Τέλος η μονιμότητα των εργαζομένων στη ΔΕΗ: «Κόβεται» προσωπικό, αυξάνονται οι μισθοί των διευθυντών

Την κατάργηση της μονιμότητας για τους νέους εργαζόμενους της ΔΕΗ, αποφάσισε το υπουργικό συμβούλιο.

Υπενθυμίζεται ότι το 2012 η τρόικα είχε θέσει θέμα άρσης της μονιμότητας στις δημόσιες επιχειρήσεις (ΔΕΚΟ και τράπεζες) προκειμένου να ανοίξει ο δρόμος για απολύσεις και μείωση του προσωπικού.

Παράλληλα από την κυβέρνηση ανακοινώθηκε ότι οι 80 διευθυντές σε ΔΕΗ και θυγατρικές θα ορίζονται από το ΔΣ της εταιρείας και οι αμοιβές τους θα αυξηθούν. Τις θέσεις των γενικών διευθυντών της εταιρείας θα μπορούν να αναλαμβάνουν στελέχη και από την ελεύθερη αγορά.

Επιπλέον θα γίνουν σειρά μετατάξεων από ΔΕΗ σε θυγατρικές αλλά και στο ελληνικό δημόσιο ώστε να απορροφηθούν οι εργαζόμενοι από λιγνιτικές μονάδες που κλείνουν.

Ο υπουργός Ενέργειας Κωστής Χατζηδάκης ανακοίνωσε επίσης ότι θα καταργηθεί το προνομιακό τιμολόγιο συνταξιούχων και εργαζομένων. Το μόνο που θα μείνει είναι η έκπτωση 30% που δίνουν και οι ιδιώτες στους εργαζόμενούς τους.

Επιπλέον, η κυβέρνηση θα προχωρήσει σε εθελούσια έξοδο με το κόστος να επιβαρύνει τη ΔΕΗ. Πρόκειται για μοντέλο που είχε ακολουθηθεί και στον ΟΤΕ την περίοδο 2012 - 2014.

Στα μέτρα αποφασίστηκε και ένα νέο μοντέλο προμηθειών ώστε να μην γνωρίζουν οι ανταγωνιστές σε ποιες τιμές αγοράζει η ΔΕΗ.

Αναλυτικά, τα 10 μέτρα για τη ΔΕΗ που περιλαμβάνονται στο νομοσχέδιο που παρουσίασε ο Κωστής Χατζηδάκης:

Κατάργηση της μονιμότητας για τους νεοπροσλαμβανόμενους οι οποίοι θα προσλαμβάνονται με έλεγχο από το ΑΣΕΠ, αλλά με ταχύτερες διαδικασίες και με αμοιβές που θα ορίζονται από την αρμόδια επιτροπή της επιχείρησης.

Κατάργηση του ισχύοντος προνομιακού τιμολογίου για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους της ΔΕΗ που προβλέπει έκπτωση 75% τόσο στο ανταγωνιστικό όσο και στο μονοπωλιακό τμήμα. Στο εξής θα ισχύει έκπτωση 30% μόνο στο ανταγωνιστικό σκέλος του τιμολογίου.

Εθελούσιες έξοδοι με στόχο τη μείωση του κόστους λειτουργίας της επιχείρησης, οι οποίες δεν θα επιβαρύνουν τους φορολογούμενους και τα ασφαλιστικά ταμεία, αλλά αποκλειστικά την ίδια την ΔΕΗ. Το κόστος προβλέπεται να αποσβεστεί σε ορίζοντα δύο έως τριών ετών.

Κατάργηση της μονιμότητας των γενικών διευθυντών και διευθυντών οι οποίοι θα καταλαμβάνουν τις θέσεις αυτές μετά από προκήρυξη που θα απευθύνεται και σε στελέχη της αγοράς και με τριετή συμβόλαια.

Κίνητρα για προσέλκυση στελεχών από την αγορά. Οι αμοιβές των 80 γενικών διευθυντών και διευθυντών της ΔΕΗ, του ΔΕΔΔΗΕ και της ΔΕΗ Ανανεώσιμες θα καθορίζονται από το Διοικητικό Συμβούλιο της επιχείρησης.

Ενίσχυση της μεσαίας βαθμίδας διοίκησης, με δυνατότητα πρόσληψης του 20% των βοηθών διευθυντών από την αγορά.

Δυνατότητα μετακίνησης των εργαζομένων μεταξύ ΔΕΗ, ΔΕΔΔΗΕ και ΔΕΗ Ανανεώσιμες.

Δυνατότητα επίσης μετακίνησης εργαζομένων από τον όμιλο προς το Δημόσιο.

Πιο ευέλικτο πλαίσιο για προμήθειες χαμηλής αξίας, σύμφωνα με την κοινοτική νομοθεσία, με διατήρηση του προσυμβατικού ελέγχου από το Ελεγκτικό Συνέδριο

Θέσπιση επιτροπής αμοιβών και προσλήψεων, καθώς και επιτροπής ελέγχου και εποπτείας προμηθειών στην οποία θα συμμετέχουν και ανεξάρτητα μέλη εκτός ΔΕΗ.

Τέλος, στο ίδιο νομοσχέδιο προβλέπεται η πλήρης αποκρατικοποίηση της ΔΕΠΑ. Η ΔΕΠΑ διαχωρίζεται σε εταιρείες υποδομών, εμπορίας και διεθνών έργων και προβλέπεται η πλήρης αποχώρηση του Δημοσίου (το οποίο ελέγχει σήμερα το 65%) από τις δυο πρώτες.

Το νομοσχέδιο θα τεθεί σε δημόσια διαβούλευση στις αρχές της επόμενης εβδομάδας και προβλέπεται να ψηφιστεί από τη Βουλή ως το τέλος Νοεμβρίου.    

Πηγή

Πώς μπαίνει «ταφόπλακα» στη δημόσια επικουρική ασφάλιση

Η πρόσφατη δημοσίευση του πορίσματος της «Επιτροπής για την επεξεργασία προτάσεων αναδιοργάνωσης της επικουρικής ασφάλισης στην Ελλάδα», ουσιαστικά αποδιοργάνωσης και ιδιωτικοποίησης της επικουρικής ασφάλισης στη χώρα μας, αναδεικνύει, μεταξύ των άλλων, τη διατήρηση ως κέλυφος του ΕΤΕΑΕΠ (Ενιαίο Ταμείο Επικουρικής Ασφάλισης και Πρόνοιας) αλλά χωρίς Πρόνοια (Εφάπαξ), τις γενικές και ασαφείς προτάσεις (η τεκμηρίωση των προτάσεων παραπέμπεται στην Αναλογιστική Αρχή για την εκπόνηση σχετικής αναλογιστικής μελέτης), τις εσωτερικές αντιφάσεις, τον διαχωρισμό παλαιών και νέων ασφαλισμένων από το 2021 και μετά (παραβίαση της αρχής της ισότητας, σύμφωνα και με τις πρόσφατες (4/10/2019) του ΣτΕ, την εμπλοκή της ιδιωτικής ασφαλιστικής αγοράς κ.λπ.

Παράλληλα, αναδεικνύει με τον πιο σαφή τρόπο, τη στρατηγική της σταδιακής κατάργησης του δημόσιου χαρακτήρα της επικουρικής ασφάλισης και της μετάβασης από ένα σύστημα εγγυήσεων (διανεμητικό σύστημα) σε ένα σύστημα υποσχέσεων (ultra-κεφαλαιοποιητικό σύστημα ατομικών λογαριασμών), το οποίο αποτελεί κίνδυνο για τη μείωση των επικουρικών συντάξεων, την οικονομική ισορροπία του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης και των δημόσιων οικονομικών της χώρας μας.

Τέλος, αναδεικνύει ότι το Πόρισμα της Επιτροπής: α) δεν λαμβάνει υπόψη τις πρόσφατες αποφάσεις του ΣτΕ και β) δεν υπολογίζει το σημαντικότερο πρόβλημα, δηλαδή το κόστος μετάβασης από το ένα σύστημα στο άλλο, καθώς και τις συνέπειες που θα προκαλέσει τόσο στους συνταξιούχους και τους σημερινούς εργαζομένους όσο και στην ελληνική οικονομία, ιδιαίτερα στη φάση ανάκαμψης που βρίσκεται σήμερα μετά τη 10ετή (2009-2018) ύφεση που προκάλεσαν οι πολιτικές των Μνημονίων.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το ΣτΕ υπέδειξε ότι η επικουρική ασφάλιση είναι ίδια με την κύρια ασφάλιση και το κράτος εγγυάται για το ύψος των παροχών, την ισότητα μεταξύ των ασφαλισμένων και των γενεών καθώς και την αναλογικότητα των εισφορών και παροχών.

