«Να φοράς τη ζακέτα σου»

Γράφει η Σταυρούλα Ματζώρου

Τα σκαλιά της πολυκατοικίας ανέβαινε τρέχοντας η χριστουγεννιάτικη, πρωτοχρονιάτικη μελωδία. Ανοιξα την πόρτα πριν προλάβουν να χτυπήσουν το κουδούνι. «Να τα πούμε; Ποια κάλαντα θέλετε να σας πούμε;». «Ο,τι θέλετε εσείς, πουλάκια μου». «Τα ικαριώτικα», έδωσαν τον τόνο το βιολί και η κιθάρα.

Οι φωνούλες τους γλυκιές σαν τα γελάκια τους. Τι είναι τελικά το θεϊκό, αν όχι αυτή η ομορφιά, η καθαρότητα του βλέμματος, η ζωντάνια; Τα μάτια μου βούρκωσαν. «Από την ομορφιά σας», είπα.

Με ψέμα θα υποδεχόμουν τον καινούργιο χρόνο; Η αλήθεια είναι ότι βούρκωσα για αυτά τα «νεανικά όνειρα» που έβλεπα μπροστά μου, ενώ δίπλα μου στεκόταν ένα άλλο όνειρο που πριν από πέντε χρόνια είχε ξενιτευτεί για να μπορέσει να πραγματοποιηθεί.

Ο γιος μου είχε έρθει από το Βερολίνο να περάσουμε μαζί τα Χριστούγεννα, αλλά σήμερα, παραμονή της Πρωτοχρονιάς, έφευγε. Ηδη η βαλίτσα ήταν έτοιμη πίσω από την πόρτα και λέγαμε τις τελευταίες κουβεντούλες πριν από τον αποχωρισμό. «Να προσέχεις». «Εσύ να προσέχεις, ρε μάνα, και να φοράς τη ζακέτα σου». «Σταμάτα να με κοροϊδεύεις και μη λες ό,τι λέω».

«Να σας πούμε ακόμη ένα», κατάλαβαν τα κορίτσια. Το «ναι» εμπόδιζε ο λυγμός – κατένευσε το κεφάλι. Μόλις τελείωσαν και τα δεύτερα κάλαντα, η μία κοπελιά μού λέει: «Να σας κάνω μια αγκαλιά;». Τι δώρο, τι ευωδία!

Τα τέσσερα κορίτσια ήταν η Αννα-Μαρία, η Δανάη, η Κωνσταντίνα και η Ιωάννα. Μαθήτριες της Α΄ Λυκείου στο Μουσικό Λύκειο της Παλλήνης. «Πώς πάει το σχολείο, με τα προβλήματα που είχε και με τα όσα ακούστηκαν για το κλείσιμο των μουσικών σχολείων;». «Ολα μια χαρά. Νομίζουμε ότι αυτό δεν ισχύει πια. Βοήθησαν και οι κινητοποιήσεις μας».

Χαιρετηθήκαμε. Κατέβηκαν χοροπηδώντας τις σκάλες, εγώ ήθελα να φωνάξω «κάτω τα χέρια από τα μουσικά σχολεία», αλλά η βαλίτσα μού έκανε νόημα και για μια άλλη ευχή: «Να είστε τυχερά, πουλάκια μου, κι εσύ, παιδί μου, να προσέχεις».