Η τρίτη φορά

γράφει η Αγγελική Σπανού

Στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου συζητούσαμε για κάτι που δεν υπήρξε ποτέ: Για το δήθεν ντέρμπυ ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, για την εκτίναξη της δημοτικότητας Μεϊμαράκη και την αντίστοιχη πτώση εκείνης του Τσίπρα που κέρδισε τις εκλογές με εντυπωσιακό ποσοστό. Οι δημοσκοπήσεις δέσμευσαν τον πολιτικό σχολιασμό και το δημόσιο διάλογο με αποτέλεσμα να διαπιστωθεί την Κυριακή το βράδυ ότι οι “πάνω” και οι “κάτω” ζουν σε διαφορετικούς κόσμους, με αποτέλεσμα να μην καταλαβαίνονται και να μην επικοινωνούν.

Το γεγονός ότι ένα ολόκληρο σύστημα κατασκεύασε την εικόνα της υποχώρησης του ΣΥΡΙΖΑ προς όφελος της ΝΔ, είτε με συνειδητή πρόθεση είτε κατά λάθος και από ατύχημα, προφανώς ωφέλησε τον Α. Τσίπρα που επιβεβαίωσε την εικόνα του ως εκφραστή του νέου πολιτικού κόσμου. Ακόμη περισσότερο τον ωφέλησε το γεγονός ότι συνωστίστηκαν στην προεκλογική αγορά θορυβώδεις “δικαιωμένοι” που διαφήμιζαν “αριστερή παρένθεση”  και δεν έκρυβαν τη βιασύνη τους για επιστροφή στο status quo ante  - δηλαδή σε ένα μοντέλο άσκησης εξουσίας που κατέληξε στη χρεοκοπία.

Αυτή η στάση του βασικού αντιπάλου του ΣΥΡΙΖΑ, πολιτική και ψυχολογική, ήταν ένας από τους λόγους για τους οποίους κέρδισε τις εκλογές με εντυπωσιακό ποσοστό παρά το τρίτο μνημόνιο και τη διάσπαση. Οι πρωταγωνιστές του προηγούμενου κατεστημένου έδειξαν με όλους τους τρόπους ότι δεν έχουν αλλάξει σε τίποτα. Ακόμη και όταν κατά την προεκλογική περίοδο γινόταν προσπάθεια να κρυφτεί η ταύτιση με τα μεγάλα συμφέροντα και τις ελίτ, έμμεσα εκπεμπόταν αυτό που είναι και που ήθελαν. Τι είναι και τι ήθελαν; Λαϊκιστές που καταγγέλλουν το λαϊκισμό, δημαγωγοί που καταγγέλλουν τη δημαγωγία, επαγγελματίες του πελατειασμού με μεγάλο σεβασμό προς τους ισχυρούς και πλήρη αδιαφορία για τους αδύναμους που αγωνίστηκαν να ξαναπάρουν στα χέρια τους τα κλειδιά του “μαγαζιού”.

Μέσα στις λίγες εβδομάδες που προηγήθηκαν των εκλογών θυμηθήκαμε κάτι θεμελιώδες: Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει πολλά και κάνει (μέχρι τώρα) λίγα για τη διαπλοκή, ο αντίπαλός του δεν λέει τίποτα…

Ακριβώς επειδή απέναντι από τον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει αυτό, η ευθύνη της ομάδας Τσίπρα να μην επαναληφθούν τα αρνητικά της διακυβέρνησης της “πρώτης φορά Αριστερά” υπερβαίνει τα δικά τους κομματικά όρια. Ενδεχόμενη αποτυχία τους τη δεύτερη φορά θα αποκλείσει οποιαδήποτε τρίτη φορά, γιατί θα αγγίξει την ίδια την ιδέα της προοδευτικής διακυβέρνησης και θα δώσει επιχειρήματα σε φανατικές δεξιές δυνάμεις να εκπαιδεύσουν στο μίσος απέναντι σε ο,τιδήποτε αριστερό ακροατήρια επιρρεπή στις διχαστικές απλουστεύσεις.

Γι αυτό και η “αριστερή μελαγχολία” δεν θα έπρεπε να απορρέει απλώς από το εσωκομματικό πένθος για τις χαμένες ψευδαισθήσεις (μνημόνιο/αντιμνημόνιο) αλλά από κάτι βαθύτερο: Από την αγωνία για την επιτυχημένη διεκδίκηση της κοινωνικής δικαιοσύνης ως αιτία ύπαρξης μιας προοδευτικής πολιτικής δύναμης και ως απόδειξη ότι δεν έχουν όλες οι ιστορίες της Αριστεράς κακό τέλος.