«Περί πάτρης»

γράφει ο Μάριος Διονέλλης

Μπόλικοι «πατριώτες» ξεπήδησαν πάλι στα τηλεπαράθυρα και στα πληκτρολόγια. Μόνο που κινδυνεύουν με ανεργία. Η «προδοτική» συμφωνία για το Μακεδονικό δεν αναιρέθηκε από τον Μητσοτάκη και τυχαίνει στη δική του βάρδια να γίνεται τζαμί η Αγια-Σοφιά (Κύριος οίδε τι θα άκουγε ο Τσίπρας αν ήταν ακόμα στο Μαξίμου). Και ποιον να φωνάξεις τώρα προδότη;

Ισως όσους λέμε τα αυτονόητα: Οτι οι συνθήκες δεν είναι πάντα με το μέρος μας, ότι δεν μπορεί να έχουμε δίκιο σε όλα, ότι το Αιγαίο δεν μπορεί να είναι μόνο ελληνική λίμνη, ότι η εθνική θέση (και επί ΣΥΡΙΖΑ) περί 12 μιλίων είναι μαξιμαλιστική και επικίνδυνη και ότι η συνεννόηση είναι ο μόνος δρόμος προς όφελος των λαών. Και φυσικά ότι στη μάχη συμφερόντων για τα πετρέλαια χάνουν πάντα οι λαοί και το φυσικό περιβάλλον.

Αυτά και μόνο αρκούν για να τεθεί εν αμφιβόλω ο πατριωτισμός μας. Μα αν την πατρίδα τη μετράτε με τα μίλια στον χάρτη, εμείς τη μετράμε με το μέλλον των απλών ανθρώπων. Πατριώτης είναι αυτός που δεν έβαλε σε κίνδυνο τη ζωή μας για τα κέρδη του, πολύ περισσότερο για τα κέρδη των πολυεθνικών. Που δεν έβαλε χέρι στο δημόσιο ταμείο, που δεν ξεπούλησε τη γη και τη θάλασσα για να κάμει «ανάπτυξη», που όταν πήρε την εξουσία δεν έκανε τους πλούσιους πλουσιότερους, που δεν αψήφησε το δικαίωμα του διπλανού του να είναι διαφορετικός, που δεν πούλησε μισοτιμής λαμπρή ιστορία για να πάρει δάνεια. Αν τα ‘χετε όλα αυτά, ελάτε να συζητήσουμε «περί πάτρης». Οι υπόλοιποι να θυμάστε πως «ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων» (Σάμιουελ Τζόνσον 1709-1784).