Ο Καμμένος τού φτάνει

Του Γιώργου Καρελιά

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν έχει τη φήμη του πιο ειλικρινούς και σταθερού στις απόψεις του πολιτικού. Κάθε άλλο. Δεν χρειάζεται να πάμε πολύ πίσω. Μόνο όσα έχει πει ως Πρωθυπουργός να πάρουμε, θα διαπιστώσουμε αμέσως ότι άλλα έλεγε, άλλα εννοούσε και άλλα έκανε και κάνει. Ολες οι υποσχέσεις που έδωσε αποδείχτηκαν έπεα πτερόεντα. Οι διαβεβαιώσεις του πήγαν περίπατο.

Όμως, αυτό που λέει τώρα είναι από τα λίγα ειλικρινή του. Και είναι να απορεί κανείς που υπάρχουν (ακόμα…) αφελείς, οι οποίοι πιστεύουν ή προσδοκούν κάτι άλλο.

Ο κ. Τσίπρας λέει (εδώ) ότι η φιλολογία για οικουμενική κυβέρνηση εντάσσεται στα όνειρα θερινής νυκτός και τον διασκεδάζει. Και όντως έχει δίκιο. Μπορεί κάποιοι υπουργοί του να δουλεύουν ψιλό γαζί τον Βασίλη Λεβέντη, αφήνοντάς τον να εννοήσει ότι σχεδιάζουν οικουμενική κυβέρνηση και με τον ίδιο μέσα, αλλά η υπόθεση αυτή είναι όντως της πλάκας.

Ο κ. Τσίπρας αισθάνεται μια χαρά με συγκυβερνήτη τον Πάνο Καμμένο. Για διάφορους λόγους. Ο βασικότερος είναι ο λαϊκισμός που τους ενώνει. Ο κ. Τσίπρας λαϊκίζει εξ αριστερών, ο κ. Καμμένος εκ δεξιών και κοινός στόχος τους είναι να κρατάνε το μεγαλύτερο κομμάτι του 40%, που πήραν στις εκλογές. Όσο μπορέσουν, γιατί ήδη έχουν αρχίσει να λακίζουν οι πιο εύπιστοι-και τυχοδιωκτικά ψηφίζοντες-βλέποντας ότι δεν θα πάρουν τίποτα από όσα προσδοκούσαν.

Όσοι ενοχλούνται από διάφορες «πρωτοβουλίες» του προέδρου των ΑΝΕΛ (πχ στράτευση γυναικών) ή επειδή δεν ψηφίζει κάποια νομοσχέδια (πχ σύμφωνο συμβίωσης) ανήκουν στη μειοψηφία του παλιού 3% του Συνασπισμού, το οποίο δεν έχει πλέον καμιά επιρροή.

Τα δύο μικρότερα κόμματα του κεντρώου χώρου, τα οποία έχουν εμφανώς πρόβλημα στρατηγικής. Δεν αρκεί, για παράδειγμα, να κάνουν σωστές διαπιστώσεις για το βίο και την πολιτεία του κ. Τσίπρα. Πρέπει να ξέρουν και τι θέλουν εκείνα. Η πολιτική δεν είναι θέμα καλών προθέσεων

Έτσι, η συμμαχία Τσίπρα – Καμμένου είναι ισχυρή και μάλλον θα παραμείνει έτσι. Ουδείς από τους δύο θέλει να μοιραστεί (και) με άλλους την εξουσία. Μια χαρά μοιράζουν τις θέσεις μεταξύ τους.

Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουν οι της αντιπολίτευσης, τόσο το καλύτερο. Για να καταλήξουν και αυτοί στο τι θέλουν να κάνουν. Ειδικά τα δύο μικρότερα κόμματα του κεντρώου χώρου, τα οποία έχουν εμφανώς πρόβλημα στρατηγικής. Δεν αρκεί, για παράδειγμα, να κάνουν σωστές διαπιστώσεις για το βίο και την πολιτεία του κ. Τσίπρα. Πρέπει να ξέρουν και τι θέλουν εκείνα. Η πολιτική δεν είναι θέμα καλών προθέσεων.

Για παράδειγμα, τι σημαίνει η πρόταση της Φώφης Γεννηματά για «κυβέρνηση όλων των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων»; (εδώ). Ο ΣΥΡΙΖΑ εντάσσεται σε αυτές; Οι ΑΝΕΛ; Πώς θα πει κάποιος «όχι», όταν τα δύο αυτά κόμματα, συγκυβερνώντας, εφαρμόζουν ένα (ευρωπαϊκό) μνημόνιο σαν τα προηγούμενα; Από την άλλη, αν αποδεχτείς ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ είναι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις,  τι είδους κυβέρνηση θα είναι αυτή που θα σχηματιστεί με όλους μαζί; Για τσίρκο θα πρόκειται.

Άλλωστε, η θεωρία αυτή έχει διαψευστεί από τα πράγματα. Την είχε ενστερνιστεί παλιότερα και το Ποτάμι, που πίστευε σε συνεργασία με τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τους ΑΝΕΛ, αλλά η πράξη έδειξε άλλα. Ας διώξουν, λοιπόν, τις αυταπάτες. Τα περί κυβέρνησης όλων των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων δεν έχουν κανένα νόημα. Ούτε, φυσικά, η οικουμενική. Αν γίνει, θα γίνει σε συνθήκες καταστροφής.

Ο κ. Τσίπρας είναι ειλικρινής όταν λέει ότι διασκεδάζει με την ανούσια φιλολογία για άλλες κυβερνήσεις. Του κάνει – και του φτάνει – ο κ. Καμμένος. Τους ενώνει η πανίσχυρη αλυσίδα της εξουσίας, σιγά που θα τη μοιραστούν με άλλους.

Οι άλλοι, είτε ξερογλείφονται για κάποιο κοκαλάκι είτε μεγαλοπιάνονται με, δήθεν, άλλες κυβερνήσεις, ας προσγειωθούν. Και ας δουν τι (θα) μπορούν να κάνουν εκείνοι, (ότ)αν προκύψει τέτοια ανάγκη. Κολαούζο ο κ. Τσίπρας έχει, τον κ. Καμμένο. Δεν χρειάζεται άλλους.

Υ.Γ: Από τις εκτιμήσεις αυτές αφήσαμε έξω τον παράγοντα Νέα Δημοκρατία. Θα τον συνυπολογίσουμε, όταν ξεμπερδέψει με την εκλογή αρχηγού.