Βατσίνα στο δεξί: Ένα εμβόλιο τη μέρα, τις εκατόμβες κάνει πέρα…

  

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Μας είπαν: Μάθαμε από την πρώτη φάση της πανδημίας, γίναμε σοφότεροι, έχουμε περισσότερα όπλα και θα τα χρησιμοποιήσουμε αν ξανάρθει. Ηρθε. Οπως και η υπόσχεση ότι «θα ελέγξουμε το δεύτερο κύμα». Η διάψευση ήταν ηχηρή και τα αποτελέσματα τραγικά: οι απώλειες ανθρώπινων ζωών είναι δυσθεώρητες, σε σύγκριση με την πρώτη φάση. Και ας πανηγυρίζουμε μέσω …Βελγίου!

 

Είπαν: Η ασφαλής Ελλάδα ανοίγει και περιμένει τουρίστες. Και άνοιξε. Εική και ως έτυχε. Τώρα όλοι παραδέχονται ότι η δοκιμαζόμενη Βόρεια Ελλάδα γέμισε σταδιακά με εισαγόμενους κορονοϊούς. Και αργότερα, όταν ήρθαν και οι εργάτες γης χωρίς επαρκή έλεγχο, χάθηκε εντελώς η μπάλα.

 

Τους έλεγαν: η μόνη ασφαλής μέθοδος γνώσης και ελέγχου είναι: τεστ, τεστ, τεστ. Στην αρχή απορρίφθηκε από επιστημονικά χείλη(δεν υπήρχε και η τεχνική δυνατότητα). Μετά, όταν υπήρχε η δυνατότητα, δεν ξέρουμε τι έγινε. Πώς στις 30 Σεπτεμβρίου « η Θεσσαλονίκη πάει καλά» και μέσα σε δέκα μέρες τα κρούσματα πήραν την ανηφόρα; Μετρούσε λάθος ο ΕΟΔΥ; Δεν ενημέρωνε σωστά την Επιστημονική Επιτροπή; Πρυτάνευσαν τοπικιστικά κριτήρια, όπως η γιορτή του Αγίου Δημητρίου, που έπρεπε οπωσδήποτε να γίνει με συνωστισμό Μητροπολιτών και πιστών;

Τους έλεγαν: Ελέγξτε τις εστίες υπερμετάδοσης, όπως τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Ομως, επιστημονικά χείλη, δίκην πολιτικών, είπαν ότι δεν μπορούσε να γίνει τίποτα. Και μετά ήρθαν τα υπουργικά χείλη, που παράγγειλαν ετεροχρονισμένα 300 νέα λεωφορεία , προφανώς για την μετά την πανδημία εποχή.

 

Τους έλεγαν: Ενισχύστε εγκαίρως τα νοσοκομεία. Και μόλις το τσουνάμι των εισαγωγών άρχισε να γίνεται ανεξέλεγκτο προκήρυξαν στο «και πέντε» θέσεις για τις ΜΕΘ. Φώναζαν εξαρχής οι γιατροί «φέρτε προσωπικό», εισέπρατταν χειροκροτήματα από τα μπαλκόνια και περίσσευαν οι χαρακτηρισμοί «είσθε ήρωες». Τι να τον κάνουν τον ηρωϊσμό, αν δεν έχουν κρεβάτια να βάλουν τους αρρώστους και προσωπικό να τους φροντίσει; Οι ήρωες δεν κερδίζουν τους πολέμους χωρίς πολεμοφόδια.

 

Τώρα οι καθημερινές εκατόμβες θανάτων πάνε να σκεπαστούν με τεχνητή μετατόπιση της επικαιρότητας. Τη μια «έρχονται τα εμβόλια» και την άλλη «ανοίγουμε για τις γιορτές». Το κάρο πριν από το άλογο. Καλώς να ‘ρθουν τα εμβόλια. Αλλά μέχρι να ‘ρθουν και να έχουν ουσιαστικό αποτέλεσμα(και αυτό, όπως λένε όλοι οι ειδικοί, δεν μπορεί να γίνει πριν από το Πάσχα-δηλαδή έχουμε τουλάχιστον πέντε δύσκολους μήνες μπροστά μας), θα μετράμε απλώς δεκάδες ή και εκατοντάδες νεκρούς κάθε μέρα; Θα το συνηθίσουμε κι αυτό;

 

Ε, λοιπόν, μόνο αυτό δεν πρέπει να γίνει. Την ημέρα που ο πρωθυπουργός τηλε-διασκεπτόταν με τους υπουργούς του για τα εμβόλια, στα ψιλά των μέσων ενημέρωσης περνούσε μια, συνήθης πλέον, είδηση: ένας νέος άνθρωπος πέθανε επειδή δεν υπήρχε ΜΕΘ στο νοσοκομείο όπου εργαζόταν και δεν πρόλαβε να μεταφερθεί αλλού.

 

Καλές είναι, λοιπόν, οι ενέσεις αισιοδοξίας, αλλά αυτές δεν θεραπεύουν το άμεσο πρόβλημα: την αδυναμία των νοσοκομείων να ανταποκριθούν στις ανάγκες νοσηλείας. Και δεν μιλάμε μόνο για τις ΜΕΘ.

 

Επειδή, λοιπόν, τώρα προέχει να σωθούν ανθρώπινες ζωές και όχι να εμβολιολογούμε, ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Υγείας ας επικεντρωθούν εκεί που πρέπει. Καλή είναι η προετοιμασία για τον εμβολιασμό, αρκεί εν τω μεταξύ να μην χάνονται άνθρωποι, που θα μπορούσαν να σωθούν, επειδή δεν βρίσκουν θέση νοσηλείας ή δεν υπάρχει επαρκές προσωπικό να τους φροντίσει. Δυστυχώς, η κατάσταση στη Θεσσαλονίκη, τη Δράμα, τις Σέρρες, τη Λάρισα και σε πλήθος άλλων νοσοκομείων δεν είναι σαν και τον ένατο όροφο του Ευαγγελισμού, από τον οποίο περνούν οι πάσης φύσεως επώνυμοι ασθενείς.

 

Αυτή είναι, πρέπει να είναι, η πρώτιστη προτεραιότητα. Και όχι οι προπαγανδιστικές ενέσεις αισιοδοξίας. Αυτές τις είδαμε και μετά το πρώτο κύμα της πανδημίας, όταν πανηγύριζαν για το success story. Η συνέχεια ήταν, είναι ακόμα, τραγική.

 

Τα παθήματα πρέπει να γίνονται μαθήματα. Αλλιώς θα μετράμε εκατόμβες θυμάτων. Άλλη μια είχαμε την Κυριακή, αλλά ο υπουργός ανακοίνωσε, για πολλοστή φορά, το πρόγραμμα εμβολιασμού. Αυτή είναι η πιο απεχθής μορφή προπαγάνδας την ώρα που άνθρωποι πεθαίνουν σωρηδόν.

 

Όπως ακριβώς το έχει πει ο Βίκτορ Ουγκό: «Οι υπουργοί λένε ό,τι θέλουμε να πούνε, ώστε να κάνουμε ό,τι θέλουν να κάνουμε»