Οι θυσίες και οι… αγαμοι θυται!

γράφει ο Θανάσης Ηλιοδρομίτης

Γλωσσολόγος δεν είμαι, αλλά ούτε και κανένα ζώο για να αντιδρώ ενστικτωδώς μπρος σε πραγματικούς ή φανταστικούς κινδύνους. Μου αρέσει να σκέφτομαι πριν αποφασίσω οτιδήποτε, αλλά και να είμαι ακριβολόγος όταν απευθύνομαι στους γύρω μου.

Τούτες τις μέρες μια μικρή φράση λέει να ξεκολλήσει από το μυαλό μου. ‘’Οι θυσίες του ελληνικού λαού’’, που ‘’δεν πρέπει να χαθούν’’, που ‘’πρέπει να πιάσουν τόπο’’, με όλα τα σχετικά. Ειπωμένα κατά περίπτωση είτε με δασκαλίστικο ύφος, όταν στόχο έχουν τον εξουθενωμένο ψηφοφόρο, είτε με ύφος παλαιού ‘’χωροφύλακος’’ όταν απευθύνονται σε αυτούς που στόχο έχουν ‘’να θυσιάσουν τις… θυσίες’’ στο βωμό πολιτικών ή ποιος ξέρει σε τι άλλων φιλοδοξιών, με ύφος γεμάτο συγκατάβαση και με ένα ελαφρό μειδίαμα να κρέμεται στην άκρη των χειλιών όταν απευθύνονται σε πολιτικούς αντιπάλους που φαίνονται ‘’ανεπίδεκτοι μαθήσεως’’ στα μαθήματα οσφυοκαμψίας και γονυκλισίας που με συνέπεια μας παραδίδει η ‘’κορυφή της πυραμίδας της εγχώριας εξουσίας’’ τις τελευταίες- και όχι μόνο- δεκαετίες.

Η έννοια της λέξης ‘’θυσία’’ με βασάνιζε όλες τούτες τις μέρες, μέχρι που αποφάσισα να ξεφυλλίσω κάμποσα έντυπα λεξικά, να ανατρέξω σε ηλεκτρονικά λεξικά, να ρίξω μια ματιά και στη λαϊκή παράδοση, για να ξεκαθαρίσω επιτέλους αν εγώ είμαι ένας ‘’αντεθνικώς’’ σκεπτόμενος μαλάκας που δεν αποδέχομαι το ρόλο του θυσιαζόμενου ή κάποιοι μας κοροϊδεύουν χοντρά για να διατηρήσουν το δικαίωμα να ‘’μας θυσιάζουν’’ στο βωμό της ‘’πατριδροφροσύνης’’, όχι βεβαίως ως σκεπτόμενους πολίτες, αλλά ως τρομαγμένα θηράματα ή ακόμη καλύτερα ως άνοα βόδια (διότι τα θηράματα απαιτούν και κάποιο κόπο για να τα εντοπίσεις, να τα συλλάβεις και να τα ‘’θυσιάσεις’’).

Σε όλα, λοιπόν, τα λεξικά που ανέτρεξα, η ‘’θυσία’’ συνοδευόταν από εκφράσεις όπως ‘’εκούσια προσφορά’’, ‘’θεληματική στέρηση’’. Δηλαδή, η ‘’θυσία’’ για να θεωρηθεί θυσία, απαιτεί πρώτα από όλα τη τη συμφωνία του ‘’θυσιαζόμενου’’. Παραθέτω εντελώς ενδεικτικά δύο από τους ορισμούς που εντόπισα στα εν λόγω λεξικά.

Θυσία: Εκούσια προσφορά που συνεπάγεται προσωπικές υλικές ή πνευματικές στερήσεις, ηθικές παραχωρήσεις.

Θυσία: Θεληματική στέρηση υλικού ή πνευματικού αγαθού για κάποιο σκοπό, υπέρ ευγενούς σκοπού, χάριν κάποιου στόχου.

Βέβαια, υπάρχει και ένας ακόμη ορισμός για τη λέξη ‘’θυσία’’: Είναι τελετουργική αιματηρή ή αναίμακτη προσφορά σε θεότητα για εξευμενισμό. Ή, ακόμα, προσφορά προς κάποια ανώτερη δύναμη, θεότητα, που είχε λατρευτικό χαρακτήρα και συνοδευόταν από ορισμένητελετουργία.

