Βουλή ολιγαρχίας, κυβέρνηση τσίρκο

γράφει ο Θέμης Τζήμας

Και κάπως έτσι, μετά το 62% όχι στα μνημόνια, μετά από ένα αθροιστικά 48% του Ιανουαρίου υπέρ του έστω, ρηχού αντιμνημονίου, μετά το μεγάλο τρόμο του συστήματος εξουσίας που σε κάποια φάση όπως και ο λαός, ένιωσε ότι όλα ήταν δυνατά, χάρη στον Αλέξη Τσίπρα, το οποίου το όνομα θα μείνει αναμφίβολα στην ιστορία αλλά όχι με τον τρόπο που σήμερα ο ίδιος νομίζει και οι Ηρακλείς του στέμματος διαλαλούν, φτάσαμε στην πραγματοποίηση του ονείρου της ολιγαρχίας και της ξένης πατρωνίας: μια Βουλή με 6 μνημονιακά κόμματα, συν το ΚΚΕ που στο δημοψήφισμα και στις εκλογές διαδραμάτισε αντικειμενικά ρόλο στυλοβάτη του συστήματος εξουσίας και συν τη Χρυσή Αυγή που είναι ο μπράβος του συστήματος εξουσίας. Μια Βουλή που μπορεί κατ' αρχήν να εξαντλήσει την τετραετία, να δώσει κάθε είδους κυβερνητικό συνδυασμό και να περάσει κάθε μέτρο που μπορεί να ζητηθεί από τους δανειστές, κουνώντας το δάχτυλο στον λαό, ότι ο τελευταίος για πρώτη φορά ψήφισε εν γνώση του μνημονιακά.

Αυτή η Βουλή θα έχει όνομα, όπως στον 20ό αιώνα είχε η Βουλή των Λαζάρων: θα είναι η Βουλή των ολιγαρχών και των δανειστών. Ο Τσίπρας έπαθε και “έμαθε” εξ ου και θα τον χαϊδεύουν όσο τον χρειάζονται για να τους κάνει τη βρώμικη δουλειά. Μετά θα τον πετάξουν στα αζήτητα.

Από μια τέτοια Βουλή και από μια τέτοια κυβερνητική πλειοψηφία δεν θα μπορούσε παρά να προκύψει μια κυβέρνηση τσίρκο: εξωνημένη ανανεωτική αριστερά, που οπαδικά πανηγυρίζει για τη διατήρηση της εξουσίας, χυδαία και συκοφαντική ακροδεξιά, που κάλλιστα θα μπορούσε να συμπορεύεται με τους Μπαλτάκους του Σαμαρά, οι πλέον οπορτουνιστικές εκδοχές των μνημονιακών κυβερνήσεων Παπανδρέου, νεοφιλελεύθεροι, συνθέτουν κατά βάση και με ελάχιστες  εξαιρέσεις, ένα σχήμα που ξέρει και δεν το κρύβει, ότι θα εκτελεί εντολές και θα υπογράφει εφαρμοστικούς νόμους, τους οποίους θα μεταφράζουν απλά Έλληνες υπάλληλοι. Δε χρειαζόμαστε καλύτερη κυβέρνηση είναι η αλήθεια: αυτήν την κυβέρνηση έπρεπε να έχουμε ως διαρκή υπενθύμιση, ότι η ποιότητα του πολιτικού προσωπικού κάθε χώρας ακολουθεί την ποιότητα των πολιτικών που εφαρμόζονται. Σε αποικίες δεν ταιριάζουν και δεν χρειάζονται καλύτεροι τοποτηρητές, από αυτούς που έχουμε.

Η πρώτη περίοδος Τσίπρα, ένιωθες ακόμα και αν δεν ήσουν ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και αν έβλεπες ότι έρχεται η μεγάλη προδοσία, ότι είχε μια άλλη, μια γνήσια λαϊκή αισιοδοξία στη βάση της, που καθρεφτιζόταν και στα περισσότερα μέλη της κυβέρνησης. Αυτό άρχισε να τελειώνει στις 20 Φεβρουαρίου και φούντωσε ξανά- προς απελπισία του πρωθυπουργού - ενόψει δημοψηφίσματος. Η τωρινή περίοδος Τσίπρα είναι το απόλυτο γκρι. Όχι μόνο γιατί η μνημονιακή πραγματικότητα δείχνει ολοκληρωτική, ένας γύψος εντός του οποίου και οι απέχοντες και η συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων μνημονιακών κομμάτων θα νιώσουν να ασφυκτιούν. Αλλά επιπλέον γιατί φέρει και τη σφραγίδα του λαού, ο οποίος ένιωσε εξαιτίας του Αλέξη Τσίπρα που πάλεψε για να σχηματίσει αυτήν την εντύπωση και ημών που αποτύχαμε να την ανασκευάσουμε, ότι τίποτα δεν είναι δυνατό.

Όμως μέσα στη γκρίζα έως μαύρη περίοδο Τσίπρα και μνημονίου 3, μέσα στην ίδια τη Βουλή των ολιγαρχών και των δανειστών, υπάρχει ένα εν δυνάμει αισιόδοξο στοιχείο: ο κρετινισμός τους, ο λεγόμενος κοινοβουλευτικός κρετινισμός. Στις δημοκρατίες ξεχνούν, λόγω αλαζονείας που αγγίζει τα όρια της ύβρεως, ότι ο λαός μπορεί να μετανιώνει για το τι ψηφίζει. Όταν τα μέτρα και οι συνέπειές τους έρθουν, οι πολίτες θα συνειδητοποιήσουν ότι δεν έχουν φωνή στη Βουλή.

Κάποιοι, απογοητευμένοι θα πάνε σπίτι τους. Κάποιοι άλλοι όμως, θα ξεκινήσουν να περικυκλώνουν τη Βουλή των ολιγαρχών και των δανειστών, το σύστημα εξουσίας. Και τότε η Βουλή αυτή και η κυβέρνηση τσίρκο, φοβισμένη και εξοργισμένη με το λαό που δεν “καταλαβαίνει” θα κάνει το λάθος να πει ό,τι και η κυβέρνηση Παπανδρέου μετά τη νομιμοποίηση που είχε λάβει στις περιφερειακές εκλογές του 2010: “εσείς νομιμοποιήσατε το μνημόνιο, τι θέλετε τώρα” ανοίγοντας περισσότερο το χάσμα που θα τη χωρίζει με το λαό και κάτω από τα πόδια της. Και τότε η μικρή μας ιστορία, που χαράσσεται από την ταξική ουσία αυτού που είναι το μνημόνιο και αυτού που είναι το αντιμνημόνιο, ό,τι και αν μας λένε οι καναλάρχες και οι παπαγάλοι τους, θα ξανά- ξεκινήσει.