Ξεκίνησαν οι παραστάσεις για το 2019...

Γράφει ο Κώστας Μαρούντας

«Τίποτε δεν είναι πραγματικά σπατάλη χρόνου, όταν το απολαμβάνεις» (Άρθουρ Κέστλερ)

Το λευκό του χιονιού που μας πολιορκεί (και μας κατακλύζει) τις τελευταίες ημέρες είναι μία πολύ καλή ευκαιρία να σβήσουμε πολλά από το οπτικό μας πεδίο, αλλά όχι και από τους επεξεργαστές του είναι μας. Γιατί το 2019 σε μία σειρά μετώπων κάθε άλλο παρά λευκό προδιαγράφεται. Ακόμα κι αν βγουν «λευκοί καπνοί» σε κάποιες φάσεις από ορισμένα σημεία, αυτό δεν θα σηματοδοτεί τίποτα διαφορετικό από την επικράτηση μίας συγκεκριμένης χρωματικής απόχρωσης. Διαφορετικής, σε κάθε περίπτωση, από το λευκό...

Ξεκίνησαν, λοιπόν, οι παραστάσεις για το 2019. Όποιες πρόβες έγιναν έγιναν. Τώρα, πια, ο λόγος και το έργο όλο βρίσκονται στα χέρια των σκηνοθετών, των ηθοποιών, των θεατών, των επακόλουθων κριτικών καταγραφών. Πλέον θα φανεί αν το πρόσκαιρο μπορεί να επηρεάσει το μεταγενέστερο με θετικούς όρους. Πλέον θα μιλήσουν ξανά οι σιωπές των πολλών. Όποια χροιά και όποια διάλεκτο επιλέξουν για να το πράξουν, στις όποιες ευκαιρίες τους δοθούν (θεσμικές ή μη). Πλέον θα διαπιστωθεί ακόμα πιο βαθιά πως οι συντηρητισμοί έχουν κοντά ποδάρια και οι ακραιφνείς ριζοσπαστικότητες χαοτικά δρομολόγια που σε άλλους αρέσουν, σε άλλους πάλι όχι...

Πλέον θα οξυνθούν οι εγωκεντρισμοί, αλλά και τα κενά ανάμεσα στους ανθρώπους και τον ίδιο μας τον εαυτό. Πλέον οι αδιακρισίες πρέπει να νιώσουν πως έχουν μικρότερο «ζωτικό χώρο».

Πλέον θα δημιουργηθούν ελπίδες και προοπτικές, που σύντομα όμως θα διαπιστωθεί αν αφορούν σε εμάς ή απλά «στους άλλους». Πλέον η κουλτούρα του μετα-ανθρώπου θα έχει περισσότερα διαφημιστικά φυλλάδια προς διακίνηση. Πλέον ο έλεγχος και η χειραγώγηση της πληροφορίας, της τεχνολογίας, της επιστήμης, της ηλεκτρονικής πραγματικότητας, του περιβάλλοντος, των διαστημικών ανακαλύψεων και των συναφών προγραμματισμών, θα έχουν περισσότερες αφορμές για μελλοντικές συσσωρεύσεις στοιχείων (γιατί θα συνεχιστούν αμείωτα και δίχως τα φώτα των προβολέων πάνω τους).

Πλέον θα δοκιμαστούν ξανά τα όρια ανάμεσα στο (υπαρκτό ακόμα σε αρκετές λαϊκές συνειδήσεις) στοιχείο της κοινωνικής συνοχής και στην απαγκίστρωση από αυτό (που προτάσσουν κατά βάση κύκλoι μίας «κεντρόστροφης» διανόησης). Πλέον οι ανεκτικότητες απέναντι στους αδύναμους θα εξελιχθούν σε ακόμα μεγαλύτερη ανάγκη προστασίας τους, σε πλαίσια που λειτουργούν υπηρετώντας το διαχρονικά ανθρώπινο και όχι το μεταμοντέρνο και τις αποφύσεις του. Πλέον θα αναγκαστούμε να μάθουμε ακόμα περισσότερο να συνυπάρχουμε με καινούρια είδη εδραιωμένης παραβατικότητας, ως απότοκο της οικονομικής δυσπραγίας, αλλά και του εύκολου πλουτισμού (και του σχετικού ονόρε που τον συνοδεύει). Πλέον θα έχουμε ακόμα περισσότερη ανάγκη την προώθηση μίας κοινής συμφωνίας πάνω σε βασικές ιδεολογικές αρχές (αρχικώς για την κάλυψη πρωτόλειων αναγκών).

Πλέον οι ανθρώπινες αισθήσεις πρέπει να δουλεύουν όσο γίνεται στο φουλ, να ξεκουράζονται όσο χρειάζεται, και να λένε σθεναρό όχι σε χημείες, εξαρτήσεις, υπερ-εκμεταλλεύσεις και παθητικότητες. Πλέον το ανθρώπινο σώμα πρέπει να μείνει μακριά από σκοταδιστικούς περιορισμούς και υπερ-«προοδευτικές» ακροβασίες και να λάβει επιτέλους τη θέση που του αξίζει.

Πλέον η Τέχνη πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της απέναντι στο ατομικό παρόν και στο συλλογικό μέλλον. Πλέον η οικονομία πρέπει να αρχίσει να γίνεται αντιληπτή από όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους ως μέσο εξυπηρέτησης της δημιουργικής πλειοψηφίας και όχι ένα μέσο επιβολής μίας ολιγαρχίας στα θύματα ενός προκατασκευασμένου «σιωπηλού οπλοστασίου».

Χρόνος, και υπάρχει, και δεν υπάρχει. Το θέμα είναι να μπορούμε κάποιους μήνες αργότερα, στην είσοδο του 2020, να έχουμε ακόμα ρεαλιστικούς στόχους, να βλέπουμε ακόμα ανοιχτούς τους δρόμους προς «βελτιωμένους» προορισμούς. Οι όποιοι απολογισμοί του τότε πρέπει να δείχνουν πως γενικώς πάμε καλύτερα από το πρόσφατο παρελθόν. Και έξω, και μέσα... Μα, πάνω από όλα, ας βρούμε τα κατάλληλα εκείνα κλειδιά που θα μας επιτρέπουν να θέλουμε να αναμετρηθούμε πώς και πώς με τα κάθε λογής θηρία που μας απειλούν.  Όμως, τώρα, ας χαλαρώσουμε και ας ντυθούμε καλά. Ας πάρουμε θέση, φορώντας ζεστά μπουφάν, κασκόλ και γάντια. Ας υποδεχτούμε και εδώ στην Αττική την εισβολή του χιονιά κρατώντας γλυκά στα χέρια! Καλή χρονιά σε όλες και σε όλους!