Τα δύο πρόσωπα της διαφθοράς

γράφει ο Γιώργος Παπανικολάου

Καταχραστές, απατεώνες, πλαστογράφοι, κομπιναδόροι. Η πιο άσχημη πλευρά της ελληνικής κοινωνίας βρέθηκε χθες στο προσκήνιο, με πρωταγωνιστές από το δημόσιο αλλά και τον ιδιωτικό τομέα. Κι εδώ, θα κριθεί κατά μεγάλο μέρος η επιβίωση αυτής της κυβέρνησης.

Δύο ειδήσεις των ημερών δίνουν ανάγλυφη την εικόνα της διαφθοράς που βασιλεύει στο κράτος αλλά και στον ιδιωτικό τομέα, διαψεύδοντας όσους προσπαθούν να πείσουν ότι για όλα «φταίει το δημόσιο», αλλά κι εκείνους που σε κάθε ευκαιρία μέμφονται το κέρδος και την επιχειρηματικότητα.

Τα στοιχεία που προκύπτουν είναι σοκαριστικά. Έως και σε 33 δισ. ευρώ σε ετήσια βάση τοποθέτησε το κόστος της διαφθοράς ο επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης Λέανδρος Ρακιντζής, σταχυολογώντας στην ομιλία του και διάφορα παραδείγματα λιγότερο ή περισσότερο οργανωμένης διαφθοράς κυρίως υψηλόβαθμων και μορφωμένων στελεχών του δημόσιου τομέα.

Από χειρουργούς που έκαναν μαζικά αισθητικές, καλλωπιστικές επεμβάσεις σε κρατικό νοσοκομείο, χρεώνοντας τον λογαριασμό στα ασφαλιστικά ταμεία, έως εργολάβους που πληρώθηκαν για ανύπαρκτα έργα, σε αγαστή συνεργασία με εκείνους που υποτίθεται ότι τους επέβλεπαν.

Τα «σάπια φρούτα» όμως δεν είναι απλά προϊόν του δημόσιου τομέα και κάποιων κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών. Η διαφθορά είναι εκτεταμένη παντού. Καιρός να το παραδεχτούμε.

Διότι οι τρεις εταιρίες λογισμικού και οι πολυάριθμοι πελάτες τους στην Αθήνα και την επαρχία, κυρίως από τον κλάδο εστίασης και διασκέδασης, που έπεσαν στο δόκανο της οικονομικής αστυνομίας και της Γενικής Γραμματείας Εσόδων, ανήκαν εξ ολοκλήρου στον ιδιωτικό τομέα.

Κι όπως λένε οι πληροφορίες, είχαν βρει τον τρόπο (με «πονηρά» λογισμικά) να κόβουν μεν αποδείξεις στους πελάτες, αλλά να μην καταγράφεται μεγάλο μέρος της είσπραξης (έως και το 40-50%, ανάλογα με την επιλογή του... καταστηματάρχη, λένε κάποιες πηγές), όταν έκλειναν ημερήσιο λογαριασμό στις ταμειακές μηχανές, όταν δηλαδή «έβγαζαν Ζ» στην αργκό της αγοράς.

Δεν είναι προφανώς τυχαίο ότι, αμέσως μόλις μαθεύτηκε η «ψαριά» των αρχών, καταγράφηκε κύμα αιτήσεων αντικατάστασης ταμειακών μηχανών, που ξαφνικά φαίνεται... χάλασαν όλες μαζί!

Διότι το φαινόμενο φαίνεται ότι έχει λάβει τεράστια έκταση, κυρίως σε ορισμένους κύκλους της εστίασης και της διασκέδασης, με απώλειες εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, τις οποίες βεβαίως καλούνται να πληρώσουν, ακριβώς όπως συμβαίνει με τις σπατάλες και τη διαφθορά στον δημόσιο τομέα, οι συνεπείς φορολογούμενοι!

