διαθέτεις πλήθος ρούχα [Λουκιανός, Περί πένθους: Το μη διψείν του πιείν πολύ κάλλιον και το μη πεινήν του φαγείν και το μη ριγούν του αμπεχόνης ευπορείν].

Ετσι και σήμερα, φίλος γιατρός συμβουλεύει να τρως υπό τον κορεσμό και να πίνεις υπέρ τη δίψα. Ηρακλείτειες παρακαταθήκες, πολύτιμες: να λιώνεις λίγο κριθάρι στο νερό και να το τρως ευχάριστα. Η λιτότης και η αποστροφή προς κάθε τι περιττό στο μεγαλείο της, μακριά από κάθε [υπερ]καταναλωτική μωροσοφία, εντεύθεν του νοήματος και της καθημερινής πράξης.

Σεπτέμβρης: της γλυκύτητας της ατμόσφαιρας και των καρπών· ναι, των καρπών. Τα φρούτα ξεχειλίζουν και ευωδιάζουν, μακριά από φυτοφάρμακα και παραγωγική -τάχα- υστερία. Αφθονα τα καρπούζια και τα πεπόνια, ντομάτες, πιπεριές, μελιτζάνες, μπάμιες, φασολάκια, αγγούρια, κολοκύθια, ράπανα, γουλιά -επίσης: σύκα, σταφύλια, αχλάδια, ροδάκινα, καρύδια, αμύγδαλα. Ολα τούτα τα τιμαλφή οφείλω [ο καψερός] να τα εγκαταλείψω. Τα βάζω βέβαια μέσα μου [πιο πολύ συμβολικά παρά γαστριμαργικά] και αναρωτιέμαι γιατί. Εάν εγκαταλείπεις τη φύση, αυτή δεν το ξεχνά· θα σ' το «ανταποδώσει» [ελπίζω όχι φθονερά και εκδικητικά].

Ε, λοιπόν, όλα αυτά τα πολύτιμα και εύγευστα δεν έχουν καμία εμπορική αξία -ποιος να το χωνέψει; Ανταλλάσσονται από σπίτι σε σπίτι, από φίλους σε φίλους· ώς εκεί, που να πάρει. Καλές και ένδοξες οι στιγμές της ανταλλαγής αλλά οι αγρότες πρέπει κάπως να ζήσουν. Δεν θέλουν πολλά. Τον κόπο τους να ανταμείβεται θέλουν να βλέπουν, μια ελάχιστη κρατική μέριμνα ζητούν [πράγματι, δεν ζητούν πολλά, να μεγαλώσουν μόνο τα παιδιά τους και να μπορούν να κερνάνε ένα ποτό στο καφενείο του χωριού].

Να βρεθείς αχάραγα στον κάμπο. Να ακούς τους τριγμούς της ωρίμανσης των καρπών. Ηχος τριζάτος, μουσικότατος, νηπενθής -η ζωή που ολοκληρώνεται [η ζωή των καρπών]. Μια ελάχιστη αξιοπρέπεια ζητείται, όχι ανόητα σχεδιάσματα. Η αγροτική ζωή τελειώνει -και τείνει προς ημιάγρια κατάσταση λόγω μονοκαλλιεργειών και έλλειψης εθνικής αγροτικής πολιτικής. Η πρώτη φορά Αριστερά τα έκανε ρόιδο κόκκινο.

Λοιπόν, όσο μπορούμε να γευτούμε τους μεσογειακούς αυτούς καρπούς που μας έτυχαν [ξεχάσαμε όσπρια, χόρτα, βολβούς, σαλιγκάρια!] γιατί δεν θα τους ξαναγευτούμε [ήδη η γεύση σε πολλούς απ' αυτούς έχει αλλοιωθεί, έχει χάσει το πρωταρχικό, φυσικό, άρωμά της -τι να κάνουμε;]. Λίγες μέρες ακόμη [κρίσιμες] και όλα τούτα θα ξεχαστούν (;). Ελπίζω πως όχι. Κανείς κουβαλά μέσα του [στις μέσα ράχες] την ομορφιά του χωριού και τη φυσικότητά του. Το αιώνιον φυσικόν κάλλος.