Γέλως, πράγμα κάλλιστον και υγιεινόν

Γράφει ο Πέτρος Μανταίος

Και με τα καλά και με τ’ άσχημα μπορεί να γελάσει κανείς· το γέλιο κάνει τα καλά καλύτερα και ξορκίζει, μαλακώνει τ’ άσχημα, τα κάνει πιο υποφερτά. Χρόνια τώρα μαζεύω ό,τι πέφτει στα χέρια μου για το γέλιο.

Την προπερασμένη Κυριακή ήμουν στο μεγαλοπάζαρο του Ελαιώνα (χαμός, ό,τι βάλει ο νους σου από παλιά, αλλά –δεν πίστευα στα μάτια μου!– μέχρι συσκευασμένα φρέσκα λουκάνικα).

Με είχαν της προσκολλήσεως στην παρέα τους τρεις… βετεράνοι παλαιοσυλλέκτες, κυρίως βιβλίων, χειρογράφων και φωτογραφιών, ο Γιώργος Ζεβαλάκης, ο Λάκης Δόλγερας και ο Σάκης Κουρουζίδης. Γλάστρα κι εγώ μες στα βασιλικά της συλλεκτικότητας, βρήκα ένα βιβλίο για το γέλιο, που δεν το γνώριζα: «Γέλιο – η καλύτερη θεραπεία» του Αλέξανδρου Λουπασάκη, Κέδρος 2002, και το «τσίμπησα».

Το θυμήθηκα χθες, που διάβαζα πράγματα για κλάματα που μου ’φερναν γέλια. Θυμήθηκα και το παλιό του Σολωμού προς νέο ποιητή: μη λησμονείς, ανάμεσα στα θλιβερά, μία λεπτή κοντυλιά τερπνή.

Μπήκα στον ηλεκτρονικό (μου) φάκελο του γέλιου (ο έντυπος είναι απρόσιτος, που ούτε και ξέρω πού τον έχω καταχωνιάσει) και βρήκα ένα ωραίο του (αξεπέραστου) Εμμανουήλ Ροΐδη από τον «Ασμοδαίο», 5 Ιανουαρίου 1875:

«Ο γέλως είναι κάλλιστον και υγιεινόν πράγμα, ιδίως χωνευτικόν, καθώς λέγουσιν οι φυσιολόγοι […] Αλλως δε, αν παραδεχθώμεν ό,τι λέγουσιν οι σοφοί, ο γέλως είναι σπουδαίον διακριτικόν μεταξύ ανθρώπου και αλόγων ζώων, και όπως κατηντήσαμεν σήμερον, μα την αλήθειαν πλησιάζει να καταστή ανάγκη να έχωμεν όσο το δυνατόν προχειρότερα τα διακριτικά μας σημεία, διά να μη εκληφθώμεν άλλοι αντ’ άλλων, όπως την επαύριον των επαναστάσεων φορούσι συνήθως οι σωτήρες των εθνών τας ερυθράς κονκάρδας εις πρόχειρον απόδειξιν του πατριωτισμού των».