Η πίστη είναι δύσκολη πολύ

γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

Πού κατοικεί η πίστη; σκεφτόμουν με αφορμή τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί. Και δεν μπορώ να φανταστώ καλύτερο μέρος από ένα εκκλησάκι σε ένα κυκλαδίτικο νησί ή μια εκκλησιά σ’ ένα ορεινό χωριό στα βάθη της Μακεδονίας που επισκέφτηκα πρόσφατα.

Η Αβραμυλιά ή Τσομπανλί είναι ένα χωριό κοντά στη Χρυσούπολη της Καβάλας. Εκεί, στην αυλή του εικαστικού και κεραμίστα Κώστα Καρακίτσου, γνώρισα τον σπουδαίο αγιογράφο Γιώργο Κόρδη. Μάθαινε την τέχνη της κεραμικής από τον δάσκαλο Καρακίτσο. «Τι κάνετε εδώ;» τον ρώτησα γιατί ήξερα πως τα τελευταία χρόνια διδάσκει σε μεγάλα αμερικανικά πανεπιστήμια. «Ζωγραφίζω την εκκλησία του χωριού», μου είπε. Τυχερό χωριό, σκέφτηκα. Ισως κάποτε, όταν η περιοχή αξιοποιηθεί και προσεχτεί, η εκκλησία που αγιογράφησε ο Κόρδης να γίνει μια στάση για τους περιηγητές.

Εφερα στο μυαλό μου την τελευταία φιέστα του Ερντογάν στη μαρτυρική εκκλησία της χριστιανοσύνης. Για όσους κατάγονται από την Κωνσταντινούπολη, όπως εγώ, είναι πράγματι κάτι περισσότερο από μια κίνηση εντυπωσιασμού του Τούρκου προέδρου ή η επιβολή μιας θρησκείας πάνω σε μιαν άλλη. Η Αγια- Σοφιά είναι μέρος του DNA μας, άρα η κίνηση αυτή προσφέρει γόνιμο έδαφος για ενδοσκόπηση.

Πού κατοικεί η πίστη; ξαναρώτησα τον εαυτό μου. Οχι μόνο η πίστη στα θεία, αλλά κυρίως η πίστη στον άνθρωπο και στις δυνάμεις του. Στις εποχές του κυνισμού η πίστη είναι δύσκολη πολύ, αλλά αυτή τη φορά η απάντηση ήρθε αυθόρμητα. Στην Αβραμυλιά. Και σε κάθε Αβραμυλιά, σε τόπους με εύφορα χώματα και νερά, σε τόπους άγονους με άγρια θυμάρια, σε κάποια γειτονιά μιας θορυβώδους μητρόπολης που οι άνθρωποι ηρεμούν και προσεύχονται, κάπου εκεί νομίζω πως κατοικεί η πίστη.

«Δεν έχεις Πίστη, όταν, πηγαίνοντας το δρόμο του βουνού, προσμένεις να φτάσεις ώς το ανάερο ψήλωμα κάποιας κορφής μαρμαρωμένης. Πίστη έχεις, όταν, αλυσόδετος, μέσα από τα βάθη της αβύσσου, προσμένεις ώς τα ουράνια ελεύτερο να φτερουγίσει το κορμί σου» λέει ο Δροσίνης. Και βάζει το θέμα εκεί που πρέπει να είναι. Στο μέρος της καρδιάς.