Έτσι, από την άποψη αυτή καταστρατηγείται η αρχή της ισότητας και αυτό γιατί το κόστος μετάβασης το επωμίζεται η γενιά της μετάβασης και ως εκ τούτου, η γενιά που θα ασφαλισθεί από το 2021 και μετά στο ultra-κεφαλαιοποιητικό σύστημα θα πρέπει να πληρώσει δύο φορές. Μία φορά για να αποταμιεύσει στον ατομικό της λογαριασμό για τη μελλοντική χρηματοδότηση των δικών της συντάξεων και μία φορά για την άμεση καταβολή των ήδη συνταξιούχων του αναδιανεμητικού συστήματος (Blake, 2006).

Με άλλα λόγια, η γενιά της μετάβασης θα βρεθεί σε δυσμενέστερη θέση σε σχέση με τις άλλες γενιές. Εάν το κράτος αναλάβει να χρηματοδοτήσει αυτό το κόστος, τότε ο κρατικός προϋπολογισμός θα βρεθεί να αντιμετωπίσει δυσβάσταχτα ελλείμματα, τα οποία θα δημιουργήσουν μεγάλο κρατικό χρέος (56 δισ. ευρώ σε παρούσες αξίες και 660 εκατ. ευρώ μέσο ετήσιο κόστος την πρώτη 10ετία, 2021-2031).

Παράλληλα, η αξιολόγηση της αποτελεσματικότητας μίας τέτοιας μετάβασης από οικονομολόγους της κοινωνικής ασφάλισης και από αναλογιστές, στο πλαίσιο της βελτίωσης κατά Pareto, με την έννοια ότι όλες οι εμπλεκόμενες κοινωνικές ομάδες θα πρέπει να βρεθούν σε καλύτερη οικονομική κατάσταση από ό,τι ήταν πριν και καμία να μη βρεθεί σε χειρότερη οικονομική κατάσταση, είναι αρνητική, αποτυγχάνοντας στο test Pareto (Orszag & Stiglitz 1999).

Επιπρόσθετα, η αρχή της ισότητας θα καταστρατηγηθεί και στην περίπτωση που άλλοι ασφαλισμένοι θα είναι στο νέο ΕΤΕΑΕΠ το οποίο θα είναι ΝΠΔΔ και άλλοι που θα επιλέξουν έναν ιδιωτικό πάροχο, όπως μία ασφαλιστική εταιρεία ή ένα Ταμείο Επαγγελματικής Ασφάλισης.

Επίσης, το ΣτΕ επισήμανε ότι το κράτος εγγυάται το ύψος των παροχών και το ερώτημα που προκύπτει είναι τι θα εγγυάται το κράτος, όταν το ύψος της παροχής θα εξαρτάται από την πορεία των χρηματαγορών και κεφαλαιαγορών, τις οποίες δεν μπορεί να ελέγξει;

Μήπως θα εγγυηθεί το συσσωρευμένο ποσό των καταβαλλόμενων εισφορών λαμβάνοντας υπόψη και τον πληθωρισμό, ώστε να εξασφαλιστεί η αρχή της ανταποδοτικότητας και να μην υπάρξουν φαινόμενα όπως της χρηματοπιστωτικής κρίσης του 2008, όπου οι ασφαλισμένοι έχασαν ακόμα και το σύνολο των καταβαλλόμενων εισφορών τους καθ' όλο τον εργασιακό τους βίο λόγω της κατάρρευσης των κεφαλαιαγορών;

Κι ακόμη το κράτος θα εγγυηθεί ένα ύψος παροχής, ώστε να αντιμετωπιστούν οι κίνδυνοι των κεφαλαιαγορών και οι ασφαλισμένοι που θα έχουν επιλέξει τον ιδιωτικό πάροχο; Ποιος τελικά θα τους εγγυηθεί το ύψος των παροχών προκειμένου να αντιμετωπισθεί η προκύπτουσα, μεταξύ των άλλων, άνιση μεταχείριση των ασφαλισμένων;

Παράλληλα, εάν η δημόσια κεφαλαιοποιητική επικουρική σύνταξη που θα είναι δημοσίου δικαίου παρέχει και μία εγγύηση στο ύψος των παροχών, τότε με βάση τη θεωρία των προτιμήσεων και της συμπεριφορικής οικονομικής, όλοι οι ασφαλισμένοι θα επιλέξουν τον κρατικό πάροχο, με αποτέλεσμα να απειλείται η βιωσιμότητα των ήδη υπαρχόντων Ταμείων Επαγγελματικής Ασφάλισης.

Επιπλέον, σε κάθε περίπτωση, το κόστος μετάβασης των 56 δισ. είναι δεδομένο, ανεξάρτητα εάν το επωμισθεί η γενιά της μετάβασης ή το κράτος. Κι αυτό, σύμφωνα με τα διεθνή λογιστικά πρότυπα των δημόσιων φορέων, το κόστος αυτό θα πρέπει να αναγνωριστεί από έμμεσο (implicit) σε άμεσο (explicit), γεγονός που θα προκαλέσει αναταραχές στις κεφαλαιαγορές, δεδομένου ότι θα αυξηθεί ο κίνδυνος αποπληρωμής του δημόσιου χρέους, διακόπτοντας, στον βαθμό που την αφορά, την τάση μείωσης των επιτοκίων δανεισμού, τα οποία θα αυξηθούν.

Αντίθετα, στις συνθήκες αυτές της ολιστικής αβεβαιότητας που επιφυλάσσει η λανθασμένη προοπτική μετάβασης της επικουρικής ασφάλισης στο σύστημα της ultra-κεφαλαιοποίησης και των ατομικών λογαριασμών στη χώρα μας, επιβάλλεται ο άμεσος σχεδιασμός της επικουρικής ασφάλισης με βάση τις πρόσφατες αποφάσεις του ΣτΕ, με αναδιανεμητικό χαρακτήρα και συντελεστή αναπλήρωσης που θα υπολογιστεί με βάση τις βασικές αναλογιστικές αρχές, προκειμένου να διασφαλισθούν η μακροχρόνια βιωσιμότητα, η ισότητα, η αναλογικότητα εισφορών και παροχών και η εγγυητική ευθύνη του κράτους.

Μία επικουρική ασφάλιση που η λειτουργία της θα βασίζεται σε πολιτικές και δημοκρατικές αποφάσεις στο πλαίσιο του Συντάγματος και η οικονομική βιωσιμότητα και κοινωνική αποτελεσματικότητά της θα εξασφαλίζεται από την ανάπτυξη της οικονομίας και όχι από την αβεβαιότητα και τους κινδύνους των κεφαλαιαγορών και των χρηματαγορών.

 Σάββας Γ. Ρομπόλης Ομ. Καθηγητής Παντείου Πανεπιστημίου

Το «Ministry of Silly Walks» δεν είναι απλώς ένα αστείο: Η ιστορία του Shell Shock

Ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος κατέστρεψε τη ζωή μιας γενιάς νέων ανδρών. Αλλά το τραύμα του πολέμου δεν τελείωσε όταν τα πυροβόλα όπλα έπαψαν να ηχούν. Χιλιάδες στρατιώτες επέστρεψαν από τα πεδία μάχης και τα χαρακώματα του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, φέροντας όχι μόνο βαριά σωματικά τραύματα αλλά και ψυχολογικά.

Χιλιάδες στρατιώτες επέστρεφαν από τα χαρακώματα τυφλοί, κωφοί, έχοντας χάσει τη μιλιά τους ή ακόμα και μερικώς ή εντελώς παράλυτοι. Οι γιατροί δεν μπορούσαν να βρουν καμία φυσική βλάβη ώστε να εξηγήσουν τα συμπτώματα. Επρόκειτο για κάτι που δεν είχαν ξαναδεί. Το 1915 ο Βρετανός γιατρός Charles Myers υιοθέτησε την ορολογία «Shell Shock» συνδέοντας τα συμπτώματα με την επίδραση των εκρήξεων των οβίδων (που στα αγγλικά ονομάζονται shells) στο πεδίο της μάχης.

