Δεν είναι απλά ένας αριθμός. Είναι ο μοναχικός θάνατος 1800 συνανθρώπων μας σε ένα μήνα.!

 

196 νεκροί λέει σε δυο μέρες, χθες και σήμερα. 415 σε 4 μέρες. Και πάει λέγοντας. Ασυγκίνητοι αριθμοί. Πληροφορίες χωρίς πρόσωπο, λίστες με στατιστικά δεδομένα.

Ομως δεν είναι αριθμοί. Είναι 200 άνθρωποι, μπαμπάδες, γιαγιάδες, θείοι, μανάδες, φίλοι, άνθρωποι που μπορεί να έχουμε συναντήσει, να έχουμε πει μια καλημέρα και οι δικοί τους, πολύ περισσότεροι, που πενθούν γιατί δεν  μπόρεσαν να τους κρατήσουν το χέρι, να τους κλείσουν τα μάτια, να δώσουν ένα τελευταίο φιλί στους αγαπημένους τους.

Δεν είναι ένας αριθμός. Είναι ο μοναχικός, απάνθρωπος θάνατος 1800 συνανθρώπων μας σε ένα μήνα.

Αυτός που μας τρόμαζε στην αρχή και τώρα φαίνεται πως συνηθίσαμε ή θεωρούμε αναπόφευκτο...κάτι σαν αναγκαίο κακό. Μιλάμε γι άλλα, απλώνουμε γύρω μια ψεύτικη ευφορία από λαμπιόνια- σε ποιο πνεύμα; - και ασχολούμαστε με τις μαύρες Παρασκευές του Κωτσόβολου σαν να θέλουμε να ξορκίσουμε αυτές του ΑΧΕΠΑ.

Στα σοσιαλ ακούγονται κάτι δειλές φωνές για θλιβερές ελληνικές πρωτιές ενώ στα επίσημα ΜΜΕ ανακοινώνονται οι νεκροί παρέα με καθησυχαστική δήλωση κυβερνητικού εκπροσώπου, πρωθυπουργού, υπουργού για φροντίδα, έγνοια, προσπάθεια, έτσι για επικοινωνιακούς λόγους... μη μας κάτσει βαρύς ο αριθμός. Αλλά πουθενά ευθύνη. Και κάνεις δεν θα την αναζητήσει ποτέ σε κανέναν. (πανδημία έχουμε, αναπόφευκτοι οι θάνατοι θα σου πουν, που ζεις, είδες τι γίνεται στον κόσμο;). Τα υπόλοιπα τα αναλαμβάνουν τα ΜΜΕ. Ψιλά γράμματα. 

Ετσι συνεχίζουμε μοιραίοι και ανεύθυνοι. Σαν τον ποδηλάτη ΠΘ που φωτογραφίζεται με το κολάν του ευθυτενής και περιχαρής χωρίς μάσκα χωρίς αποστάσεις. Και σαν την easy rider σύζυγό του που απολαμβάνουν τα σ/κ τους στην Πάρνηθα μακριά από σκοτούρες, αριθμούς,  αγωνίες και θάνατο. Έτσι όπως απολαμβάνουν και την ασυλία τους σ αυτή τη χώρα. Ανενόχλητοι. 

 

  Από το F/B  της Betty Chrisostomaki