Κλοπή με... ανθρώπινο πρόσωπο

 

γράφει ο Κώστας Καναβούρης  

 

Την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία επέλεξε ο Κυριάκος Μητσοτάκης για να εγκαινιάσει (με μεγάλη καθυστέρηση) λες και χρειαζόταν εγκαίνια, το ασανσέρ της Ακρόπολης. Προφανής, φτηνιάρικος και επονείδιστος συμβολισμός, επειδή στην ουσία του είναι περιφρονητικός ο συμβολισμός αυτής της επικοινωνιακής ενέργειας με τόσες ελλείψεις στην πολιτική για τους (και, επιτέλους, όχι ΤΑ) ΑΜΕΑ. Για ανθρώπους πρόκειται, ας το τονίσουμε με την ευκαιρία τούτης της παγκόσμιας ημέρας.

 

Όταν ουδετεροποιείς το υποκείμενο, το απανθρωπίζεις μεταθέτοντάς το στο πεδίο του φαντασιακού, ανοίγοντας την πόρτα στην κόλαση μιας φρικτής πραγματικότητας. Και η γλώσσα έτσι μετατρέπεται από γενέθλιος τόπος ιδεών σε κατασταλτικό μηχανισμό. «Τα ΑΜΕΑ διεκδικούν», «έδειραν ΑΜΕΑ που διαδήλωναν» …πως ακούγεται; Σαν αδιανόητος ετερότοπος, περίπου ανύπαρκτος. Εύκολο να τον εξορίσεις. Ας θυμηθούμε την ακραία εκδοχή, την ναζιστική, που οδήγησε στην ανήκουστη σφαγή της «δια νόμου εξόντωσης της άχρηστης ζωής» κι ας καταργήσουμε επιτέλους την γλωσσική ευγονική.  

 

Επιστροφή στα εγκαίνια του ασανσέρ που υποβίβασαν μια μέρα διεκδίκησης και κοινωνικής συνειδητοποίησης σε χορηγούμενη φιλανθρωπία.

 

Άλλωστε ολόκληρη η λεγόμενη επικοινωνιακή πολιτική στον πυρήνα της φιλοσοφίας της είναι κατάπτυστη επειδή είναι περιφρονητική. Και είναι περιφρονητική επειδή υποτιμά τους πολλούς, την δημοκρατία την ίδια και επιδιώκει την συναίνεση στην ισχύ, παραπείθοντας, επιβάλλοντας, συμπιέζοντας τα γενικά χαρακτηριστικά μιας κοινωνίας στο κατώτερο δυνατό σημείο.

 

Άνθρωποι, όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που η σοβαρότερη έγνοια τους το πρωί είναι από ποια πλευρά θα βουτυρώσουν την φρυγανιά, πουλάνε στο πόπολο ( γιατί αυτό θεωρούν πως του αξίζει, αυτό θεωρούν πως είναι ικανό να καταλάβει), σάπια φύκια ανθρωπισμού για μεταξωτές κορδέλες ισονομίας και πολιτικής ορθότητας.

 

Ο άνθρωπος (αυτή η πολιτική) που δεν δίστασε να ανακατέψει τα χώματα με τα πτώματα στο Μάτι, ο άνθρωπος που φέρθηκε ως χυδαίος πατριδέμπορας στο παρεμπόριο που στήθηκε γύρω από το Μακεδονικό, ο άνθρωπος που δεν δίστασε να φωτογραφηθεί ως τουρίστας στα βάσανα των άλλων (μετά της κυρίας του) μπροστά στη συγκλονιστική φωτογραφία του Γιάννη Μπεχράκη με τον πρόσφυγα που περπατάει στη βροχή ενός απάνθρωπου πουθενά, κρατώντας αγκαλιά το παιδί του, ο άνθρωπος που την ίδια στιγμή κρατάει ορθάνοιχτες τις πύλες του Άδη, τις πύλες μιας φασισμένης πολιτικής γύρω από το προσφυγικό όπου κρώζουν κάθε λογής πτωματοφάγα όρνεα, ο άνθρωπος που διατηρεί στρατό 440 μετακλητών υπαλλήλων για να καταδειχθεί ότι η εξωκοινοβουλευτική δημοκρατία πάσχει από παραθεσμικό υδροκεφαλισμό, ο άνθρωπος που ψεύδεται πιο γρήγορα και από τη σκιά του, αυτός ο ίδιος άνθρωπος βρήκε πεδίο δόξης λαμπρό, να πουλήσει ανθρώπινο πρόσωπο την Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.

 

Και που; Στον Ιερό Βράχο της Δημοκρατίας ο οποίος ολίγο κατ’ ολίγον αποψιλώνεται από τα βαριά του ιστορικά και πολιτικά χαρακτηριστικά και μετατρέπεται σε τουριστική ατραξιόν, σε ίχνος μέσα στον αχανή χώρο της ασημαντότητας. Σε ίχνος όπου η αναξιοπρέπεια του μνημείου καταθέτει τις προσόδους και τα λάφυρα στα πόδια της ισχύος. Τα κέρδη δηλαδή «από τη μνήμη που χάθηκε στις αποκαμωμένες μέρες της Ιστορίας, που χάθηκε στην πείνα στον πόλεμο και στη φτώχεια» όπως γράφει ο Μανουέλ Βίλας στην αριστουργηματική «Ορδέσα» (εκδ. ‘Ίκαρος, μετ. Αχιλλέας Κυριακίδης).

 

Αυτός κατά την ταπεινή μου άποψη είναι ο αποτρόπαιος συμβολισμός τέτοιων εγκαινίων απανθρωπισμού των συμβολισμών και μετατροπής της Ιστορίας σε ΜΚΟ για «όσους την έχουν πιο πολύ ανάγκη, για όσους δηλαδή δεν έχουν τίποτ’ άλλο από την Ιστορία».

 

Φυσικά δεν είναι ο Μητσοτάκης το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι η κλοπή της Ιστορίας, η κλοπή της Δημοκρατίας, η επίταξη της αξιοπρέπειας, όλα εκείνα που χαρίζονται στους ισχυρούς για να μας τα επιστρέψουν ως χορηγίες. Μια κλοπή με ανθρώπινο πρόσωπο.