Το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο

Του Γιώργου Σταματόπουλου

Σαν να μιλάει σοφά εξ ονόματος όλων των συστημικών [κοινοβουλευτικών] κομμάτων η κυρία Φώφη Γεννηματά, η οποία, ούτε λίγο ούτε πολύ, προτείνει μια συνεργασία του κόμματός της με το μεγάλο κόμμα της συγκυβέρνησης και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην επόμενη διακυβέρνηση της χώρας.

Προηγουμένως επιθυμεί: Να ηττηθούν οι πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ, που επιβάλλουν θυσίες και δεσμεύσεις, μοίρασμα της φτώχειας και των επιδομάτων αφενός και αφετέρου να ανακοπεί η επιστροφή της Δεξιάς στην εξουσία. Βάλλει εναντίον των δύο κομμάτων και εν συνεχεία προτείνει να συγκυβερνήσουν τα τρία τους μαζί· με τη δική του πολιτική το καθένα, αλλά ομού και αγαπημένα.

Δεν χρειάζεται να χαμογελάσει πικρά κανείς. Με μια πιο διεισδυτική ματιά θα αντιληφθεί ότι η πρόταση αυτή αποκαθαίρει τα τρία κόμματα που έχουν κυβερνήσει τη χώρα τις τελευταίες δεκαετίες από τις αμαρτίες του παρελθόντος.

Δεν υπάρχει στην πρόταση εθνική ζέση ούτε λανθάνει μια ύστατη πράξη ομόνοιας για να ξεπεραστεί δήθεν η κρίση και η δύσκολη θέση στην οποία έφεραν τη χώρα τα μνημόνια. Δεν διακρίνεται κάποια ανωτερότητα, έξω δήθεν από διχαστικό, εμφυλιοπολεμικό κλίμα. Το δικό της κόμμα συμμετείχε ενεργά στην κατάντια αυτής της χώρας -τέτοια πράγματα δεν ξεχνιούνται.

Το ότι οι πολιτικοί, όποιο κι αν είναι το ανάστημά τους, βρίσκουν λύσεις που τους βγάζουν από τις δυσκολίες είναι θαυμαστό -και ένα ερώτημα για τις κοινωνίες [τους ψηφοφόρους]. Εχουν, ομολογουμένως, απίθανους θωρακισμούς απέναντι στη χλεύη και την περιφρόνηση των πολιτών· ξεφεύγουν με διαβολεμένη μαστοριά από την απομόνωση και τη διάλυσή τους. Εχουν βέβαια να κάνουν με ανυποψίαστα (;) και άμοιρα θεσμικής συγκρότησης ακροατήρια και αυτός είναι ένας λόγος που επιδίδονται σε ανερμάτιστες μεν, αποδεκτές δε προτάσεις. Είναι και τα ευρωπαϊκά πρότυπα που απαιτούν (;) κυβερνήσεις συνεργασίας -γιατί η κοινωνία είναι πολύπλοκη, πολυπολιτισμική, πολυεθνική και δεν συμμαζεύεται. Πώς να αντιμετωπίσει ένα κόμμα από μόνο του όλη αυτήν την ταραχή των κοινωνιών;

Το βέβαιο είναι ότι η χώρα πάσχει από πολιτικούς ηγέτες, αφού οι κοινωνίες από μόνες τους είναι ανίκανες να ορθώσουν το δικό τους πολιτικό ανάστημα, να αρθρώσουν τον δικό τους πολιτικό λόγο. Μην ξεχαστεί ότι κάθε πρόταση που προέρχεται άνωθεν είναι αμφισβητήσιμη, απαιτεί μια ανάλυση βασισμένη στον αντιεξουσιαστικό λόγο -όλα τα άλλα είναι συμβιβασμός και αδράνεια εκ μέρους της κοινωνίας. Τι θα γίνει με αυτήν την αδράνεια [απάθεια και λοιπά]; Θα γίνει κάτι; Σιγά, μη σπάσουν τ’ αυγά.

Η κυρία Γεννηματά αναλαμβάνει την ευθύνη της αποενοχοποίησης όλου του σαθρού πολιτικού συστήματος -και δεν αποκλείεται έτσι να γίνει (και ας δηλώνουν αμετανόητοι [ντούροι] δεξιοί οι μεν, αριστεροί οι δε [κεντροδώθε, κεντροκείθε, κεντροάσχετοι, σοσιαλιστές, οτιδήποτε]). Γεροί να είμαστε να κάνουμε χάζι και να απολαμβάνουμε τη θέα του ιδρώτα τους στην προσπάθειά τους να πείσουν ότι είναι αυτοί οι σωτήρες της Ελλάδας. Πολιτική σκέψη ούτως ή άλλως δεν υπάρχει, δεν παράγεται, πώς να το κάνουμε; Με το ζόρι δεν γίνεται τίποτα -γι’ αυτό μας αρκεί αυτό το τίποτα.

Ελεγε ο Επίχαρμος: «Α δε χειρ ταν χείρα νίζει· δος τι λάβοις τι». Το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο· δώσε [ρε αδερφέ] κάτι να πάρεις κάτι.