Για τις φιλελεύθερες ρωγμές

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Εχει ενδιαφέρον πώς κρίνουν τις εκλογές για ανάδειξη προέδρου στο κόμμα της Νέας Δημοκρατίας άνθρωποι αντίπαλων στρατοπέδων, από Ποταμοσοσιαλιστές και λοιπούς έως κυβερνητικούς αλλά και εξωκοινοβουλευτικούς.

Ολοι συγκλίνουν, για τους δικούς τους ο καθένας λόγους, στο πρόσωπο του Κυριάκου Μητσοτάκη.

Ο κύριος λόγος είναι όχι τόσο η προσωπικότητά του όσο η αντιπάθεια που εκπέμπει ο έτερος υποψήφιος («μαγκιά», λαϊκισμός, δεξιά παράδοση και μύρια άλλα απωθητικά, τόσο ιδεολογικής όσο και αισθητικής υφής). Συμβαίνουν αυτά στο τοπίο της πολιτικής εν Ελλάδι.

Δεν χρειάζεται να έχεις δεξιότητες ή οποιουδήποτε είδους ικανότητες, αρκεί ο «αντίπαλος» να μη συμπλέει με τα δεδομένα της αγοράς. Σιγά την αγορά, αλλά λέμε...

Τάχα μου πεφωτισμένος συντηρητικός (η αντίφαση των όρων δεν αναιρεί τη χρήση του), λίγο (νεο)φιλελεύθερος, ευρωπαϊστής, γόνος ενός Μαθουσάλα της πολιτικής ζωής του τόπου, ο Κυριάκος Μητσοτάκης τείνει να γκρεμίσει τη δυναστεία του Καραμανλή (ίσως για να «χτίσει» μια νέα δική του, αλλά ποιος νοιάζεται για κάτι τέτοια...).

Και αυτό, στο πλαίσιο της στενής πολιτικής που κυριαρχεί στη χώρα, θα ήταν μια μικρή επανάσταση, λένε οι εκτός Νέας Δημοκρατίας κινούμενοι. Μάλιστα.

Ισως για την όντως πολιτική όλα αυτά να είναι άνευ ουσίας και σημασίας, δεν παύουν, όμως, να τροφοδοτούν την πληροφοριοσφαίρα με πιπεράτες ατάκες και υπαινιγμούς, με δημοκρατική επίφαση, με ανοχή, ανοιχτότητα στην κοινωνία δήθεν και λοιπές πομφόλυγες (ούτε καν ρητορείες· αλλά για να ρητορεύσεις πρέπει να ’χεις θητεύσει τουλάχιστον στους πρώτους Ευρωπαίους διαφωτιστές, τους Σοφιστές εννοείται -και πού καιρός για τέτοιες αναγνώσεις από τους νεοπολιτικούς της Ελλάδας).

Ναι, αλλά πού βόσκει τούτη η περιλάλητη όντως πολιτική; Εδώ έχουμε χάσει τ’ αυγά και τα καλάθια, με χίλια ζόρια προσπαθούμε να αποφύγουμε την πείνα (και τον θάνατο!), η όντως πολιτική μάς μάρανε; Και όμως, αν δεν τη βρούμε (σύντομα μάλιστα), κούνια που μας κούναγε...

Θα συμφωνήσουμε ότι η δεξιά διαμάχη δεν αφορά μόνο την παράταξη και τους ψηφοφόρους της, αλλά σύμπασα τη χώρα, διότι είναι το μόνο πολιτικό κόμμα που προβάλλει αξιώσεις αντιπολίτευσης και δυνάμει κυβέρνησης.

Σ’ ένα τέτοιο σύστημα εντός του οποίου είμαστε εγκλωβισμένοι, εμείς του 21ου αιώνα, έχει σημασία και το παραμικρό, η δυνατή ήγουν αντιπολίτευση που τάχα μου θα προασπίσει τα συμφέροντα της κοινωνίας και κουραφέξαλα. Το παιχνίδι είναι χαμένο (στημένο) εδώ και αιώνες, αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι η κοινωνία δεν μπορεί να το κερδίσει· αρκεί να φερθεί έξυπνα.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται να μπορεί να το καταλάβει αυτό και να κάνει μερικές παραχωρήσεις. Ετσι λένε οι «αντίπαλοι».

Στα ισχνά αυτά όρια της πολιτικής ίσως να έχουν δίκιο, διότι και η παραμικρή ρωγμή στο σύστημα -έτσι όπως καταντήσαμε- μπορεί να προκύψει και από τη φιλελεύθερη παράταξη (έστω σκοπίμως, έστω για λίγο).

Ο Μητσοτάκης φαίνεται ικανός για ρωγμές, ο Μεϊμαράκης όχι. (Δεν θέλω σχόλια...)