Όμως, και σε αυτή την περίπτωση, όταν η θυσία ήταν αιματηρή, ο θύτης φρόντιζε να τηρεί τα προσχήματα, ώστε να φαίνεται ότι το θυσιαζόμενο ζώο προσφέρεται εθελοντικά προς σφαγή. Έτσι:

-Έριχναν νερό στο κεφάλι του ζώου. Αυτό ενστικτωδώς τίναζε πέρα- δώθε το κεφάλι του για να διώξει το νερό. Η κίνησή του αυτή εκλαμβανόταν ως κατάφαση να του αποκοπεί η κεφαλή…

-Έβαζαν μπροστά στο ζώο φαγητό. Σκύβοντας να φάει, έτεινε το λαιμό του στο μαχαίρι του δημίου του, δηλώνοντας με αυτό τον τρόπο ότι συμφωνούσε να παίξει το ρόλο του εξιλαστήριου θύματος…

Ευρηματικοί οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, που παρεμπιπτόντως, μετά το τέλος της θυσίας, το γλένταγαν δεόντως, καταβροχθίζοντας το κρέας του εξιλαστήριου θύματος.

Ευρηματικοί και οι απόγονοί τους, που μηχανεύονταν διάφορους τρόπους για να οδηγήσουν το ανύποπτο ζώο στο θυσιαστήριο, με τρόπο που να φαίνεται ότι το θύμα προσέρχεται μόνο του και σε ήρεμη κατάσταση στον τόπο της θυσίας.

Πάντα θεωρούταν μεγάλη γρουσουζιά και κακός οιωνός να θυσιαστεί ένα τρομαγμένο ζώο. Δηλαδή, ο εθελοντικός χαρακτήρας της θυσίας δεν αφορούσε μόνο τις ανθρώπινες πράξεις, αλλά και τα θυσιαζόμενα ζώα, για τα οποία οι θύτες μηχανεύονταν διάφορα ‘’κόλπα’’ για να ‘’αποσπάσουν την συγκατάθεσή τους’’.

Σήμερα, οι συγκυβερνήτες χρησιμοποιούν την ελληνική γλώσσα κατά πως τους βολεύει. Επικαλούνται τις ‘’θυσίες του ελληνικού λαού’’, μη φροντίζοντας να κρατήσουν τουλάχιστον τα προσχήματα. Οι αρχαίοι αλλά και οι νεότεροι πρόγονοί μας προσπαθούσαν να υφαρπάσουν την ‘’κατάφαση’’ του άλογου θύματός τους, προσφέροντάς του τροφή, καλοπιάνοντάς το, χαϊδεύοντάς το, για να το οδηγήσουν ήρεμα και ‘’εθελοντικά’’ στο θυσιαστήριο. Σήμερα μας σπρώχνουν με το μαστίγιο προς το αιματοβαμμένο βωμό, επιμένοντας να μας λένε ότι η ανθρωπιστική καταστροφή που συντελείται στη χώρα μας αποτελεί ‘’θυσία’’, δηλαδή κατ’ εξοχή εθελοντική πράξη, θεληματική προσφορά στο βωμό της αγοράς, αυτής της μέγιστης θεότητας του νεοφιλελεύθερου πανθέου.

Ακούγοντας τους τελευταίους μήνες τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο, και τα λοιπά φερέφωνα της υπερπατριωτικής οσφυοκαμψίας και ξενοδουλείας να κουνάνε απειλητικά το χέρι τους σε όσους θα διανοηθούν να βάλουν σε κίνδυνο τις ‘’θυσίες του ελληνικού λαού’’, ακούγοντας την ‘’ολόφρεσκια’’ Σπυράκη τα τελευταία εικοσιτετράωρα να μας βομβαρδίζει με βόμβες που περιέχουν ισχυρότατες δόσεις ψεύδους, τρόμου και αυθάδειας, επικαλούμενη και αυτή τις ‘’θυσίες’’ του λαού, μια μόνο απάντηση μου ανεβαίνει στα χείλη:

-Ρε παλληκάρια της συγκυβέρνησης, μωρή τέως ‘’δημοσιογραφίνα των μαξιλαριών’’ και νυν ευρωβουλευτίνα των παχυλότατων απολαβών, αντί να συνεχίζετε να γλύφετε το γλυφιτζούρι των ‘’θυσιών’’ των άλλων, γιατί δεν προβαίνετε στην μόνη θυσία που θα μπορούσε να σας κάνει πιστευτούς, μια θυσία που θα συμφωνεί νε την πραγματική- και γλωσσολογικά- έννοια του όρου;

• Να θυσιάσετε τις παχυλές προσωπικές απολαβές σας και τα προνόμιά σας (περιλαμβανομένης και της άρνησης προστασίας από το νόμο ‘’περί ευθύνης υπουργών’’) στο βωμό της σωτηρίας του ελληνικού λαού.
• Να θυσιάσετε την περιουσία που αποκτήσατε μετά την έναρξη ενασχόλησής σας με τα κοινά, στον ίδιο βωμό.