Πιο συγκεκριμένα, αρχικά οι γιατροί υπέθεσαν ότι τα οστικά κύματα των εκρήξεων προκαλούσαν εσωτερικούς τραυματισμούς στον εγκέφαλο και τους νευρώνες, με αποτέλεσμα να προκαλούνται τα προβλήματα αυτά. Άλλοι απέδωσαν τις «εγκεφαλικές» βλάβες στην εισπνοή μονοξειδίου του άνθρακα που εκλύονταν από τις εκρήξεις των οβίδων. Όταν όμως το φαινόμενο παρατηρήθηκε και σε άνδρες που δεν είχαν εκτεθεί σε εκρήξεις, η ιατρική κοινότητα συνειδητοποίησε ότι επρόκειτο για κάτι βαθύτερο. Συγκεκριμένα για κάτι κρυμμένο βαθιά στην ψυχή των στρατιωτών.

Πράγματι ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν πολύ οδυνηρός για τους στρατιώτες που για πρώτη φορά στην ιστορία έγινε μαζική χρήση σύγχρονων και εξαιρετικά καταστροφικών όπλων. Η φύση του πολέμου που άλλαζε τους οδήγησε σε νευρικό κλονισμό, αυτό που σήμερα ονομάζεται μετατραυματικό στρες. Τα συμπτώματα μπορεί να ήταν από αϋπνία, άγχος και κατάθλιψη ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις σωματοποιούνταν το σοκ σωματοποιούνταν κιόλας, με πολλούς βετεράνους να αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα σε βαθμό που τους καθιστούσε ανάπηρους. Έπασχαν από ακαμψία της σπονδυλικής στήλης και των άκρων, τρέμουλο και σπαστικότητα, μέχρι και ολική παράλυση. 

Εκτός από την ασθένειά τους, τα άτομα τα οποία υπέφεραν από Shell Shock είχαν να αντιμετωπίσουν και τον κοινωνικό στιγματισμό. Οι στρατιωτικές ηγεσίες συχνά τους κατηγορούσαν για έλλειψη φρονήματος και φυγοπονία. Πολλοί πέρασαν από στρατοδικείο και εκτελέστηκαν. Η κοινωνία τους αντιμετώπιζε ως δειλούς και ανόητους. Οι πάσχοντες έγιναν οι έκπτωτοι της εποχής τους.

Το «The Ministry of Silly Walks» των Monty Python που μας υπενθύμισαν τα κορίτσια που παρήλασαν στη Νέα Φιλαδέλφεια, ξεσηκώνοντας θύελλα αντιδράσεων - θετικών και αρνητικών - ήταν ένα σκετς - σχόλιο για τη γραφειοκρατική αναποτελεσματικότητα αλλά θα μπορούσε κανείς να πει ότι ήταν και μια αναφορά στο Shell Shock των στρατιωτών του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου.

Στο τετράλεπτο σκετσάκι ο Cleese είναι υπάλληλος του «Υπουργείου Χαζών Βαδισμάτων» και καλείται να δώσει κρατική χρηματοδότηση σε έναν πολίτη που θέλει να αναπτύξει το δικό του προσωπικό χαζό βάδισμα. Στην μεταπολεμική Ευρώπη οι πάσχοντες από Shell Shock πήγαιναν στα στρατοδικεία και τα υπουργεία για να αποδείξουν ότι το «χαζό τους βάδισμα» δεν ήταν προϊόν αναποτελεσματικότητας και ότι δικαιούνταν αποζημιώσεις.

Όπως το έθεσε και ο Γιώργος Δομιανός στο Facebook:

Κι όπως διευκρίνισε στη συνέχεια:

«Επειδή διαβάζω σχόλια εδώ κι εκεί για την σχέση του shell shock και του silly walk: το σκετς των Monty Python προσπάθησε να αναδείξει την βρετανική -και όχι μόνο- γραφειοκρατία και την κρατική κατασπατάληση πόρων. (όποιος το έχει δει θα πρόσεξε και την αναφορά στην Ιαπωνία, δηλαδή έναν ανταγωνισμό χωρίς αιτία, μία εξάπλωση του φαινομένου). Και όταν μιλάμε για κράτος και πόρους δεν είναι δυνατόν να μην έρθει στο μυαλό μας ως πόρος ο ίδιος ο άνθρωπος. Αυτή δεν είναι άλλωστε η λειτουργία των πολέμων; Δεν γίνεται ο απλός άνθρωπος καύσιμο σε μία τεράστια μηχανή συμφερόντων; Η αντιμιλιταριστική διάθεση και ο χλευασμός του κράτους είναι εμφανής σε όλα τα έργα των Monty Python. Για μένα ο παραλληλισμός του silly walk με το shell shock είναι ξεκάθαρος. Σε κάθε περίπτωση όμως, η ανάγνωση ενός έργου τέχνης (όπως αυτό των Monty Python αλλά και των κοριτσιών που ήδη χαρακτήρισαν πολύ συγκεκριμένα αυτό που έκαναν) ξεπερνά τον ίδιο τον δημιουργό. μετατρέπεται σε συμβολισμό διαφορετικό για τον καθένα. Τα κορίτσια αυτά στην πραγματικότητα ένωσαν το silly walk και το shell shock πολύ καλύτερα από ότι διάφοροι παρελασολάγνοι προσπαθούν να απεμπλέξουν την παρέλαση από την βία του πολέμου. Τελειώνω το σχόλιο (και συγγνώμη για την έκταση του) λέγοντας πως δεν είναι καθόλου τυχαίο το πόσο πολύ ενόχλησε αυτό που έγινε στην Νέα Φιλαδέλφεια. Ας τελειώνουμε με τα μεταξικά έθιμα. Υπάρχουν καλύτεροι τρόποι να τιμήσουμε τους νεκρούς μας. Ένας από τους καλύτερους θα ήταν να μην υπάρξουν άλλοι. Και σίγουρα οι παρελάσεις δεν βοηθάνε σε αυτό». 

Πηγή

«Βγήκαν μαχαίρια» στο ΠΑΣΟΚ ενόψει συνεδρίου

«Μάχες» στη Χαριλάου Τρικούπη ενόψει του έκτακτου συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ, που ήταν το αντικείμενο της χθεσινής, σχεδόν εξάωρης, του Ενιαίου Πολιτικού Κέντρου του ΠΑΣΟΚ, που αποτελείται από τη γραμματεία της Κεντρικής Οργανωτικής Επιτροπής Συνεδρίου (ΚΟΕΣ) και τους βουλευτές που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ.

Στελέχη και βουλευτές διατύπωσαν ανοιχτά απόψεις και κριτική για χειρισμούς της ηγεσίας, ενώ οι Παύλος Γερουλάνος, Νάντια Γιαννακοπούλου, Γιώργος Φραγκίδης, Σπύρος Βρεττός, Δημήτρης Κωνσταντόπουλος τον προβληματισμό αν θα πρέπει να γίνει με γρήγορες διαδικασίες, ή να τηρηθούν οι προβλέψεις του καταστατικού του ΠΑΣΟΚ και να πάει πιο πίσω ώστε να εκλεγούν νέοι σύνεδροι.

Ωστόσο από τους 19 βουλευτές οι 14-15 συμφώνησαν με την πρόταση της Φώφης Γεννηματά, η οποία θα παραμείνει πρόεδρος Κινήματος Αλλαγής και ΠΑΣΟΚ έως το 2021 και διαπίστωσε ότι η πλειοψηφία τάσσεται υπέρ της διεξαγωγής έκτακτου συνεδρίου μέχρι το πρώτο δεκαημέρο του Δεκεμβρίου.

«Το μήνυμα είναι ότι δεν πάμε πίσω»

Η Φώφη Γεννηματά υπογράμμισε ότι το δίλημμα είναι αν στηρίζουν ή όχι το στρατηγικό εγχείρημα ενίσχυσης του ΚΙΝ.ΑΛΛ. με την καθοριστική συνδρομή των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ, τονίζοντας ότι το ζητούμενο είναι η ενότητα και η πίστη σ' αυτό. «Το μήνυμα είναι ότι δεν πάμε πίσω» είπε και πρόσθεσε ότι δεν είναι δυνατόν συνεχώς να εκφράζονται διαφωνίες για τα επιμέρους ζητήματα, που κουράζουν τους φίλους της παράταξης.

