Η μάσκα, η υπουργός, το εκκλησίασμα

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Eρωτάται η υπουργός Παιδείας Νίκη Κεραμέως από τηλεοπτική δημοσιογράφο γιατί εξαιρείται το εκκλησίασμα από την υποχρεωτική χρήση μάσκας και ιδού τι απαντά: Ακολουθούμε πάντα τις οδηγίες των ειδικών». Με λίγα λόγια μεταθέτει την ευθύνη στους περίπυστους πλέον ειδικούς – η ίδια σφυρίζει κλέφτικα [ή η υποκρισία στην κορύφωσή της]. Ναι, αλλά είναι ντροπή για μια υπουργό να λέει ανοησίες και να ποιείται την νήσσαν, να νίπτει τας χείρας της, καλέ. Απεφάνθησαν δηλαδή οι ειδικοί ότι στην εκκλησία επιτρέπεται ο συνωστισμός και η μη χρήση μάσκας; Σαν φοβισμένοι φαίνονται οι κύριοι αυτοί τους οποίους αβίαστα αποκαλούμε ειδικούς. Δεν άκουσα τι γνώμη έχει επί του κρίσιμου αυτού ζητήματος ο κύριος Χαρδαλιάς.

Και καλά με τους ιερωμένους – τα οικονομικά τους συμφέροντα προστατεύουν, αλλά τι γίνεται με το πόπολο, που εκτίθεται σε κίνδυνο χωρίς η κατά τα άλλα αυστηρή κυβέρνηση να εξαντλεί κι εδώ, όπως αλλού, την αυστηρότητά της; Τι συμφωνίες γίνονται κάτω ή γύρω από τις ιερές τράπεζες ή ξέρω ’γώ στα άδυτα των ιερών των ναών; Της κυρίας Κεραμέως υπουργός της χριστιανοσύνης θα της ταίριαζε να αποκαλείται, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για εμάς τους αδαείς.

Δεν έχει τέλος αυτή η περιπέτεια με τους εκκλησιαστικούς ταγούς και με το αφελές (;) ποίμνιο. Σηκώνει τα χέρια κανείς μπροστά στη δύναμη αυτής της αδαημοσύνης (;), αυτής της κρατικής υποκρισίας – αλλά το «ποίμνιο» έχει πολλούς ψηφοφόρους στις τάξεις του. Κούραση, αλλά αυτοί (πολιτικοί και ιερείς) δεν κουράζονται (να εμπαίζουν τον ελληνικό λαό και την κοινή λογική). Επιτέλους κάτι δραστικό πρέπει να γίνει με τους εκπροσώπους του θεού επί της γης. Κανείς δεν απαγόρευσε στους ιεράρχες και τους κατώτερους να ιερουργούν και κανείς επίσης δεν απαγόρευσε στους πιστούς να εκκλησιάζονται· ναι, υπό την εποπτεία, όμως, θεμελιωδών κανόνων υγιεινής [κάτι που σημαίνει, εάν δεν γίνεται κατανοητό, να επικρατήσει το ελάχιστο νιονιό].

Το μόνο παρήγορο σε όλη αυτή την υποκρισία είναι ότι οι νέοι δεν πατάνε πόδι στην εκκλησία κι έτσι μειώνονται οι πιθανότητες να νοσήσουν – ευτυχώς να λέμε, αλλά και οι πιστοί κάπως πρέπει να προστατευθούν, όχι βεβαίως από τις ασυναρτησίες των ιερωμένων και την ατολμία και την έλλειψη σοβαρότητας των πολιτικών [που ακολουθούν, χωρίς αιδώ, τις οδηγίες των ειδικών, καταπώς πρεσβεύει η κυρία υπουργός θρησκείας και παιδείας].

Πραγματικά είναι κουραστικό να ασχολείται κανείς με τις εκκλησιαστικές μονομανίες, είναι όμως ταυτόχρονα και απαραίτητο να επισημαίνονται αυτές οι παραδοξότητες [τι άλλο από παραδοξότητα είναι η απάντηση της υπουργού;] για την ισορροπία και αρμονία της κοινότητας. Θυμηθήκαμε και την κοινότητα, κάπως στ’ απότρυγα, αλλά κάτι είναι κι αυτό, μέσα στην τόση σύγχυση και ανασφάλεια που μας δέρνει. Ποιος να το φανταζόταν, από τους ανθρώπους τουλάχιστον του Διαφωτισμού, ότι οι θρησκείες θα έλυναν και θα έδεναν στην αυγή του εικοστού πρώτου αιώνα. Ας πάει στο καλό, ας πούμε ότι τόσος μπορεί να γίνει ο μαζικός άνθρωπος – κανείς δεν μπορεί να αντιστρέψει τη ροή ετούτη. Τόσοι θεοί υπάρχουν [φυσικό αυτό, αφού υπάρχουν τόσες θρησκείες]· να έδιναν τουλάχιστον μίαν χείραν βοηθείας...