Κακόμοιροι, ακόμη και ο ‘’ξεχασμένος’’ Πετσάλνικος σας έχει ξεπεράσει, φροντίζοντας να διατηρήσει το κριτήριο της εθελοντικότητας της θυσίας, ανοίγοντας τραπεζικό λογαριασμό, όπου ο καθένας θα πρόσφερε ότι ήθελε για τη ‘’σωτηρία της πατρίδας’’.

Βέβαια, αμέσως μετά, η γιαγιά που ενώπιον των καναλιών έσπαζε τον κουμπαρά του εγγονού της για να προσφέρει ‘’στην πατρίδα’’ τις οικονομίες του παιδιού, παραβίασε τον κανόνα της ‘’εκούσιας προσφοράς’’, αλλά πιστεύω ότι μάλλον θα βρήκε το μπελά της από το εγγόνι της μόλις απομακρύνθηκαν οι κάμερες.

Συγκυβερνήτες και παρατρεχάμενοι,

Όταν η ‘’θυσία’ ‘δεν είναι εκούσια προσφορά, δεν είναι θυσία αλλά σφαγή.

Όταν βάζετε τη θηλιά στο λαιμό μου, δεν θυσιάζομαι. Εσείς με απαγχονίζετε.

Όταν αρπάζετε τη μπουκιά από το στόμα των παιδιών μας και των ανήμπορων γερόντων μας, δεν είμαι εγώ που θυσιάζω την μπουκιά. Είστε εσείς που τη ληστεύετε.

Όταν δημεύετε την περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων, μια περιουσία που εμείς δημιουργήσαμε δουλεύοντας μια ολόκληρη ζωή ώστε να είμαστε εξασφαλισμένοι στην ‘’κακιά την ώρα’’ και να ζήσουμε αξιοπρεπή γεράματα,, δεν είμαστε εμείς που την προσφέρουμε στο θυσιαστήριο. Εσείς είστε που την αρπάζετε με τον τσαμπουκά του ισχυρότερου.

Όταν στέλνετε στην ανεργία εκατομμύρια ανθρώπους, αυτό δεν λέγεται θυσία. Αποτελεί καταδίκη σε αργό, ή και σε γρήγορο κάμποσες φορές (δες αυτοκτονίες) θάνατο, μέσω της περιθωριοποίησης, της ανέχειας, της στέρησης βασικών δικαιωμάτων, του μαρασμού…

Η ανθρωπιστική καταστροφή που σαρώνει τα τελευταία χρόνια την Ελλάδα, δεν αποτελεί ‘’θυσία του ελληνικού λαού’’. Είναι έγκλημα καλά προμελετημένο και προετοιμασμένο επί δεκαετίες. Διαρκές έγκλημα και όχι στιγμιαίο. Ένοχος δεν είναι μόνο αυτός που άνοιξε την Κερκόπορτα στο Καστελλόριζο. Οι ηθικοί αυτουργοί εντοπίζονται στις δεκαετίες της ‘’ευημερίας’’. Τους φυσικούς αυτουργούς δεν χρειάζεται να τους αναζητήσουμε. Βρίθουν στην Ελλάδα της ύφεσης και των μνημονίων. Είναι αυτοί που κυβερνούν- εκτελώντας έξωθεν εντολές ή πολλές φορές ξεπερνώντας ακόμη και αυτές- είναι αυτοί που τρομοκρατούν, που λεηλατούν, που συσσωρεύουν πλούτο στους φορολογικούς παραδείσους, που εν τέλει μας ζητάνε και τα ρέστα.

Η μεγάλη κρίση άρχισε με το ‘’μαζί τα φάγαμε’’ κάποιων τυπάκων, οι οποίοι αν και συνεχίζουν ακόμη να ωρύονται δεν έχουν αντιληφθεί ότι ήδη τους έχουν ρουφήξει οι απόπατοι της ιστορίας.