Γιατί δεν έχει καταπολεμηθεί η διαφθορά και η «αδελφή» της φοροδιαφυγή τόσα χρόνια; Η απάντηση είναι απλή. Διότι ουδέποτε υπήρξε η απαραίτητη πολιτική βούληση, όπως ακριβώς είπε χθες και ο κ. Ρακιντζής.

Ας μην κρυβόμαστε, μέρος του καταστρεπτικού «συμβολαίου» που έκαναν οι ελληνικές κυβερνήσεις με την πελατεία τους ήταν ότι άλλοι θα βολεύονται στον δημόσιο τομέα και άλλοι θα φοροδιαφεύγουν και θα παρακάμπτουν τους δαιδαλώδεις κανόνες της ελληνικής νομοθετικής και «ερμηνευτικής» γραφειοκρατίας.

Από συστάσεως του ελληνικού κράτους έως σήμερα, ανέφερε ο κ. Ρακιντζής, έχουν ψηφιστεί 17.500 νόμοι και έχουν εκδοθεί 120.000 εγκύκλιοι, ενώ ο Γενικός Οικοδομικός Κανονισμός αποτελείται από 30.000 σελίδες.

Όλα αυτά για να έχουμε τα αποτελέσματα που οι πάντες λίγο-πολύ γνωρίζουμε και ζούμε!

Κι εδώ πράγματι ανοίγεται πεδίο δόξης λαμπρό για τη νέα κυβέρνηση, που στηρίχθηκε τόσο πολύ προεκλογικά στην αντιδιαστολή μεταξύ του «παλαιού» και του «νέου».

Να περιορίσει δραστικά αυτά τα φαινόμενα που έχουν καταστεί ενδημικά εδώ και δεκαετίες. Και μέσω αυτής της πράγματι θεμελιώδους «αλλαγής», να εξοικονομήσει σημαντικά ποσά, ώστε να καταφέρει να ελαφρύνει κάπως τις συνέπειες των μνημονίων, αλλά και να αποκαταστήσει τη λειτουργία του κράτους και την υγιή ανταγωνιστικότητα στον ιδιωτικό τομέα.

Η αλήθεια είναι πως στο μέτωπο της φοροδιαφυγής οι ελεγκτικοί μηχανισμοί φαίνεται να έχουν κινητοποιηθεί με πρωτόγνωρους ρυθμούς, ενώ και οι εξαγγελίες που γίνονται δείχνουν ότι ίσως υπάρξει διαφορά με το παρελθόν.

Ωστόσο, με ίδιο ζήλο θα πρέπει να καταπολεμηθούν οι σπατάλες και η διαφθορά στο ίδιο το κράτος, σε όλο τον δημόσιο τομέα. Δεν υπάρχει καμία ιδεολογική δικαιολογία για δύο μέτρα και δύο σταθμά σε αυτό το θέμα. Μπορεί κάποιος να διαφωνήσει όσο θέλει για το αν χρειάζεται περισσότερο ή λιγότερο κράτος -και πού. Είναι όμως αυταπόδεικτο, ανεξαρτήτως ιδεολογικής τοποθέτησης, ότι χρειαζόμαστε περισσότερο «καθαρό» κράτος.

Ακριβώς, λοιπόν, όπως οι νόμοι πρέπει να εφαρμόζονται με αυστηρότητα στη μία περίπτωση, έτσι πρέπει να εφαρμόζονται και στην άλλη. Τα παράθυρα (κι από αυτά ως φαίνεται υπάρχουν πολλά, όπως π.χ. μέσω των περίφημων «πειθαρχικών συμβουλίων» του δημόσιου τομέα) πρέπει να κλείσουν. Παντού.

Και γρήγορα. Διότι αλλιώς το «νέο» που επαγγέλθηκε με τόση απήχηση ο κ. Τσίπρας θα παλιώσει πριν καλά καλά το καταλάβει.