Λιγότερα συνθήματα...

γράφει ο Νίκος Κιάος

Με τις εκλογές της 20ής Σεπτεμβρίου κλείνει το οκτάμηνο, κατά το οποίο είχαμε δύο εκλογικές αναμετρήσεις (25 Ιανουαρίου και τώρα) και ενδιαμέσως το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου.

Η νικηφόρα έκβαση των τριών αυτών αναμετρήσεων για τον ΣΥΡΙΖΑ πιστώνεται κατά μεγάλο βαθμό (αν όχι μέγιστο) στον Αλέξη Τσίπρα (παρ’ όλο που στην Αριστερά είθισται να παθαίνουν αλλεργία με τις προσωπικές αναφορές που τις θεωρούν προσωπολατρία). Με λίγα λόγια απέδειξε, από τότε που «ξεκίνησε» ως υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων με το 10%, ότι βλέπει μπροστά, στο μέλλον, ότι πορεύεται ως ηγέτης.

Σ’ αυτό το οκτάμηνο απαλλάχθηκε και ο ίδιος αλλά και η πολιτική ζωή του τόπου από τον Αντ. Σαμαρά και τον Ευάγγ. Βενιζέλο, αλλά και από τον Παν. Λαφαζάνη (μαζί με τη Ζωή Κωνσταντοπούλου κ.λπ.).

Για τους δύο πρώτους ήταν φυσική συνέπεια της ήττας των κομμάτων τους και της πανωλεθρίας στο δημοψήφισμα, ενώ για τους έως πριν από λίγο συνεργάτες στο ίδιο κόμμα και τη διακυβέρνηση ήταν μάλλον αναμενόμενη εξέλιξη, καθώς έριξαν ως αποστάτες την κυβέρνησή τους, έφτιαξαν κόμμα, πολέμησαν με νύχια και με δόντια τον ίδιο και το πρώην κόμμα τους, αλλά βρήκαν την αποδοκιμασία και απόρριψη, όχι μόνο του αριστερού χώρου, του κομματικού χώρου, αλλά του εκλογικού σώματος, του λαού τελικώς.

Η αποστασία που ρίχνει την κυβέρνηση και ο αποκλειστικός πόλεμος στον «προδότη», στον «γύψο του Παπαδόπουλου» και άλλα παρόμοια προσδιόρισαν εν πολλοίς την πορεία του «νεότευκτου» κόμματος, που, ας μη γελιόμαστε, βρήκε φιλόξενη αντιμετώπιση τόσο σε πολλά ΜΜΕ όσο και από πολιτικούς αντιπάλους (Δεξιά, Κέντρο κ.λπ.).

  

Μια ίσως πρόχειρη εκτίμηση, που προκύπτει από παραδείγματα και συζητήσεις, αναφέρεται στους ενδεχόμενους λόγους για τους οποίους αριστεροί, ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ, δεν τον ψήφισαν.

Αλλος είχε ακολουθήσει τη ΔΗΜΑΡ και μετά συνέχισε με το Ποτάμι, άλλος αγανάκτησε με τη διάσπαση (την τελευταία και επίσης οδυνηρή, που έριξε την κυβέρνηση) και ψήφισε επίσης Ποτάμι ή απείχε, άλλος απείχε επειδή αισθάνθηκε να μην τον εκφράζει η νέα κατάσταση μετά τη συμφωνία της 12ης Ιουλίου, άλλος θέλησε να κρατήσει αποστάσεις και επίσης απείχε. Βεβαίως είναι πολλοί αυτοί που έμειναν και μένουν στον ίδιο χώρο μετά το ΚΚΕ εσωτερικού, μετά τη διάσπαση του 1991 του ΚΚΕ, για να μείνουμε μόνο στα μετά το 1974.

Ισως η αποτυχημένη και αποδοκιμασμένη Λαϊκή Ενότητα, ο αναστοχασμός μετά την κενότητα από το Ποτάμι, το αδιέξοδο και η πονεμένη απόσυρση με την αποχή αλλά και η μετρημένη στάση του Αλ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στους αποστάτες να δημιουργούν το κλίμα για επαναπροσδιορισμό και επανάκαμψη. Ας προστεθούν η απροθυμία, η απόσταση στελεχών του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ.