Σήμερα, ίσως στην πιο κρίσιμη καμπή, κυριαρχούν ‘’οι θυσίες του ελληνικού λαού’’, που ‘’δεν πρέπει να πάνε χαμένες’’. Το αληθές, βέβαια, θα ήταν να μας ζητούσαν να τους δώσουμε το δικαίωμα με την ψήφο μας να συνεχίσουν να μας ‘’θυσιάζουν’’, μέχρι να ρουφήξουν και την τελευταία ρανίδα του αίματός μας. Όμως, πολιτικοί είναι που εξυπηρετούν μάλιστα συγκεκριμένα συμφέροντα (όχι πάντως του λαουτζίκου), που ξέρουν τι κάνουν, που γνωρίζουν πολύ καλά που οδηγεί ο δρόμος όπου μας έχουν στριμώξει και μας σπρώχνουν να ακολουθήσουμε. Δεν είναι ούτε ανόητοι, ούτε μαλάκες.

Τώρα ήρθε και η δική μας ώρα να τους αποδείξουμε ότι ως λαός δεν είμαστε ούτε ανόητοι, ούτε μαλάκες. Θα το κάνουμε; Κυριακή κοντή γιορτή, που λέει και η λαϊκή ρήση.

Εγώ πάντως, επιθυμώ να ξεκαθαρίσω ένα πράγμα: Δεν νοιώθω έτοιμος, ούτε θα νοιώσω ποτέ, να γύρω το κεφάλι μου στον ντορβά, προσφέροντάς το θυσία (εκουσίως, δηλαδή) στο βωμό της ‘’θεότητας των αγορών’’, ούτε βεβαίως στο καθόλου υψηλό ιδανικό της “σωτηρίας της πατρίδας’’, όπως εννοούν την πατρίδα και τη σωτηρία της οι πατριδοκάπηλοι της συγκυβέρνησης και οι προσκυνημένοι μεν, καλοζωισμένοι δε, ακόλουθοι και στυλοβάτες τους.

Η ‘’θυσία’’ μου, η θυσία της ζωής μου, των γλίσχρων εισοδημάτων μου, των ονείρων μου, του μέλλοντος του παιδιού μου, δεν αποτελεί θυσία, αλλά είναι φόνος εκ προμελέτης.

Δεν είμαι άλογο ζώο, ώστε να μπορέσετε να με κοροϊδέψετε επενδύοντας στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης, ποντάροντας στον παράλογο φόβο, βομβαρδίζοντάς με με τερατώδη ψεύδη, δελεάζοντάς με με ένα ξεροκόμματο αξίας 20-30 ευρώ το μήνα, που θα προκύψει από τη μείωση της ‘’εισφοράς αλληλεγγύης’’ (άλλη κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας και τούτη) κατά 30% (υπό αίρεση και αυτό μέχρι τον επόμενο Ιούλη), όταν στο μεταξύ μου έχετε κόψει τις απολαβές στο μισό και φροντίζεται να απομυζάτε και το άλλο μισό με παρανοϊκούς βενιζελικής διεστραμμένης σκέψης φόρους.

Είμαι, πρώτα από όλα, άνθρωπος, το μοναδικό επί γης ον που διαθέτει λογική και προπαντός ΜΝΗΜΗ. Μπορώ να σκέφτομαι, αλλά προπαντός ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΩ. Μπορώ να χαίρομαι και να λυπάμαι, κατά περίπτωση, πονάω αλλά ξέρω να απολαμβάνω τα καθημερινά καλούδια που μου προσφέρει η ζωή, αγαπάω μέχρι αυτοθυσίας το παιδί μου και την οικογένειά μου, αλλά και νοιώθω αναπόσπαστο μέρος μιας κοινωνίας, που πολλά μου δίνει αλλά έχει λαμβάνειν και από μένα.

Και το κυριότερο; ΑΓΑΝΑΚΤΩ και ΘΥΜΩΝΩ. Και πιστέψτε με, όλοι εσείς που μας λοιδορείτε καθισμένοι πάνω στους σαθρούς θρόνους της παραπαίουσας εξουσίας σας είτε στις βολικές πολυθρόνες της τρομολαγνικής παραπληροφόρησης, δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το θυμό εκατομμυρίων ανθρώπων, όταν όλοι αυτοί οι θυμοί ξεπεράσουν την περιοχή του θυμικού και γίνουν ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ. Τότε να δείτε ένα ΤΣΟΥΝΑΜΙ που θα σας σαρώσει.

Πηγή