Καλή επιτυχία

γράφει ο Φίλιππος Δ. Δρακονατειδής

Δεν έχει προλάβει να ζεστάνει τις καρέκλες της η νέα κυβέρνηση και το πολιτικό παιχνίδι των ηττημένων επανέρχεται στα γνωστά μονοπάτια όπου ψειρίζεται η μαϊμού, η τρίχα γίνεται τριχιά και άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε. Και η κυβέρνηση δεν αφήνει τίποτα να πέσει κάτω, λες και αμφιβάλλει για την κομματική νίκη της και παλεύει να την υποστηρίζει σαν να μην πιστεύει στην επιτυχία της.

Υπάρχουν περιθώρια άμεσης κριτικής και δήλωσης ατομικής και κομματικής απέχθειας για πρόσωπα της παρούσας εξουσίας, υπάρχει και η επιλογή να μη σφίξεις το χέρι ενός υπουργοποιημένου καμποτίνου, να αλλάξεις πεζοδρόμιο αν ένα στέλεχος της κυβέρνησης βρεθεί στον δρόμο σου.

Εχεις και το δικαίωμα να μην ανέχεσαι τη γαστέρα ενός υπουργού, τη μαυριδερή κοτσίδα ενός άλλου, τις υστερίες ενός τρίτου, τα κρεμαστά χείλη κάποιου σοφολογιότατου.

Μπορεί να ενοχλείσαι από τις ενδυματολογικές επιλογές και τις λεκτικές ακρότητες πρωτοκλασάτων και μιμητών τους, να μηρυκάζεις το κατάντημα του Κοινοβουλίου, ώστε να είσαι ευχαριστημένος πως συμβάλλεις σε ένα αντιπολιτευτικό ρεύμα, που ορίζει τα κακώς κείμενα και πιστεύει πως διαμορφώνει μιαν άλλη σωστή πορεία.

Οι μπαρμπουτιέρες των ηττημένων παραμένουν προσφιλείς και η κυβέρνηση δεν τις αποφεύγει.

Σε αυτό το γνώριμο ανεμογκάστρι, είναι εμφανής ο κίνδυνος οι πρόσφατες εκλογές να μην τύχουν μελέτης της φυσιογνωμίας τους, όχι επειδή διαφέρουν από τις προηγούμενες της «δημοκρατικής Ελλάδας» ως αφισοκόλληση, συνθηματολογία, κούφια λόγια, ελληνικούρες, ατάκες θιάσου μπουλουκιού και μαγκιές, αλλά επειδή τέτοιοι παράγοντες που εμφανίζονταν ως καθοριστικοί, διαψεύστηκαν παταγωδώς.

Η υποψία δηλαδή είναι ότι «κάτι έγινε», που όσο και αν ήταν αναμενόμενο, λιγότερο ή περισσότερο, από τους μεν όσο και από τους δε, διατηρεί μια πρωτιά.

Να, για παράδειγμα, κάποιες παράμετροι μελέτης αυτής της πρωτιάς: Γιατί τόσο ξεκάθαρο αποτέλεσμα; Γιατί τέτοια εμπιστοσύνη στη «δεύτερη ευκαιρία»;

Τι σημαίνει η σταθερή παρουσία της Χρυσής Αυγής και η εμφάνιση της Ενωσης Κεντρώων;

Γιατί οι ποταμίσιες ορμές κατέληξαν σε ένα ρηχό ρυάκι;

Γιατί τα πρώην πανίσχυρα κόμματα παρέμειναν στη μασημένη τροφή τους και δεν άλλαξαν, σε βαθμό εμπιστοσύνης, τη συνταγή; Δεν πρόλαβαν; Δεν θέλησαν ή δεν μπόρεσαν;

Θα επιβιώσουν όπως είναι ή η άνοιά τους είναι αγιάτρευτη; Τι αποδεικνύει η κυριαρχία του πρωθυπουργού στο κόμμα του και στην πλειοψηφία του εκλογικού σώματος;

Γιατί οι προβλέψεις της εκλογικής αναμέτρησης διαψεύστηκαν;

Και, εξαιρετικά σημαντική παράμετρος, γιατί περίπου το μισό σώμα των ψηφοφόρων απείχε, έτσι που μπορεί να έχει πια εδραιωθεί η εξουσία της μειοψηφίας, εξουσία καθεστωτικής διαμόρφωσης;

Βιαστικές απαντήσεις υπάρχουν, κυκλοφορούν ως θέσφατα, καταλήγουν σε ατράνταχτα συμπεράσματα. Ευδιάκριτη η παρατήρηση ότι τέτοια ερωτήματα (και πολλά άλλα που είναι βέβαιο ότι έχουν λόγο ύπαρξης) περνούν από το τρύπιο σουρωτήρι της άσχετης πολυλογίας, λες και αυτό που έγινε δεν έγινε.

Ας σκεφτούμε μήπως οι εκλογές δεν ανέτρεψαν, αλλά διατήρησαν τα πράγματα στο ίδιο περιβάλλον, σε χαμηλότερο επίπεδο μάλλον. Η επιπόλαιη άποψη θα είναι πως εδώ θα μείνουν τα πράγματα και δεν θα πάψουν να σέρνονται, να υποχωρούν, να μπαλώνονται.

Επειδή, όμως, ο βάλτος έχει τα όριά του (εκτός αν η Ελλάδα αποστομώσει την Ιστορία), η πιθανότητα ανατροπής, της οποίας το περιεχόμενο θα είναι σαφές, δεσμευτικό και μετρημένο, δεν αποκλείεται.

Οι προεκλογικές και μετεκλογικές ατάκες παριστάνουν πως αυτή η προοπτική είναι κιόλας εδώ, είναι κιόλας έτοιμη να ανθίσει.

Μα υπάρχει σπορά άραγε; Και αν υπάρχει, πόσο χρόνο χρειάζεται για να φυτρώσει; Και αν φυτρώσει, πώς πρέπει να λιπαίνεται για να ανθίσει;

Το σκουπίδι είναι πολύ στον βάλτο, η διασωλήνωση είναι ισχυρή, οι σπόροι διαφέρουν και ίσως είναι «τζούφιοι».

Ας λογαριάσουμε πως ανάμεσα σε όλα αυτά τα ακραία στοιχεία δεν θα πάψουμε να κολυμπάμε, ελπίζοντας ότι δεν θα πνιγούμε. Και ας πάρουμε απόφαση πως είτε επικρατήσει η διατήρηση των πραγμάτων στα χαμηλά του βάλτου, είτε η ανατροπή εμφανιστεί ως συντεταγμένη παρακαταθήκη, ο χρόνος ανήκει στον πρωθυπουργό.

Ας το καταπιούμε: ο πρωθυπουργός ήρθε για να μείνει. Δεν έχει τίποτα να τον απειλεί, όσο και αν προσποιείται πως απειλείται ώστε να υποστηρίζει τις αποφάσεις του ενώπιον νταουλιέρηδων.

Μπορεί να με ταράζουν τέτοιοι θρίαμβοι και να μη θέλω να τον βλέπω ούτε ζωγραφιστό, πράγμα που δεν πρόκειται να ταράξει τον ύπνο του.

Επειδή όμως θα μείνει, θα ταράζει τον ύπνο μου. Για να γλιτώσω, εύχομαι «καλή επιτυχία».