«Η αντίληψη περί δυισμού του ΚΙΝΑΛ και του ΠΑΣΟΚ, δεν βοηθάει τη παράταξη. Δεν μπορούμε να λέμε ότι το ΚΙΝΑΛ είναι άλλο κόμμα» ανέφερε και, απαντώντας σε όσους επιμένουν στην αναβίωση του ΠΑΣΟΚ, υπογράμμισε: «Αν ο κομματικός μηχανισμός του ΠΑΣΟΚ, που θέλουν κάποιοι να αναβιώσουν, βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τον κομματικό μηχανισμό του Κινήματος Αλλαγής, τότε θα οδηγήσει στην διάλυση του ΚΙΝΑΛ. Εγώ δεν το θέλω, κι έχω ευθύνη απέναντι στην κοινοβουλευτική ομάδα και τον κόσμο που μας στήριξε και μας ψήφισε».

Ακόμη επεσήμανε, ότι δεν είναι δυνατόν να δημιουργηθούν άλλες οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ και διαφορετικές του ΚΙΝΑΛ, ενώ άφησε ανοικτό το θέμα, να αλλάξει η σύνθεση του Πολιτικού Συμβουλίου του ΚΙΝΑΛ από τον Ιανουάριο.

Αντιδράσεις από Γερουλάνο, Ανδρουλάκη και Ξεκαλάκη

Στη δευτερολογία της η κ. Γεννηματά απάντησε με αυστηρό τρόπο στις αιχμές και τις αναφορές του Παύλου Γερουλάνου, σχετικά με τη σύγκριση των ανοικτών διαδικασιών του συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ με τις ενέργειες του Αλέξη Τσίπρα για τον ΣΥΡΙΖΑ.  «Δεν μπορώ να ακούω για δημοκρατικές διαδικασίες στον Σύριζα. Ο Τσίπρας έκανε εκλογές το 2015 για να πετάξει έξω από το κόμμα του αυτούς που τον αμφισβητούσαν. Αρνούνται να πάνε σε εκλογή από τη βάση. Σε κλειστούς τοίχους παίρνουν τις αποφάσεις τους. Αυτά σε εμάς δεν έγιναν ποτέ».

Και συμπλήρωσε τόνισε ότι δεν έγινε συμφωνία προσωπικοτήτων και δεν μπαίνει στην ίδια μοίρα το ΠΑΣΟΚ με τις άλλες δυνάμεις. «Κριτική ναι, όχι όμως αντιφάσεις και προσχηματικές τοποθετήσεις. Δεν γίνεται να φάσκουμε και να αντιφάσκουμε. Δεν γίνεται να λέμε ότι δεν μπορούν να έρθουν οι προ επτά μηνών εκλεγμένοι σύνεδροι, γιατί το Κίνημα Αλλαγής είναι άλλο κόμμα και την ίδια στιγμή να το εκπροσωπούμε στη Βουλή και την Ευρωβουλή. Γιατί κινδυνεύουμε να φαινόμαστε ρηχοί και δεν μας αξίζει αυτό. Δεν μας αξίζει να υποτιμούμε εδώ μέσα τη νοημοσύνη μας».

Νωρίτερα στη τοποθέτησή του ο κ. Γερουλάνος είχε αναφέρει: «Ο Τσίπρας λέει παντού ότι θέλει να δημιουργήσει κόμμα με δημοκρατικές διαδικασίες. Εμείς δείχνουμε να κάνουμε διευθέτηση σε κλειστά δωμάτια», ενώ υποστήριξε ότι το ΠΑΣΟΚ παλαιότερα ακολουθούσε δημοκρατικές διαδικασίες, στις οποίες συμμετείχαν οι πολίτες και έβρισκαν έκφραση.

Επίσης, ο ευρωβουλευτής Νίκος Ανδρουλάκης, εξέφρασε αντιρρήσεις για τα όσα ανέφερε η κ. Γεννηματά στην εισήγησή της και υπογράμμισε «όταν ζητάς κανονικότητα για τη χώρα δεν μπορεί να μην έχεις κανονικότητα στο κόμμα. Ας τα έλεγε αυτά η Πρόεδρος στην Κεντρική Πολιτική Επιτροπή, γιατί αιφνιδιάζει τη βάση, την ΚΠΕ, την Κ.Ο. και τους ευρωβουλευτές;».

Παράλληλα, ο γραμματέας της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, Στέφανος Ξεκαλάκης, επιτέθηκε στην πρόεδρο του κόμματος μιλώντας για «αντικαταστατικές μεθοδεύσεις που επιχειρούνται στη διοργάνωση του 11ου συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ». «Επιδίδεται σε ένα ακόμα ρεσιτάλ καταστατικής αυθαιρεσίας» και «μόνη καθαρή λύση, η προσφυγή στην κοινωνική βάση της παράταξης για εκλογή νέου αρχηγού» δήλωσε.

Τι αποφάσισε το Ενιαίο Πολιτικό Κέντρο του ΠΑΣΟΚ

Αύριο θα συνεδριάσει η Ολομέλεια της ΚΟΕΣ στην οποία το Ενιαίο Πολιτικό Κέντρο του ΠΑΣΟΚ εισηγήθηκε κατά πλειοψηφία να μην εκλεγούν σύνεδροι, αλλά να είναι οι ίδιοι με εκείνους που συμμετείχαν στο συνέδριο του ΚΙΝ.ΑΛΛ. μαζί με τα μέλη της ΚΟΕΣ και τους βουλευτές που είναι μέλη του ΠΑΣΟΚ και το συνέδριο του ΠΑΣΟΚ να γίνει το αργότερο ως τις 7 Δεκεμβρίου.

Μέχρι τότε μια επιτροπή υπό τον γραμματέα της ΚΟ του ΚΙΝΑΛ Βασίλη Κεγκέρογλου και τον διευθυντή του κόμματος Νίκο Σαλαγιάννη θα αναλάβει να παρουσιάσει τις τροποποιήσεις του Καταστατικού του ΠΑΣΟΚ που θα κληθεί να επικυρώσει το συνέδριο με κυριότερη την ρύθμιση ότι ο πρόεδρος του ΚΙΝΑΛ θα είναι και πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.      

Αναζητώντας τη Γη της Επαγγελίας

Γράφει η Κυριακή Μπεϊόγλου

Περπατούν στοιχισμένοι εφ’ ενός ζυγού. Η οικογένεια του Βιετναμέζου έμπορα. Δύο χρόνια τους βλέπω στη γειτονιά. Κατεβαίνουν στον δρόμο πολύ πρωί. Το ζευγάρι και δύο κόρες απροσδιορίστου ηλικίας. Οι κόρες σκουπίζουν, καθαρίζουν όσο οι γονείς βγάζουν έξω στο πεζοδρόμιο εμπορεύματα made in China. Ο,τι θες έχουν. Από χτένες μέχρι βραδινά φορέματα.

Τα μεσημέρια, που οι γονείς αποσύρονται, τα κορίτσια δοκιμάζουν φορέματα και ψεύτικα κοσμήματα. Φωτογραφίζουν η μια την άλλη. Στην άλλη πλευρά του πλανήτη, στο Βιετνάμ, οι συγγενείς τους νομίζουν πως τα κορίτσια πηγαίνουν σε ένα πάρτι ή ζουν τη μεγάλη και ελεύθερη ζωή στην Ευρώπη. Εδώ δεν υπάρχουν καταπιεστικοί κανόνες, εδώ δεν υπάρχει φτώχεια, εδώ είναι η Γη της Επαγγελίας.

Κι έτσι οι «από κει» καταπιεσμένοι αποφασίζουν να πληρώσουν τριάντα χιλιάδες ευρώ το άτομο για να στοιβαχθούν σε ένα κοντέινερ που θα τους μεταφέρει στο φως. Αν είναι τυχεροί.

Οι άτυχοι της ιστορίας μπορεί να μην τα καταφέρουν ποτέ. Μπορεί να πεθάνουν απελπισμένοι μέσα σε ένα εφιαλτικό κοντέινερ - ψυγείο στους -25 βαθμούς, προσπαθώντας μάταια να ανοίξουν την πόρτα του επίγειου παράδεισου που πιστεύουν πως είναι η Ευρώπη. Αναρωτιέμαι αν τα δημοσιεύματα, η κοινοποίηση αυτής της φρικτής τελευταίας ιστορίας στο Εσεξ στην Αγγλία, οι άθλιες συνθήκες και οι βάναυσες μέθοδοι αυτής της «μεταφοράς» θα αποτρέψουν τους επόμενους που θα θελήσουν να έρθουν.

