Υπηρέτες τηλεαφεντάδων

γράφει ο Καρτέσιος

Λέω σήμερα να ξεκινήσω με το συμπέρασμα, ώστε να μην κουράζεστε να διαβάζετε το κείμενο μέχρι το… συμπέρασμα. Λοιπόν, τι είναι άραγε πιο φασιστικό; Η λανθασμένη απόφαση ενός συνδικαλιστικού σωματείου με εκλεγμένο προεδρείο και μέλη οργάνων ή η απαίτηση πολιτικών και κομμάτων να ελέγχουν τις αποφάσεις ενός συνδικαλιστικού σωματείου;

Περί της ΕΣΗΕΑ ο λόγος και του κακού χαμού που ακολούθησε την απόφαση για τη διαγραφή κάποιων μελών της. Δικαίως ξεσάλωσαν συγκεκριμένοι δημοσιογράφοι – μέλη της ΕΣΗΕΑ για την απόφαση του σωματείου τους. Ως μέλη της, όσο μαλάκες κι αν είναι, έχουν το δικαίωμα να την κρίνουν και να την κράζουν.

Κάτι Κούληδες κι Αδώνηδες, όμως, κάτι Βορίδηδες και κάτι Γεννηματάδες με Βενιζέλους, με ποιο δικαίωμα ζητούν να παίρνει την άδειά τους η ΕΣΗΕΑ πριν λάβει κάποια απόφαση; Οι Αδώνηδες, οι Βορίδηδες και οι Γεννηματάδες δεν είναι που εμφανίζονται – λέμε και καμιά παπαριά να περνάει η ώρα – ως υπερασπιστές των δημοκρατικών διαδικασιών και του σεβασμού στις αποφάσεις της πλειοψηφίας; Τι σκατά έπαθαν τώρα που τα εκλεγμένα όργανα ενός σωματείου λειτούργησαν;

Κορυφαίος όλων, βέβαια, ο ποταμίσιος ευρωβουλευτής Μίλτος Κύρκος, ο οποίος κατάφερε να καταγγείλει στην Κομισιόν «το συνδικαλιστικό όργανο των Ελλήνων δημοσιογράφων» επειδή ο ίδιος δε συμφωνεί με μία απόφασή του. Εντάξει, άπαιχτος. Χτυπάω προσοχές μπροστά του. Λεβένταρος.

Όλοι αυτοί θα μπορούσαν βέβαια, να είχαν ξεμπερδέψει μ’ ένα «διαφωνώ με την απόφαση της ΕΣΗΕΑ, αλλά υπεύθυνα για τον έλεγχό της είναι τα μέλη της». Θα μπορούσαν, αν δεν ένιωθαν την ανάγκη να κάνουν διαγωνισμό για το ποιος θα γλείψει περισσότερο τους τηλεαφεντάδες. Διότι αν τα κόμματα που διαθέτουν πολιτικούς αυτού του επιπέδου είχαν μια ελάχιστη ευαισθησία απέναντι στον συνδικαλισμό, κάποιος θα είχε πάει στην τότε ΕΟΚ το θέμα του πραξικοπήματος στη ΓΣΕΕ το 1985 με πρωταγωνιστή τον Ραυτόπουλο. Κάποιος θα είχε αντιδράσει για το περίφημο συνέδριο της ΠΟΕ – ΟΤΑ του 2012 όπου οι συνδικαλιστικές οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ διέγραψαν με τον τσαμπουκά τους 100 νόμιμα εκλεγμένους συνέδρους 18 Σωματείων. Άπειρα τα παραδείγματα πατροναρίσματος των συνδικαλιστικών σωματείων από τα κόμματα εξουσίας.

Για να εξηγηθώ ώστε να μην παρεξηγηθώ, καμία υπόληψη δεν τρέφω για το σημερινό συνδικαλιστικό κίνημα. Ακόμη λιγότερο με αφορά η απόφαση της ΕΣΗΕΑ. Η πραγματική ποινή στους συμμετέχοντες στη βοθρώδη καμπάνια υπέρ του «Ναι» στο δημοψήφισμα δόθηκε από τους πολίτες. Καταδίκη σε πλήρη αναξιοπιστία. Σήμερα, μέχρι και οι γέροι την ώρα των δελτίων ειδήσεων κλείνουν την τηλεόραση και αλλάζουν ουροσυλλέκτη, ετοιμάζουν τα χάπια της επόμενης μέρας ή πάνε για χέσιμο. Δελτία ειδήσεων στην τηλεόραση παρακολουθούν πλέον σχεδόν αποκλειστικά όσοι θέλουν να γελάσουν και ύστερα να κράξουν στο twitter.

Κακά τα ψέματα, η όποια ποινή από την ΕΣΗΕΑ ελάχιστη σημασία έχει μπροστά στο σιχτίρισμα που τρώνε από τον κόσμο αυτοί που επαγγέλλονται την κατ’ εντολήν και επ’ αμοιβή παραπλάνηση και εξαπάτηση του κοινού τους.

Τελειώνω, με το συμπέρασμα της αρχής του κειμένου. Η προσπάθεια ελέγχου των αποφάσεων ενός συνδικαλιστικού σωματείου από κόμματα και πολιτικούς είναι μυριάκις φασιστικότερη από την όποια λανθασμένη ή «λανθασμένη» απόφαση ενός συνδικαλιστικού σωματείου. Τόσο απλά, αλλά λόγω κεκτημένης ταχύτητας της μαλακίας τους αδυνατούν να αντιληφθούν ότι καρφώνονται για το πως πραγματικά αντιλαμβάνονται την ανεξαρτησία του συνδικαλιστικού κινήματος.