«Έλα μωρή κότα»!

Γιάννης Αντετοκούνμπο: ωραίος ως Έλλην - Δυο λόγια για τον γίγαντα απ’ τα Σεπόλια και τους κρετίνους που την πέφτουν

του Χρήστου Ξανθάκη

Είμαι απολύτως πεπεισμένος ότι ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν είναι απόγονος του Σόλωνος.

Ούτε καν του Θεμιστοκλέους εδώ που τα λέμε και άμα τεθεί ζήτημα Πραξιτέλους εκεί πια είναι σίγουρο ότι δεν υπάρχει καμιά γραμμή συγγένειας.

Ναι ρε φίλε, το έχω υπόψη μου, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δεν γεννήθηκε Έλληνας. Αλλά έγινε Έλληνας, έγινε πολίτης αυτής της χώρας, έγινε πρεσβευτής αυτής της χώρας και πάνω απ’ όλα έγινε δικό μας παιδί, δικό μας παλικάρι, δικός μας άνθρωπος, κατάδικός μας. Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο είναι ένας από εμάς!

Όσο κι αν προσπάθησε αυτός ο γίγαντας της σκέψης και της παιδείας ο Άδωνις να τον προσβάλλει διαστρέφοντας το όνομά του, όσο κι αν αγωνίστηκε ο μακεδονομάχος Κυριάκος Βελόπουλος να τον μειώσει μιλώντας για την καταγωγή του, όσο κι αν έκλασε εκείνος ο μπαγλαμάς ο σύμβουλος του υπουργείου για να τον εκνευρίσει με βρισιές του αισχίστου είδους. Ο Γιάννης είναι πάνω απ’ όλα αυτά, είναι μακριά απ’ όλα αυτά, είναι φτιαγμένος από Τεφλόν, δεν κολλάει το σκατό επάνω του.

Κι όπως τα γράφω αυτά, θυμάμαι κάτι που είχε σημειώσει μια φιλενάδα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης για την περίπτωση του Έλληνα γίγαντα. «Ο Γιάννης είναι παιδί σεβαστικό», είχε πει, περιγράφοντάς τον εκατό τοις εκατό μέσα σε λίγες λέξεις. Ναι, έτσι ακριβώς είναι. Ο σπουδαιότερος εν ενεργεία αθλητής της Ελλάδας σήμερα, είναι ένα πλάσμα που δεν εκφράζεται με κραυγές και ουρλιαχτά. Είναι ένα πλάσμα που δεν δείχνει με το δάχτυλο, είναι ένα πλάσμα που δεν ξεκατινιάζεται στα τηλεοπτικά παράθυρα προς τέρψιν των απανταχού ξεφτιλισμένων. Ξέρει από πού έρχεται και ξέρει που πάει, το αστέρι του οδηγεί σε ύψη δυσθεώρητα και η ταπεινότητά του τον κρατάει γερά πακτωμένο στη γη. Δεν είναι απόγονος του Μιλτιάδου, αλλά στη μάχη ο Μιλτιάδης θα τον ήθελε στο πλευρό του!

Βλέπε και τη συμμετοχή του στο κίνημα Black Lives Matter, στις ΗΠΑ. Ούτε έσκουξε, ούτε γκάριξε, ούτε κλάφτηκε. Βγήκε μια μέρα στο δρόμο με τ’ αδέρφια του και είπε πέντε αλήθειες για όσα τραβάνε οι μαύροι στην αποκεί ακτή του Ατλαντικού. Χωρίς μεγαλοστομίες, χωρίς καμιά διάθεση επίδειξης, χωρίς να βάζει το εγώ του πάνω απ’ το σύνολο. Ο Γιάννης είμαι από τη γειτονιά μας είπε, ο Γιάννης που έσπρωχνε CD για να βγάλει ένα κομμάτι ψωμί, ο Γιάννης που αγωνιούσε να δανειστεί τα παπούτσια του μεγάλου αδερφού του, ο Γιάννης που κοιμήθηκε νηστικός ένα σωρό βράδια, ο Γιάννης που άκουγε τη σειρήνα του περιπολικού και ανέβαζε σφυγμούς. Το δικό μας το παιδί, εδώ απ’ την Αθήνα του εικοστού πρώτου αιώνα, το κλεινόν άστυ του Περικλέους που υποδέχθηκε στην αγκαλιά του τον καταπληκτικό γίγαντα.

Και κάπως έτσι φτάσαμε ο κάθε ηλίθιος να αποκαλεί μαϊμού και σκυλάραπα έναν συμπατριώτη μας, γιατί τόλμησε να δηλώσει ότι βίωσε τον ελληνικό ρατσισμό στο πετσί του. Αναμενόμενο, δεν λέω, αλλά και πάλι πάντα εντυπωσιάζεσαι από τα βάθη της ανθρώπινης βλακείας. Από την αγωνία κάθε κρετίνου να αποδείξει ότι είναι ανώτερος από τον διπλανό του, έτσι γιατί έτυχε να γεννηθεί μερικά χιλιόμετρα πιο πάνω απ’ τον Ισημερινό. Τα βλέπει όλα αυτά ο Γιάννης και γελάει και δεν λέει πολλά, γιατί μπορεί να μην σέβεται και τόσο πολύ τους Έλληνες αλλά σέβεται πάρα πολύ την Ελλάδα. Μητριά πατρίδα, ναι, αλλά πατρίδα και σημαία και χώμα που αξίζει κανείς να αγαπήσει. Κι όσο για τα ρατσιστάκια, το είπε ο Θανάσης, ο αδερφός του με τρεις λέξεις και το είπε σοφά:

«Έλα μωρή κότα»!

- το κείμενο του Χρ. Ξανθάκη είναι από το newpost.gr