Φυσικά δεν αρκούν αυτά. Η κυβέρνηση απευθύνεται όχι μόνο στους αριστερούς αλλά σ’ όλο τον λαό, στην κοινωνία. Είναι κυβέρνηση όλου του λαού.

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα. Δεν είναι μόνο και κυρίως η εφαρμογή της συμφωνίας, του Μνημονίου, οι διαπραγματεύσεις με τους δανειστές κ.λπ., η μάχη στο επίπεδο αυτό. Είναι πολύ απλά η καθημερινότητα σε όλους τους τομείς του κυβερνητικού έργου, σε όλη την κοινωνία, ταξικά, γεωγραφικά, κοινωνικά, παντού.

Με δυο λόγια, η ανάγκη που φαίνεται να υπάρχει στην κοινωνία είναι το νοικοκύρεμα. Εντάξει τα βαρύγδουπα, τα μεγαλεπήβολα σχέδια, οι διακηρύξεις για «ρήξεις», για «τομές», για «άλματα». Προβλήματα υπάρχουν σωρό, όχι μόνο από τα χρόνια της κρίσης, αλλά και από πριν. Κι αυτό που λείπει είναι η στοιχειώδης λειτουργία σ’ όλη την ιεραρχία, σ’ όλη την γκάμα της διοίκησης, σ’ όλη την κοινωνία.

Υπάρχει το νομοθετικό πλαίσιο, που ισχύει. Ξεφυλλίζοντάς το, διαβάζοντάς το, μελετώντας το βρίσκεις απαντήσεις στα προβλήματα, στις προθεσμίες, σ’ αυτό που έρχεται αμέσως, στην κάλυψη των κενών. Είναι η βάση για να αντιμετωπιστούν, αρκεί να δει κανείς τη νομοθεσία, ίσως λίγο να την τροποποιήσει και να την εφαρμόσει.

Εδώ ακριβώς και ιδιαιτέρως χρειάζεται η συμβολή του μηχανισμού, του στελεχικού δυναμικού του χώρου των κυβερνητικών κομμάτων (κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ).

Να στηριχθούν στον μηχανισμό που υπάρχει στο Δημόσιο, να αξιοποιήσουν στελέχη και υπαλλήλους, να δουλέψουν κι όχι να καπελώσουν. Και θα καλυφθεί και ο ιδιωτικός τομέας.

Μόλις μία ή δύο ημέρες μετά την 25η Ιανουαρίου είχαν βγει σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα κάποιοι νεοδιορισμένοι υπουργοί και μιλούσαν για τα «πρότυπα» σχολεία, για τη «13 σύνταξη», για την «Αμυγδαλέζα». Εσπευδαν προϊστάμενοί τους να μπαλώσουν τα πράγματα, αλλά φαίνεται ότι η γοητεία της τηλεόρασης και του λόγου προέχει. Αχ, αυτή η παρέλαση στις τηλεοράσεις και στα ραδιόφωνα. Πότε, ορισμένοι, είχαν χρόνο για δουλειά;

Ο Αλ. Τσίπρας τότε είχε αναφερθεί, χαριτολογώντας, στο τραγούδι «λιγότερα συνθήματα και πιο πολλή δουλειά». Ισως τώρα είναι πιο δυνατός για να επιβληθεί η «συνταγή». Και, ακόμη, μακριά από «συμβούλους», από βολέματα και τέτοια. Οταν δείξεις εμπιστοσύνη στον κόσμο που προΐστασαι, προχωρούν τα πράγματα, χωρίς βεβαίως να χάνεται ο έλεγχος.

Με άλλα λόγια: Δύσκολη η υπόθεση με την εφαρμογή της συμφωνίας, αλλά εξίσου δύσκολη και η καθημερινότητα, το νοικοκύρεμα. Το τελευταίο φαίνεται αμέσως.