Για τη διάλυση της κοινωνίας

γράφει ο Γιώργος Σταματόπουλος

Τα διαλυτικά φαινόμενα (έλλειψη συνοχής, ασυνεννοησία, αυθαιρεσίες έως και αυταρχισμός) που παρατηρούνται στα συγκυβερνώντα κόμματα ανήκουν στην ελληνική πολιτική παράδοση. Παράδοση που υπηρετούν με αυταπάρνηση λες όλες οι πολιτικές δυνάμεις μέσα σε μια αμήχανη και εν πολλοίς διαλυμένη κοινωνία. Πώς φτάσαμε σ’ αυτή τη διάλυση; Πώς επιτεύχθηκε αυτή η διάλυση; Αντιγράφω (για να μην ξεχνιόμαστε πώς φτάσαμε ώς εδώ) από κείμενο φίλου, παλιού καλού συναδέλφου, γραμμένο, όπως μου εκμυστηρεύεται, εν θερμώ. Ιδού:

● «Με τη δήθεν ελευθερία, το σμπαράλιασμα της εκπαίδευσης, τον συνδικαλιστικό αμοραλισμό, την καταναλωτική αποχαύνωση.

● Με ρεσιτάλ σκανδάλων, την ατιμωρησία, το απυρόβλητο της βουλευτικής-υπουργικής ασυλίας, με το κανάκεμα και την αδράνεια της Δικαιοσύνης.

● Με κουτουρού δάνεια, μ’ ένα εισαγόμενο, χαζοχαρούμενο λάιφ στάιλ ζωής, ισοπεδώνοντας αξίες και παραδόσεις του νεοέλληνα.

● Με την κυριαρχία αριστερών διανοουμένων - πανεπιστημιακών, που πέρασαν ύπουλα και σιγά σιγά τον μηδενισμό, την απέχθεια στην πατρίδα και στο έθνος, την αλλοίωση της Ιστορίας, την αποδόμηση κλασικών έργων, πιπιλώντας τα αυτιά του πόπολου με τη μόδα της σύγχρονης παγκοσμιοποίησης, που τα θέλει όλα ένα “χυλό”, ήτοι: πολυπολιτισμικότητα, ασυνέχεια, ρατσισμό, εθνικισμό κ.λπ., δίνοντας έτσι δύναμη και θράσος στα φασιστοειδή να καπηλεύονται και να “καίνε” ό,τι σημαντικό και άξιο μνείας, όπως η σοφία της αρχαίας Ελλάδας, οι παραδόσεις, η πνευματική κληρονομικά, η πίστη».

Γράφει κι άλλα· κυρίως για την καπηλεία της έννοιας «Αριστερά». Δεν τα μεταφέρω διότι πολλοί θα κοκκινίσουν ή θα εξοργιστούν. Εχω κι έναν πρόσθετο λόγο που το αποφεύγω, μια και σήμερα έχουμε αριστερή κυβέρνηση... Τούτο μόνο: «Τα μαγαζάκια του καθενός (δεξιά, κεντροαριστερά, αριστερά, ακροδεξιά), μήνας μπαίνει μήνας βγαίνει, δουλεύουν καλά, αποδοτικά. Σε οχτώ χρόνια (δυο βουλευτικές θητείες) δικαιούνται σύνταξη. Ασυλία διαθέτουν και καμιά κυβέρνηση δεν τους πειράζει».

Τι να πω; Δεν καταλαβαίνω μόνο γιατί έσπευσε να διευκρινίσει ότι έγραψε το κείμενο εν θερμώ. Υπό το κράτος της λογικής και της σύνεσης είναι γραμμένο· έτσι το ανέγνωσα. «Είμαστε παγιδευμένοι -γράφει ως κατακλείδα- στα γεράκια των χρηματιστηρίων, των μεγάλων πολυεθνικών, των hedge funds, των τραπεζών.

Ζούμε την τοκογλυφική δημοκρατία στο απόγειό της. Μια αξιολύπητη δημοκρατία στην Εσπερία με κυβερνήτες-μαριονέτες, που υποκλίνονται δουλοπρεπώς και με το αζημίωτο σ’ αυτό το κυνικό, καταστροφικό παιχνίδι σε βάρος μικρών κρατών-εθνών, θέλοντας να τα μεταλλάξουν σε αποικιακές βίλες τους.

Από την άλλη, με περισσή υποκρισία αντιμετωπίζουν τα κύματα των δυστυχών προσφύγων από Συρία, Ιράκ, Λιβύη κ.α. Ποιοι κατέστρεψαν τις χώρες αυτές; Ποιοι πουλάνε όπλα στους εμπλεκομένους; Τουμπεκί ψιλοκομμένο».

Τέλος, δεν διστάζει να «καρφώσει» και την εφημερίδα μας. «Κρίμα και ντροπή που η “Εφημερίδα των Συντακτών” δεν έβαλε στην πρώτη σελίδα τον πραγματικό νικητή, το 45% αποχή (το έχωσε κάπου μέσα στα ψιλά)».

Αλλα λένε οι ευρωπαϊστές, αγαπητέ συνάδελφε, και ακόμη... πιο άλλα οι αριστεροί (ντούροι, λάιτ, κυβερνώντες...). Εντάξει, να μη χάσουμε την αυδή μας (να μη μείνουμε άναυδοι).