Η πάντα ιδιοτελής ιδεολογία (μας)

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Λοιπόν, να το ξαναπούμε, η πολιτική είναι αλλού, έξω από κομματικές ντιρεκτίβες και αλλοπρόσαλλους δημοκρατισμούς· εννοούμε;

Ανθρωποι σπουδαγμένοι μεν, αλλοτριομορφοδίαιτοι δε, προσπαθούν να υπάρξουν στην ατμόσφαιρα, στη δίνη του πολιτικού κυκλώνα (μερικοί -τι κρίμα- και στο μάτι του). Αυτό, όμως, το ασπάζονται λίγοι (πού πάμε, εμείς οι Καραμήτροι, χωρίς την καθοδήγηση; Είμαστε με τα καλά μας;). Εντάξει, το ξέρουμε ότι όλα είναι καθοδηγούμενα, αυτό όμως δεν μας εμποδίζει να παίξουμε με τα νεύρα και τον νου (τι γλώσσα!).

Ρε, δεν πάν’ να μας χτυπάνε με όλμους και κανόνια, δεν πάν’ να μας χαλάν’ τα πιο όμορφά μας χρόνια (Ασιμος)· ο γελοίος ιδεολόγος παραμένει γελοίος ιδεολόγος. Η ζωή υπάρχει στα χωριά μας (για όσους από μας έχουμε χωριά), υπάρχει, όμως, και στις αθηναϊκές γωνιές και στη μελιστάλακτη ιδεολογία των αριστερών (φτου, ξελευτερία).

Μία από τις ανώτερες έννοιες που υπήρξαν ποτέ στην ανθρώπινη επικοινωνία είναι αυτή της μνησικακίας (νιτσεϊκής έμπνευσης, δυστυχώς για τους αμόλυντους αριστερούς μας· βρε πού τους βρήκαμε;). Οποιος έχει διαβάσει Ντοστογιέφσκι θα καταλάβει. Παρατηρήστε τον ελληνικό Τύπο, τον ευρωπαϊκό, τον παγκόσμιο και λοιπά. Ολα μέλι-γάλα, είτε φιλελεύθερα σκέπτονται, είτε αριστερά. Φτάσαμε στο σημείο το αυτονόητο να το θεωρούμε ριζοσπαστικό. Και τι πιο ριζοσπαστικό από το αυτονόητο;

Δεν θέλω να εμπλακώ στην αντιπαράθεση αριστερών - πολύ αριστερών - ανένταχτων αριστερών - αναρχικών και ούτω καθεξής. Δεν έχει νόημα: Οι ανέραστοι θα παραμείνουν ανέραστοι, οι μαλάκες μαλάκες και λοιπά. Ποιοι είναι οι μεν και ποιοι οι δε το αντιλαμβάνεται ο πάσα ένας. Μπα; Και το μέτρον; Φτου μας.

Σημασία έχει να ορθώνεις το ανάστημα (αν έχεις) στην εξουσία και στο μικρούλι σου «εγώ», όσο μίζερο κι αν είναι, όσο φίλαυτο και φτωχό. Η ζωή απαιτεί θάρρος και βούληση για συνύπαρξη-χαρά.

Αρνούμαι να συμμετάσχω στην κομματική-αριστερή πανήγυριν για τον απλούστατο λόγο ότι η ζωή ξεχειλίζει στον έρωτα και στη φιλία, στην οικογένεια, αλλά και στην αναίρεση της αστικής οικογένειας. Οποιος δεν καταλαβαίνει, ή όποιος δεν βιώνει τέτοια συναισθήματα είναι άξιος της μοίρας του, του μυαλού του και άλλων συναφών α-νοησιών.

Τι λέω, όμως. Πρώτη φορά Αριστερά στην κυβέρνηση και δεν βρίσκω έναν καλό λόγο; Δεν θέλω να φανώ αγενής, αλλά, άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Κι ύστερα ήλθαν οι μαύροι (!), οι πρόσφυγες, οι εστέτ, οι καλλιτέχνες, οι συμπαρομαρτούντες· δόξα σοι ο Θεός. Η παρουσία του καθενός είναι ο λόγος του, η γλώσσα του και όχι η εμφάνισή του. Δεν το ξέρουν, όμως, αυτό οι μνησίκακοι, δεν τους αφήνει σε ησυχία η (ιδιοτελής, πάντα) ιδεολογία τους.