Ο πατήρ Αντονι Ντανγκ Χου Ναμ, ένας καθολικός ιερέας από την επαρχία Γεν Τανχ του βορειοκεντρικού Βιετνάμ, μιλώντας για το τελευταίο συμβάν, δήλωσε ότι γνώριζε για περισσότερους από 100 ανθρώπους που ταξίδευαν για μια «νέα ζωή».

Αυτή ακριβώς την ώρα που η Ευρώπη ζει την κρίσιμη αναμέτρησή της με την Ιστορία, όπου χιλιάδες πρόσφυγες πολέμου προσπαθούν να περάσουν τα σύνορά της, έρχονται να προστεθούν γεγονότα σαν κι αυτό που αγγίζουν το βαθύτερο σημείο σήψης ανθρώπων που εκμεταλλεύονται την ανάγκη άλλων ανθρώπων.

Μια καινούργια εποχή δουλείας άρχισε, ύπουλα, χωρίς να την αντιληφθούμε εγκαίρως. Εντυπωση προκαλεί ότι, παρά τη μεγάλη ευαισθητοποίηση της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης, μεγαλώνει ταυτόχρονα και η αποστασιοποίησή της. Αμυντική διεργασία; Μπορεί. Εχω όμως την εντύπωση πως πρόκειται για συναισθηματική αποξένωση που της επιτρέπει να κλείνει τα μάτια και πολλές φορές να συγχρωτίζεται με τους αδίστακτους για να επιβιώσει η ίδια.

Τα κορίτσια στο κινέζικο της γειτονιάς φορούν τώρα δύο πολύχρωμα λουλουδάτα φορέματα στιλ κιμονό και στέκουν στο κατώφλι του μαγαζιού με τη χάρη των γυναικών της Απω Ανατολής. Αυτές τα κατάφεραν. Αναρωτιέμαι αν σε λίγα χρόνια θα θυμούνται τον τόπο τους, αν θα θέλουν να ξαναδούν ζωντανά τα λουλούδια που είναι σταμπαρισμένα στα υφάσματα των φουστανιών τους. Προς το παρόν δεν φαίνεται να τις απασχολεί τίποτα, παρά μόνο πόσο όμορφες φαίνονται στον μικρό δρόμο μιας συνοικίας της Αθήνας.     

Αποχαιρετισμός στην «καπετάνισσα» Πόπη Χριστοδουλίδου

Η «καπετάνισσα» Πόπη δεν είναι πια μαζί μας. Η συντρόφισσα στους αγώνες μας προτίμησε να ξεκουραστεί πια από την τόση ταλαιπώρια, να δέσει το σκαρί της στο τελευταίο λιμάνι.

Μα ας μην ελπίζουν κάποιοι ότι το καρφί που είχε μπήξει στα πλευρά τους θα σταματήσει να τους ενοχλεί. Ότι η κουδούνα που, ατρόμητη όπως πάντα, τους έχει κρεμάσει στον λαιμό θα σταματήσει να ηχεί και να αποκαλύπτει τις απατεωνιές που στήνουν πίσω από τις πλάτες των δημοσιογράφων και όλων των εργαζόμενων στα ΜΜΕ.

Τα αφεντικά και τα τσιράκια τους, εντός και εκτός των συνδικαλιστικών ενώσεων, έκαναν ό,τι μπορούσαν για τη σταματήσουν. Τη χλεύασαν, μη διστάζοντας να χρησιμοποιήσουν ακόμη και το σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετώπιζε, για να τη βγάλουν εκτός μάχης. Ένα ατελείωτο πολιτικό και προσωπικό μπούλινγκ, που δεν την λύγισε όμως ούτε στιγμή.

Είπαν ότι «τελείωσε», όταν απολύθηκε από τον Μπόμπολα «διότι δεν συνεμορφώθη προς τα υποδείξεις» – ως όφειλε, τόσο ως συνδικαλιστική εκπρόσωπος του «Έθνους» όσο και λόγω της προσωπικής της στάσης αρχών. Επιχείρησαν να τη συκοφαντήσουν όταν είδαν τους συναδέλφους της να γεμίζουν αυθόρμητα το προαύλιο του Πήγασου, όπου τους κατήγγειλε τις πιέσεις που ασκούνταν και το τσουνάμι που ερχόταν. Να γελάσουν μαζί της όταν μετά, αντί να μελαγχολήσει, έριξε μια λεβέντικη ζεϊμπέκικη στροφή.

Προσπάθησαν να την υπονομεύσουν όταν εξελέγη στο ΔΣ του ΕΔΟΕΑΠ το 2013 και ανέλαβε πρόεδρος του ΤΥΠ. Τη φοβήθηκαν όταν ήρθε πρώτη σε ψήφους στις εκλογές του 2015 – και γι' αυτό, οι παρατάξεις της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, σε αγαστή συμπαιγνία, οργάνωσαν πραξικόπημα για να μην αναλάβει την προεδρία του Ταμείου.

Έσπασε αυγά όταν αποκάλυψε όχι μόνο το παιχνίδι που είχαν στήσει τα καθεστωτικά ΜΜΕ κατά του λαού στο δημοψήφισμα του 2015, αλλά και όταν οδήγησε στο σκαμνί του Πειθαρχικού, του οποίου είχε επίσης εκλεγεί μέλος, «συναδέλφους» οι οποίοι συνεργάστηκαν πρόθυμα με τους ιδιοκτήτες και τα κόμματα εξουσίας, μετατρεπόμενοι σε φερέφωνα της εξουσίας.

Τους εξόργιζε επειδή δεν συμβιβάστηκε ποτέ με τη λογοκρισία και την αθλιότητα που έχουν επιβάλει στην ενημέρωση καναλάρχες, εκδότες και κυβερνήσεις. Διορατική, μα και πειρατής με συνείδηση, δημιούργησε ήδη από το 2008 την ιστοσελίδα peiratikoreportaz.gr, μια ισχυρή φωνή στο μεγάλο λιμάνι και την κοινωνία όλη.

Η Πόπη ήταν θύελλα μέσα στον θυμό της. Το ξανασκεφτόταν και υποχωρούσε όταν έκανε λάθος. Δεν ήθελε να αδικήσει κανέναν, πολύ περισσότερο τους δικούς της ανθρώπους, στη ζωή και τον αγώνα. Έβαζε πάνω από όλα το κοινό καλό, αλλά δεν σήκωνε και μύγα στο σπαθί της όταν είχε δίκιο.

Το απέδειξε και το 2012, όταν θαρραλέα και δημόσια διαφώνησε με τις απολύσεις στον Ριζοσπάστη και αποχώρησε από το ΠΑΜΕ Τύπου και ΜΜΕ και την παράταξη Δημοσιογραφική Συνεργασία. Έκτοτε, δεν έλειψε ποτέ από το πλευρό μας, όντας ενεργό μέλος της Πρωτοβουλίας για την Ανατροπή – χωρίς ποτέ να πάψει να σέβεται τους «πρώην» συντρόφους της.

Μας ανακάτευε και συνάμα μας ενέπνεε. Μας έδινε κουράγιο με τις μάχες της, συνδικαλιστικές και προσωπικές. Μας αποδείκνυε ότι τα όρια είναι για τους δειλούς και τους μικρούς.

Θα μας λείψει αφάνταστα. «Σιγά μην κλάψω, σιγά μην φοβηθώ», μας έλεγε. Άσε μας να κλάψουμε και σου υποσχόμαστε πως δεν θα φοβηθούμε Πόπη μας. Κι επειδή «η καρδιά πονάει όταν ψηλώνει», όπως έλεγε το τραγούδι που μας υποδεχόταν κάθε φορά που καλούσαμε τον αριθμό του κινητού σου, άσε μας να πονέσουμε για να ψηλώσουμε.

Αντίο Πόπη. Για πάντα μαζί.

30 Οκτωβρίου 2019

Πρωτοβουλία για την Ανατροπή   

Το καρτέλ των τραπεζών και το βήμα (Χρήσιμων) ηλιθίων

Θυμάσαι ότι σήμερα, 31 Οκτωβρίου όταν ήσουν μαθητής σε έβαζαν να γράφεις μια έκθεση για την αξία της αποταμίευσης;

 Θυμάσαι πότε είχες τη δυνατότητα να αποταμιεύσεις;

Γιατί να θυμάσαι! Αφού τα τελευταία, πολλά πλέον χρόνια, αγωνίζεσαι ίσα να τα βγάλεις πέρα χωρίς να μπεις πολύ μέσα…

Η τηλεκριτικός Ντέπυ Γκολεμά το είχε γράψει πολύ έξυπνα: Περισσεύει πολύς μήνας στο τέλος του μισθού (και το είχε γράψει πριν αρχίσει το μεγάλο πάρτι της κρίσης).

