Ο πάτος της δημοσιογραφίας

Της  Άντας Ψαρρά

Χωρίς καμία διάθεση υπεράσπισης του συνεργάτη του προέδρου της ΝΔ, Ν. Γεωργιάδη σε ότι αφορά το παρελθόν του και τις πράξεις που φέρεται να διέπραξε σε ξένη χώρα με διπλωματικό διαβατήριο, είναι απολύτως κατακριτέα η μέθοδος Βαξεβάνη και το είδος της δημοσιογραφίας που υπηρετεί.

Με ένα χυδαίο εξώφυλλο και με πολυσέλιδη «παρουσίαση» της υπόθεσης του συγκεκριμένου προσώπου το σημερινό HOT DOC εμπίπτει απολύτως στην κατηγορία της δημοσιογραφίας της κλειδαρότρυπας.

Στον δρόμο που χάραξαν οι Αναστασιάδης -Τριανταφυλλόπουλος κλπ. με τις κρυφές κάμερες, τη λάσπη, τα εκβιαστικά υπονοούμενα και τις χυδαίες αναφορές ήρθε να προστεθεί σήμερα και ο Κ. Βαξεβάνης.

Ξεπερνώντας απολύτως τα όρια ο συγκεκριμένος δημοσιογράφος που στο παρελθόν είχε καταφέρει να πείσει αρκετούς για την δημοσιογραφική του δεινότητα, έχει δείξει επανειλημμένα τον τρόπο που μόνος του υπονόμευε την αξία των δικών του ερευνών και των δικών του ρεπορτάζ.

Σήμερα ταυτιζόμενος με την απόλυτη δημοσιογραφία της αθλιότητας ίσως να θεωρεί ότι προσφέρει με τον τρόπο αυτό τις χείριστες «υπηρεσίες» του στην βαλλόμενη από παντού κυβερνητική πλειοψηφία. Κάνει ένα τρομερό λάθος αν νομίζει ότι οποιοσδήποτε έχει σχέση με την αριστερά θα ενδιαφερθεί να διαβάσει τον διασυρμό ενός ανθρώπου στις σελίδες του περιοδικού του.

Ο Ν. Γεωργιάδης, οι ερωτικές του προτιμήσεις και το παρελθόν του αφορούν τον ίδιο και τους ανθρώπους που τον εμπιστεύονται. Ο δημοσιογραφικός όμως κατήφορος έχει δυστυχώς πολλά ποδάρια!

Είναι διαφορετικό θέμα που προφανώς και έχει δημοσιογραφικό ενδιαφέρον ο σεξοτουρισμός και η παιδεραστία και η συνεισφορά στην εξάρθρωση παρόμοιων κυκλωμάτων. Το να εκτίθεται όμως στην κοινή γνώμη ένας μεμονωμένος άνθρωπος στα πλαίσια δημοσιογραφικής έρευνας είναι η απόλυτη χυδαιότητα.

Update: Η σεξουαλική προτίμηση προφανώς και μπορεί να είναι ποινικά κολάσιμη, όμως, εφόσον δεν υπήρχε μέχρι και σήμερα δικαστική κρίση, ούτε καν δικαστική έρευνα, δεν μπορεί να θεωρηθεί τετελεσμένο. Ας θυμηθούμε όλοι παρόμοια υπόθεση εξευτελισμού δημόσιου προσώπου ως παιδεραστή και τη σιωπή που επικράτησε όταν αποδείχθηκε ότι όλο αυτό ήταν μια συκοφαντία.