Οστρακισμός στους γλωσσικά χυδαίους

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Εχει τεράστιο κοινωνιολογικό άμα τε και γλωσσικό ενδιαφέρον (λαογραφικό, φιλοσοφικό και λοιπά) η φρασεολογία των Ελλήνων πολιτικών όταν συνεδριάζει για κρίσιμα εθνικά θέματα η Βουλή των Ελλήνων.

Αντιγράφω: παλλόμενα πέη (τι ποιητικός οίστρος), κυβέρνηση στα τέσσερα (αηδιαστικός και χυδαίος σεξισμός), τσουτσούνες (προσωνυμιακή σμίκρυνση των παλλόμενων πεών), αλητάμπουρες (χαμαιτυπική συνταγματική έκφραση). Και άλλα. Δεν έχει σημασία.

Δεν είναι η πρώτη φορά. Ούτε και θα είναι η τελευταία. Αυτό είναι το επίπεδο της ρημαγμένης χώρας. Τα ‘χουμε ξαναπεί. Δεν χρειαζόμαστε ρήτορες, στρωτά και συνετά ελληνικά θέλουμε να ακούσουμε. Πού τέτοια τύχη...

Ερμηνεύεται εντούτοις, παρακινδυνευμένα πάντα, η τόσο χαμηλή επικοινωνία μεταξύ των Ελλήνων πολιτικών, η ηχητική και ηθική ρύπανση και αποσύνθεση.

Αυτοί είναι. Αυτοί ήσαν. Αυτοί θα είναι, εσαεί όσο η παιδεία μας διαμορφώνεται όχι από το σπίτι και το σχολείο αλλά από τα τηλεοπτικά παράθυρα και την εξωφρενική αγραμματοσύνη των περισσότερων απ’ αυτούς που χρησιμοποιούν το διαδίκτυο.

Οι πολιτικοί δεν είναι αγράμματοι, ούτε, όμως, και εγγράμματοι, παναπεί μορφωμένοι. Είναι μ’ άλλα λόγια απολίτιστοι και στυγνοί φιλελεύθεροι (χωρίς συναισθήματα, δίχως έρωτα για τον λόγο, την τέχνη, την επικοινωνία).

Λυσσασμένοι οι πλείστοι· οι μισοί επειδή δεν είναι κυρίαρχοι διότι απώλεσαν την εξουσία και οι άλλοι μισοί επειδή κατάχτησαν την εξουσία και περιπαίζουν τους χαμένους. Μύλος. Μας δίνουν το δικαίωμα να τους χαρακτηρίσουμε έτσι. Αν τυχόν κάποιος διαφωνεί, αν ενοχλείται που τον αποκαλούμε αμόρφωτο, ας κοπιάσει στην Πνύκα και ας αντιστρατευτεί.

Η γλωσσική τους έκφραση είναι ωμή βία, δείχνει έναν λανθάνοντα (;) τραμπουκισμό, έναν καθαρό βιασμό του πνεύματος αλλά και του ίδιου του θυμού. Και αυτόν τον τελευταίο τον αμαυρώνουν, ακυρώνουν τους λιβέλους του, την αυχμηρή αιχμηρότητά του.

Με το δικαίωμα που μας δίνει η αποκρουστική εκ μέρους τους χρήση της ελληνικής γλώσσας μπορούμε επίσης να τους κατατάξουμε στη χορεία των ανεπιθύμητων. Δεν θα ήταν ανήθικο εάν επιβαλλόταν ένας αρχαίος οστρακισμός για όσους μολύνουν τη γλώσσα και την επικοινωνία μέσα στη Βουλή (στον Ναό της Δημοκρατίας, τρομάρα τους).

Θα πείτε, δεν είναι η γλώσσα το πρόβλημα. Και όμως, είναι, διότι η γλώσσα είναι ο άνθρωπος (και βιολογικά και ηθικά). Αυτοί έχουν εκχυδαΐσει και τη θυμική γλώσσα και ας μην τολμήσουν να δικαιολογήσουν την ιεροσυλία τους επικαλούμενοι τον θυμό τους.

Και ο θυμός έχει τη γλώσσα του. Δεν λέω να τους μεταμορφώσουμε σε αποπομπαίους, γιατί έτσι θα καλύπταμε, απλώς, τις δικές μας ενοχές· ένας μικρός οστρακισμός όμως ίσως τους ανάγκαζε να επαναστοχαστούν ή να βάζουν πιπέρι στο στόμα προτού εκστομίσουν τις σεξιστικές τους χυδαιότητες. Σκληρό; Μπα...