Έτσι λοιπόν σήμερα αντί να γράψεις έκθεση για την αποταμίευση πρέπει να πάρεις μολύβι και χαρτί να αποστηθίσεις πόσα θα πληρώνεις επιπλέον στις τράπεζες για τις συναλλαγές που θα κάνεις στα μηχανήματα αυτόματης ανάληψης.

Τα ΑΤΜ που έχουν μπει τόσο δυναμικά στις ζωές μας – ειδικά μετά την φρικώδη εμπειρία των capital controls – τώρα θα χρεώνουν τις «υπηρεσίες τους».

Γιατί;

Γιατί έτσι αποφάσισαν ξαφνικά όλες μαζί οι συστημικές τράπεζες.

Οι ίδιες τράπεζες που σώθηκαν χάρη στα λεφτά των ασφαλιστικών μας ταμείων και των δικών μας θυσιών τώρα όλες μαζί, σε μια μαφιόζικη ομερτά αποφάσισαν και διέταξαν.

Θα πληρώνεις ακόμη κι αν στέκεσαι μπροστά στο ΑΤΜ (οκ, υπερβολή είναι αυτό αλλά πολύ κοντά στην πραγματικότητα).

Οι νονοί που διαχειρίζονται τα χρήματα που τους δίνουμε παντοιοτρόπως εμείς αποφάσισαν ότι θα τους πληρώνουμε!

Μάλιστα ήδη άρχισε να κυκλοφορεί ότι ετοιμάζουν και νέο χαράτσι στις ιντερνετικές τους υπηρεσίες.

Και καλά οι Τράπεζες αποφάσισαν, εμείς τι κάνουμε; Εννοώ τι κάνουμε ως πολίτες πέραν των πύρινων λόγων και ιδιοφυών εξυπνάδων που διαβάζουμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

«Καλά ευχαριστώ» είναι μια μετριοπαθής απάντηση. «Τον πίνουμε και λέμε ευχαριστώ» είναι μια πιο οξεία και μπορούμε να κλιμακώσουμε τη λεκτική μας οργή (έκαστος με τις καταβολές του) αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας.

Ο Πρωθυπουργός Μητσοτάκης είδε τους Τραπεζίτες και μας ενημέρωσαν ότι θα έθετε το θέμα.

Αφού δεν έχουμε κάποια δοξαστική ανακοίνωση σημαίνει ότι οι Τραπεζίτες έδειξαν ό,τι δείχνει ένας δυνατός απέναντι σε έναν αδύναμο.

Θα πληρώνεις και θα περπατάς ζαλισμένος, σαν το silly walk που το μάθανε πλέον όλοι μετά την παρέλαση στη Νέα Φιλαδέλφεια αλλά εσένα δε θα σου δίνει κανείς σημασία.

Και ξέρεις γιατί δεν θα σου δίνει κανείς σημασία όσο κι αν περπατάς με το βήμα του ηλίθιου; Πολύ απλή απάντηση: Πληρώνεις ό,τι σου λένε αδιαμαρτύρητα! Είσαι χρήσιμος ηλίθιος! (μην το πάρεις προσωπικά σε παρακαλώ…)

(προς θεού – όποιου πιστεύει ο καθένας – δεν λέω να μην πληρώνεις τις υποχρεώσεις σου, για τα άλλα τα, και ονομαζόμενα, «κερατιάτικα» λέω)

Κι έτσι μετά από μήνες που θα έχεις/έχουμε συνηθίσει να πληρώνεις  θα σου ζητήσουν να πληρώνεις και κάτι ακόμη και μετά κάτι άλλο και εσύ θα βγάζεις το μένος σου στα social και η ζωή σου θα συνεχίζεται… όσο έχεις να πληρώνεις.

«Εγώ πλερώνω τα μάτια π’ αγαπώ» λέγαμε παλιά σε λαϊκό ρυθμό. Τώρα «πλερώνεις» και δεν αγαπάς, αλλά και δεν καταλαβαίνεις ότι αυτός είναι πλέον ο προορισμός σου: να πληρώνεις. Κι αν δεν μπορείς να πληρώνεις; Ε, δεν θα υπάρχεις!

Γιάννης Καφάτος

Τάσος Λειβαδίτης, ο υπαρξιακός λυρισμός της αριστεράς

Ο Τάσος Λειβαδίτης είναι από τους ποιητές που έδωσαν αφορμή όσο λίγοι να συγγραφούν γύρω από το έργο τόσες μελέτες ή δόκιμες εργασίες και άρθρα. Το σύγχρονο πάθος για την ποίησή του αποτελεί μία σαφή ένδειξη του πόσο βαθιά προσέγγισε την ανθρώπινη ψυχή ο ποιητής.

Η υπαρξιακή διάσταση του έργου σε συνδυασμό με τη λυρικότητα και λαϊκή μεταφυσική κουλτούρα τον έκαναν εύκολα κατανοητό από τους Νεοέλληνες.

Στον έντονο βιωματικό χαρακτήρα της πρώτης δημιουργικής περιόδου του διακρίνουμε μία «ποίηση του στρατοπέδου» (Μάχη στην άκρη της νύχτας, Αυτό το αστέρι είναι για όλους μας, Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου κ.ά.), μια ωμή, σχεδόν νατουραλιστική περιγραφή των δοκιμασιών της εξορίας, αλλά συγχρόνως στο έργο προβάλλεται η αισιοδοξία και η πίστη στη μελλοντική δικαίωση των αγωνιστών. Πρόκειται για ένα μείγμα λυρικού έπους στο πλαίσιο του σοσιαλιστικού ρεαλισμού.

Στη δεύτερη περίοδο (Οι γυναίκες με τ’ αλογίσια μάτια, Καντάτα, Οι τελευταίοι κλπ) παρατηρείται μία υπαρξιακή μεταστροφή με έντονο συναισθηματικό φορτίο για την ήττα, τη φθορά, την πτώση και την αμφιβολία, την απογοήτευση και την πικρία της ζωής. Ακόμα και η στιχουργική του εξελίσσεται και γίνεται πιο πυκνή, εκτενέστερη και πολυσήμαντη.

Στην Τρίτη περίοδο (Νυχτερινός επισκέπτης, Βιολί για μονόχειρα, Ο τυφλός με το λύχνο, Βιολέτες για μια εποχή, Εγχειρίδιο Ευθανασίας και το υλικό από τα Χειρόγραφα του Φθινοπώρου κλπ ) ο λόγος του γίνεται πιο πεζός. Η ποίησή του, χωρίς να χάνει το επικό στοιχείο, υποτάσσεται περισσότερο στον υπαρξισμό παραμένοντας κοινωνική. Ο λυρισμός τείνει προς την ελεγεία.

Οι κριτικές στο έργο του ακόμα παραμένουν διχοτομημένες (επικός/ελεγειακός, αισιόδοξος/απογοητευμένος, πιστός/δύσπιστος, συντροφικός/μοναχικός, ρεαλιστής/μεταφυσικός, ομιλητικότατος/ολιγόλογος), δίνοντας συνεχώς αφορμή για νέες ερμηνείες και αναλύσεις.

Ο ποιητής όμως δεν διακρίνεται από κάποια ιανική διμορφία ή κάποιο ποιητικό διπολισμό. Είναι μία ερμαφρόδιτη υπαρξιακή μορφή που διαταράσσει τα ήσυχα νερά της ποιητικής της αριστεράς. Πολίτης και καλλιτέχνης αντικρίζει την κοινωνία ζώντας την κι εκφράζοντας τις δικές της αγωνίες (υπαρξιακές, πολιτικές, ερωτικές) μέσα από ένα πολύπλευρο έργο. Συνδέει το ηρωικό στοιχείο του σοσιαλιστικού ρεαλισμού με το λυρισμό και το μεταφυσικό υπαρξισμό, χωρίς να γίνεται ιδεαλιστής, αλλά με τη ρητορεία του δίκαιου.

