Ευχές

γράφει ο Λευτέρης Κουγιουμουτζής

Από χρόνια είχε επιλέξει να μην είναι ορατή η ημερομηνία των γενεθλίων του στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook. Βαριότανε τον βομβαρδισμό των μηνυμάτων κάθε τέτοια ημέρα· τα περισσότερα, μάλιστα, του τα στέλνανε άνθρωποι με τους οποίους δεν είχε πια κανέναν δεσμό και δεν αντάλλασσαν κουβέντα όλο τον υπόλοιπο χρόνο, ή παντελώς άγνωστοι με τους οποίους έτυχε να διασταυρωθούν κάποτε οι ηλεκτρονικές τους διαδρομές.

Να πεις πως όλοι αυτοί τον θυμόντουσαν στ’ αλήθεια και θέλανε -μ’ αυτή την ευχάριστη αφορμή- να δουν αν ζει ή αν πέθανε, να του πουν ότι τον πεθύμησαν και να τον ρωτήσουν πώς τα καταφέρνει; Μα οι περισσότεροι του πέταγαν ένα ξερό «χρόνια πολλά», διανθισμένο ενίοτε με κανένα άοσμο κι άχαρο ηλεκτρονικό λουλουδάκι. Ούτε ένα τυπικό «τι κάνεις;» δεν ακολουθούσε, έτσι για γαρνιτούρα, για ν’ ανοίξει μια συζήτηση, βρε αδερφέ, έστω και προσχηματική. Αντίθετα, του ευχόντουσαν καθ’ υπόδειξη ενός λογισμικού, το οποίο κάθε πρωί ενημερώνει με μήνυμα τους χρήστες της πλατφόρμας για τα γενέθλια της ημέρας και τους προτρέπει να δείξουν στον εορτάζοντα ότι τον σκέφτονται. Κι οι περισσότεροι χρήστες ανταποκρίνονται, στέλνοντας κάθε πρωί προς γνωστούς κι αγνώστους ευχές δίχως συναίσθημα και δίχως να περιμένουνε απάντηση· σαν ακόμη μια διεκπεραίωση, απ’ τις πολλές που έχουμε φορτώσει τις ημέρες μας.

Φέτος, όμως, έτυχε και συμπέσανε τα γενέθλιά του με την έξοδο από την καραντίνα. Ασφυκτιούσε μετά από τόσες μέρες εγκλεισμού, με τις λιγοστές εξόδους του να τελούν υπό τον φόβο της μετάδοσης του ιού, μ’ έναν κρατικό εκπρόσωπο ν’ ανακοινώνει κάθε απόγευμα πόσοι πεθάνανε και πόσοι περιμένουν τη σειρά τους, κι ένιωσε την ανάγκη για εξωστρέφεια και επαφή με τους ανθρώπους. Αλλαξε, λοιπόν, τη ρύθμιση κι έβαλε τα γενέθλιά του ορατά. Ξάφνου διψούσε να δεχτεί ευχές, έστω δυο ξερές λέξεις, ας ήταν κι από αγνώστους· σάμπως μ’ αγνώστους δεν αντάλλαξε τις μοναδικές του κουβέντες -στο σούπερ μάρκετ και στο φαρμακείο- όλες αυτές τις ημέρες; Ας ήταν κι αλγοριθμικές· μήπως οι αλγόριθμοι και τα μαθηματικά μοντέλα δεν καθορίσανε την καθημερινότητά του ετούτες τις τελευταίες εβδομάδες;

Κάθισε το λοιπόν και το γεύτηκε. Διόλου δεν ενοχλήθηκε που σχεδόν κανένας δεν έδειξε διάθεση να ξεκινήσει μαζί του μια ουσιαστική συζήτηση, καθόλου δεν διαμαρτυρήθηκε για τα κάμποσα προσχηματικά μηνύματα που έλαβε, παρά στρώθηκε και τ’ απάντησε ένα προς ένα, ευχαριστώντας όσους τον «θυμηθήκανε» και του αφιερώσανε έστω και λίγα δευτερόλεπτα απ’ τις ζωές τους.

Κι ευχήθηκε του χρόνου να είναι αλλιώς τα πράματα στα γενέθλιά του, χωρίς το παραλυτικό ενδεχόμενο του άμεσου θανάτου. Και ποιος ξέρει, με αφορμή ετούτη τη δυσάρεστη κατάσταση, ίσως οι άνθρωποι να έχουν αναπτύξει σχέσεις πιο ειλικρινείς κι ανεπιτήδευτες, δίχως την καταναγκαστική διαμεσολάβηση των αλγορίθμων.