Ο λυρισμός στο Λειβαδίτη έγινε ένα μέσο προσέγγισης της απογοήτευσης. Πλάι στον ηρωικό προβάλλεται ο συναισθηματικός τρόπος αντιμετώπισης του ανθρώπινου πόνου, μία άγουρη διακύμανση της αριστερής ποιητικής του στροφής που προοικονομεί την εξέλιξη της ποίησής του. Η λυρική διάθεση επιτυγχάνεται με την εισαγωγή νέων, ευλύγιστων ρυθμών στο στίχο που διακρίνεται από μία ροή προφορικότητας (καθημερινής κουβέντας) που σε συνδυασμό με τον ελεύθερο στίχο με υπερρεαλιστικά στοιχεία και αφηγητική πεζολογική προσέγγιση θυμίζει κινηματογραφικές τεχνικές. Η μετάβαση από το αφηγητικό τρίτο γραμματικό πρόσωπο σε πρωτοπρόσωπη διατύπωση (συχνά ερωτηματική) προσδίδουν στο στίχο του μία θεατρικότητα.

Από κριτικούς και μελετητές ο Λειβαδίτης κρίθηκε ως μία μεταφυσική ποιητική μορφή (στην ώριμη περίοδο) συνδέοντας τις μεταφυσικές του αγωνίες με την ηλικία και την ήττα του εμφυλίου. Ο λυρισμός του, άλλωστε, σκηνογραφείται συνεχώς σε ερημικούς χώρους μοναξιάς με εμφανή την θεϊκή παρουσία. Η λυρική φωνή γίνεται το δάκρυ της απογυμνωμένης ψυχής, αλλά και η πικρή ανάσα του αποκαρδιωτικού τοπίου, ενός χώρου που αμύνεται με την αδράνειά του, σα να λέει ότι αυτός δε φταίει σε τίποτα.

Στην πραγματικότητα η υπαρξιακή διάσταση της ποιητικής του περισσότερο συνδέεται με το υπαρξιακό κίνημα που είχε κυριαρχήσει μεταπολεμικά στην Ευρώπη και την αποκαθήλωση του Στάλιν (Κ΄ συνέδριο του ΚΚΣΕ, 1956). Στον απόηχο τούτων πλησιάζει περισσότερο τον Άνθρωπο και τολμά πλέον να αμφισβητήσει το σοσιαλιστικό ρεαλισμό. Ξεφεύγοντας από το σοσιαλιστικό ρεαλισμό συνεχίζει το δρόμο της υπεράσπισης των αριστερών ιδανικών μέσα από μία ονειρική διάσταση. Ξεπερνά τις ακατανόητες υπαρξιακές αναζητήσεις του σουρεαλισμού, υπερβαίνει την κλασσική αγωνία της ύπαρξης και κινείται σε κάποιο ποιητικό όριο μεταξύ πραγματικότητας, ονείρου, μεταφυσικής και υπαρξισμού. Η εσωτερική αγωνία συνδέεται με την καυστικότητα και την ειρωνεία, με το φανταστικό, το εξωανθρώπινο και το θείο.

Η μεταφυσική και η θρησκεία, βασικό συστατικού του λαϊκού πολιτισμού, γίνεται η πρώτη ύλη του. Για πρώτη φορά σε τέτοια έκταση (Εγχειρίδιο Ευθανασίας και αργότερα στα Χειρόγραφα του Φθινοπώρου) στη Νεοελληνική Λογοτεχνία η θεματολογία πηγάζει από τη λαϊκή μεταφυσική κουλτούρα (ανάσταση, δεισιδαιμονίες) και τη θρησκεία. Αν και δείγματα σαφέστατα έχουμε σε πολλούς ποιητές (από τη σολωμική Φεγγαροντυμένη μέχρι και τον Αναγνωστάκη χωρίς να παραβλέπουμε την εισαγωγή της βιβλικής γλώσσας στην ποίηση του Ελύτη), πρώτη φορά η θρησκευτική λαϊκή αντίληψη διαχέεται σε τόση έκταση σε ένα ποιητικό έργο. Ο θάνατος συνδέεται με την ανάσταση και την ελπίδα της αιωνιότητας. Η μεταφυσική δένεται με τον υπαρξισμό δίνοντας μία λυρική πνοή στις σαρτρικές αντιλήψεις.

Γιατί η μεταφυσική ποίηση του Λειβαδίτη απέχει από το θρησκευτικό ιδεαλισμό. Γίνεται η αφορμή, το ποιητικό μέσο,. Να εκφράσεις τις υπαρξιακές του αγωνίες (υλιστικές κατά βάση). Όπως η ιστορία για τον Καβάφη έγινε μέσο έκφρασης των δικών του αγωνιών προσδίδοντάς τους μία διαχρονική/αιώνια διάσταση, έτσι και η μεταφυσική (θρησκευτική και λαϊκή) χαρίζει μία διαχρονικότητα στις θέσεις του Λειβαδίτη. Η ποίησή του είναι αφιερωμένη στον Άνθρωπο, την αγάπη, την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο με διαχρονικές αξίες.

Η ανάσταση είναι η αιωνιότητα ως υλική αφήγηση της υστεροφημίας και της επιβίωσης. Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής ως ύλη και ο φόνος η υλική συνθήκη που τον επιβάλλει. Η αφοσίωσή του στους νεκρούς είναι μοναδική καθώς ο θάνατος μονομαχεί με την αθανασία μέσα από υπερβατικές αναφορές στον εσώκοσμο του ποιητή. Συνδιαλέγεται με το Θεό, αναζητά τον τρόπο και την ουσία του χαμένου, του θανάτου και της αθανασίας.

Άλλωστε, η παρουσία του Θεού, τόσο συχνά στο έργο του, δεν είναι παρά μία ποιητική οντότητα, ένα εργαλείο στα χέρια του ποιητή. Δεν είναι ο Θεός της Βίβλου, αλλά ένας ποιητικός ήρωας/υποκριτής με τον οποίο ο Λειβαδίτης συνδιαλέγεται, είναι ένας θεός λυρικός, ανθρωποκεντρικός κι ανθρωπόμορφος. Συνομιλητής του σε πολλά έργα γίνεται ένα λαϊκό μέσο έκθεσης δικών του απόψεων και ιδεών για την ποίηση, τη γυναίκα, τη μοναξιά, το ανεξήγητο, το χαμένο, την απουσία, τη θλίψη, την αναζήτηση των νεκρών, το χαμένο χρόνο, την αδικία, τη φτώχεια, την αγάπη και τον έρωτα, το ρομαντικό τοπίο.

Η σχέση του με το Θεό όμως δε στηρίζεται στην πίστη ή την εύκολη υπαρξιακή αγωνία. Είναι μία μυστικιστική ποιητική σχέση. Οι ποιητικοί ήρωες ως πολεμιστές περιθωριακά στοιχεία (ζητιάνοι, τυφλοί, υπηρέτριες, πόρνες, μέθυσοι) εξαγνίζονται από το Θεό.

Και ακριβώς -πηγή του κοινωνικού προβληματισμού του ποιητή- οι ήρωες των ποιημάτων του είναι καθημερινοί άνθρωποι με τα βάσανα της ζωής. Είναι ο ορισμός των αντιηρώων. «Τρελοί», «μωροί», «αγαθοί»,«απροσάρμοστους», που ζουν αποκλεισμένοι σε άσυλα ή στο περιθώριο της κοινωνίας με τον κοινωνικό στιγματισμό της “αιδούς”. Κι όμωςστη συνείδηση του ποιητή είναι αναμάρτητοι, αθώοι, σχεδόν άγιοι/όσιοι που αντιμετωπίζουν τη ζωή συνεχίζοντας τον αγώνα. Στο Λειβαδίτη οι παρίες, οι επαίτες, οι πόρνες, οι μπεκρίδες, πλανόδιοι οργανοπαίκτες, αποτελούν τα κύρια ποιητικά του υποκείμενα, αφανείς ήρωες, που άλλοι προσπερνούν οιονεί νεκρούς.

Κι εκεί ακριβώς εντοπίζεται η άλλη “μεταφυσική” διάσταση της ποιητικής του. Ως άλλος El Greco ο Λειβαδίτης φέρνει φως στους ξεχασμένους της κοινωνίας, τους αόρατους. Φέρνει φως στη σκοτεινή ζωή των ηρώων του. Το επικό στοιχείο ξεφεύγει από το ύφους του σοσιαλιστικού έπους και πλέον περνά σε επίπεδο καθημερινής ζωής. Ο Θεοτοκόπουλος αγιοποιούσε εικαστικά λαϊκά πρόσωπα και ο Λειβαδίτης ποιητικά τους κάνει οσίους.

Στα μοτίβα του βέβαια δεν μπορούμε να παραβλέψουμε τους γυμνούς τοίχους, τα μουσικά όργανα, τα άστρα και τα πουλιά με τον ουρανό. Η μητέρα επίσης αποτελεί ένα λειβαδίτικο μοτίβο πάντα με μία παιδικότητα και μία λυρική διάθεση νοσταλγίας της αθωότητας. Τόσο τα μοτίβα αυτά όσο και ο αντιηρωισμός του συνδέονται με το “θέμα του ανεκπλήρωτου” που διαπνέει όλη την ποίησή του και συνδέεται με την υπαρξιακή της διάσταση.

Κατανοεί και ερμηνεύει τους ήρωές του και εκθέτει τη δική τους/δική του υπαρξιακή αγωνία. Και αυτό ακριβώς είναι που καθιστά τη λειβαδίτικη ποιητική πανανθρώπινη και διαχρονική. Το κοινωνικό περιθώριο έρχεται στο προσκήνιο, σε πρωταγωνιστική θέση ως οσιομάρτυρες. Τα έργα του είναι μνημεία ανθρωπισμού. Εκθέτουν τις αυθεντικές στιγμές ενός ανθρώπου πέρα από τα εποχικά ή κοινωνικά στερεότυπα. Ο Λειβαδίτης αγαπά βαθύτατα τον άνθρωπο και τις πράξεις του, ακόμα κι εκείνα που κατακρίνονται κοινωνικά.

Πηγή 

Σήμα κινδύνου από Ντόρα Μπακογιάννη για τη συμφωνία των Πρεσπών.!

Με αιχμές προς την ευρωπαϊκή στάση αλλά και με σαφή μηνύματα προς το εσωτερικό της ΝΔ συνόδευσε η Ντόρα Μπακογιάννη την τοποθέτησή της για τις εξελίξεις που αφορούν την ευρωπαϊκή προοπτική της Βόρειας Μακεδονίας, μιλώντας στην Επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας της Βουλής.

Όπως τόνισε η βουλευτής της ΝΔ και κορυφαίο στέλεχος του κόμματος, τα αποτελέσματα μια ενδεχόμενης διάλυσης της Συμφωνίας των Πρεσπών θα ήταν τα χειρότερα δυνατά. «Η Ελλάδα πρέπει να πρωτοστατήσει στην ιστορία αυτή (σημ: τη στήριξη της Συμφωνίας των Πρεσπών και της ενταξιακής πορείας της Βόρειας Μακεδονίας στην ΕΕ)», σημείωσε στέλνωντας μήνυμα έμμεσα και στην κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό, που έχουν περιοριστεί σε ρόλο παρατηρητή των κρίσιμων εξελίξεων. Είναι ενδεικτικό πως ο πρωθυπουργός της Βόρειας Μακεδονίας Ζόραν Ζάεφ παρέκαμψε τον Κυριάκο Μητσοτάκη και ταξίδεψε για τη Ρώμη ώστε να συναντήσει τον Ιταλό ομόλογό του  Τζουζέπε Κόντε, ο οποίος έχει αναλάβει πρωτοβουλία για επανεκκίνηση των ενταξιακών διαπραγματεύσεων και υπέρβαση του γαλλικού «βέτο».

Η Ντόρα Μπακογιάννη έκανε ακόμη λόγο για λαϊκισμό στην εξωτερική πολιτική, μια αναφορά που παραπέμπει σαφώς στον Αντώνη Σαμαρά. Αν και θέλοντας να υπερασπιστεί και την προεκλογική στάση του κόμματος, είπε πως η συμφωνία έχει δομικές αδυναμίες, ωστόσο συνεχίζοντας τα μηνύματα προς το εσωτερικό της ΝΔ και τους «μακεδονομάχους» του χώρου, υπογράμμισε πως αν η συμφωνία ακυρωθεί «θα καταλήξουμε να έχουμε μια ωρολογιακή βόμβα στα χέρια μας». «Η Ελλάδα πρέπει να πρωτοστατήσει σε αυτή την ιστορία, διότι αν δεν πρωτοστατήσουμε και δεν συνταχθούμε δυναμικά με όλους αυτούς που θέλουν να ξαναέρθει προς συζήτηση το θέμα πάρα πολύ γρήγορα (σημ: να προχωρήσει δηλαδή η ενταξιακή διαδικασία), θα καταλήξουμε έχοντας μια ωρολογιακή βόμβα στα χέρια μας».

«Θέλω να το έχω πει αυτό κύριε Πρόεδρε, και να με ακούει ο ελληνικός λαός, διότι ο λαϊκισμός στην εξωτερική πολιτική είναι εύκολη ιστορία, όταν γίνεται όμως κατά τρόπο ανεύθυνο, ενέχει και κινδύνους, δεν είναι μόνο μια λαϊκίστικη προσέγγιση», τόνισε απευθυνόμενη προς το προεδρείο της Επιτροπής Εξωτερικών και Άμυνας.

«Καθησυχαστικός» για τις προθέσεις της κυβέρνησης εμφανίστηκε ο Νίκος Δένδιας, ιδιαίτερα μετά τις δηλώσεις του πρωθυπουργού της Βόρειας Μακεδονίας για τον κίνδυνο να «παγώσει» η Συμφωνία των Πρεσπών μετά το «μπλόκο» της Γαλλίας στην ενταξιακή πορεία της χώρας, μια κίνηση που έχει τις ρίζες της σε μια παρασκηνιακή Γαλλογερμανική σύγκρουση και χαρακτήριστηκε από την πλειονότητα των Ευρωπαίων ως «ιστορικό λάθος». Το ζήτημα θα συζητηθεί εκ νέου στη επόμενη Σύνοδο Κορυφής με τον Ζόραν Ζάεφ αλλά και τους ευρωπαίους αξιωματούχους να εκφράζουν την αισιοδοξία τους για μια λύση.

«Στηρίζουμε την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας και της Αλβανίας στην ΕΕ», είπε ο υπουργός Εξωτερικών στην Επιτροπή της Βουλής και συνέχισε: «Για εμάς το ζήτημα είναι η πλήρης και συνεπής εφαρμογή της Συμφωνίας των Πρεσπών. ´Ηδη η Νέα Δημοκρατία από την εποχή που ήταν στην αντιπολίτευση είχε τοποθετηθεί για τα προβλήματα που κρίνει ότι υφίστανται στο κείμενο αυτής της συμφωνίας, όμως ξεκάθαρα έχουμε πει ότι μετά την ισχύ της συμφωνίας η χώρα είναι απολύτως υποχρεωμένη να την τηρήσει και αυτό κάνει ως κυβέρνηση».

Κατρούγκαλος: Σημαντική η αναγνώριση της πραγματικότητας, κάλλιο αργά παρά ποτέ!

Σχολιάζοντας τις δηλώσεις της Ντόρας Μπακογιάννη και του Νίκου Δένδια, ο τομεάρχης Εξωτερικών του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργος Κατρούγκαλος, δήλωσε πως «καλωσορίζουμε» την τοποθέτηση του υπουργού Εξωτερικών, σημειώνοντας πως «η πλήρης και συνεπής τήρηση της Συμφωνίας είναι σε αντίθεση με τη διγλωσσία πολλών άλλων κυβερνητικών στελεχών». «Χαιρετίζουμε και τη δήλωση της βουλευτού της ΝΔ, και πρώην ΥΠΕΞ, κας Ντ. Μπακογιάννη, με την οποία καλεί τον κ. Δένδια να πάρει πρωτοβουλίες για στήριξη της Συμφωνίας, παραδέχεται ότι ο λαϊκισμός ενέχει σοβαρούς εθνικούς κινδύνους και καταδικάζει τις φωνές που μιλούν για κατάργηση της Συμφωνίας», πρόσθεσε.

«Ο κ. Μητσοτάκης που επένδυσε στον εθνολαϊκισμό και την υποκρισία, αντιτασσόμενος στη Συμφωνία των Πρεσπών, ανέχεται σήμερα όσους μιλούν για κατάργηση της Συμφωνίας και έχει αναγάγει την λογική της αδράνειας σε εξωτερική  πολιτική της χώρας, οφείλει να εξηγήσει τις θέσεις της Κυβέρνησης του. Πάντως, παρόλο που έχουμε χάσει το μέτρημα με τις κυβιστήσεις της ΝΔ στο συγκεκριμένο ζήτημα, είναι αναμφίβολα σημαντική η αναγνώριση της πραγματικότητας. Κάλλιο αργά παρά ποτέ», καταλήγει ο κ. Κατρούγκαλος. 

πηγή