Οι επαγγελματίες εθνικόφρονες και οι συνήθεις «ύποπτοι»

γράφει ο Δημήτρης Τρίμης

Στην επιφάνεια ήρθαν και πάλι οι «εθνικώς ανησυχούντες» μετά το εκλογικό αποτέλεσμα στον τριεδρικό Νομό Ροδόπης. Η εκλογή τριών μειονοτικών βουλευτών, δύο του ΣΥΡΙΖΑ, των Μουσταφά Μουσταφά και Καρά Γιουσούφ Αϊχάν και του Αχμέτ Ιλχάν του Ποταμιού, σε συνδυασμό με την αποτυχία εκλογής του «χριστιανού» βουλευτή της Ν.Δ. Ευριπίδη Στυλιανίδη, από προχθές έγινε... ένα ακόμα κακό που μας βρήκε με την επανεκλογή του ΣΥΡΙΖΑ.

Το έναυσμα έδωσε στο δελτίο του Star ο Νίκος Χατζηνικολάου, θεωρώντας τη μη εκλογή του κ. Στυλιανίδη «πολύ μεγάλο πρόβλημα» για τη Θράκη που «η Ροδόπη έμεινε για πρώτη φορά χωρίς χριστιανό βουλευτή», «γιατί να μην ξεχνάμε ότι εκεί παίζει και έναν ιδιαίτερο ρόλο, ο οποίος θέλει πολύ μεγάλη προσοχή, το τουρκικό προξενείο».

Στη συνέχεια το ζήτημα πήρε διαστάσεις. Εγινε λ.χ. το πρωτοσέλιδο της «Δημοκρατίας» ως θέμα εθνικού ενδιαφέροντος, διότι «η πλέον ευαίσθητη περιοχή της χώρας θα εκπροσωπείται από τρεις ύποπτους μουσουλμάνους». Κι όταν οι επαγγελματίες εθνικόφρονες μιλάνε για «υπόπτους» στη Θράκη, εννοούν ότι αορίστως «έχουν σχέσεις με το τουρκικό προξενείο».

Ετσι βγάζουν πενήντα χρόνια... το ψωμί τους εκεί στην «ευαίσθητη» Ροδόπη και την Ξάνθη. Ψάχνουν να βρουν και να «δώσουν» –μέσω των «εθνικών» υπηρεσιών και του πρόθυμου Τύπου με τους οποίους συνδέονται– τους τουρκόφωνους Ελληνες πολίτες που λένε ότι αισθάνονται Τούρκοι (και όχι απλώς μουσουλμάνοι, άντε και Πομάκοι ή Ρομά που επιτρέπεται να το λένε), που τολμούν να μιλήσουν με τους μουφτήδες ή Τούρκους πολιτικούς και διπλωμάτες.

Το ίδιο είχε συμβεί με τον βουλευτή Ξάνθης Γκαλίπ Γκαλίπ του ΠΑΣΟΚ το 1998, όταν εξελέγη στην προεδρία της Συμβουλευτικής Επιτροπής Τουρκικής Μειονότητας Δ. Θράκης. Το ίδιο έγινε και με την Γκιουλ Καραχασάν, όταν ήταν υποψήφια του ΠΑΣΟΚ για την υπερνομαρχία Ξάνθης - Καβάλας - Δράμας, το 2006, επειδή, αν και Πομάκα, δηλαδή σλαβικής καταγωγής, κρίθηκε εθνικώς ύποπτη, από τη Ν.Δ., τη φασιστική ακροδεξιά, τον εθνικώς ανησυχούντα Τύπο, τους Τράγκες και τους Τριανταφυλλόπουλους, επειδή είχε σχέση με την «Τούρκικη Ενωση Ξάνθης».

Η οποία Ενωση είχε απαγορευτεί να λέγεται «τουρκική» και είχε κλείσει το 1986 με απόφαση του νομάρχη με την αιτιολογία... ότι δεν υπάρχουν Τούρκοι στη Θράκη. Βέβαια, έπειτα από πολλά χρόνια, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων το 2005 δικαίωσε την Τούρκικη Ενωση, αλλά αυτά έχουν μικρή σημασία για τους ελληναράδες και τους επαγγελματίες κινδυνολόγους.

Λεπτομέρεια είναι επίσης και το γεγονός ότι ο τότε βουλευτής της Ν.Δ. και πλέον του Ποταμιού, Ιλχάν Αχμέτ, ήταν μεταξύ εκείνων που πρωτοστάτησαν για τη δικαστική δικαίωση του τουρκικού σωματείου και με επιστολή του στον τότε πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή.

Η «Καθημερινή», από την πλευρά της, προβάλλει και αυτή το νέο «εθνικό ζήτημα» όπως το παρουσιάζει ηπιότερα ο ίδιος ο Ευριπίδης Στυλιανίδης: «Μέσα από τους παραλογισμούς του εκλογικού νόμου χάσαμε την έδρα και μαζί ακυρώθηκε και η δίκαιη και ισόρροπη εκπροσώπηση των χριστιανών και των μουσουλμάνων. Αυτό το τελευταίο που είχαμε καταφέρει να αποτρέψουμε τα δέκα τελευταία χρόνια ως ενδεχόμενο δημιουργεί στην περιοχή ένα απολύτως ανησυχητικό πεδίο όπου θα πρέπει να εξετάσει σοβαρά το Κέντρο...».

Την ωραιότερη, ωστόσο, απάντηση σε όλα αυτά την έχει δώσει ο πρώην και νυν βουλευτής Ροδόπης του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ γιατρός Μουσταφά Μουσταφά ήδη από 1999, όταν με το ζόρι οι εθνικιστές τον έλεγαν μουσουλμάνο βουλευτή, ενώ δεν είναι καν θρησκευόμενος: «Μετά τη σύσσωμη καταδίκη μου από όλο τον πολιτικό κόσμο της χώρας, μετά το “αϊσιχτίρ” του κ. Παπαθεμελή –έτσι είχε πει– μετά από τα κεραυνοβολήματα του κ. Γ. Καψή, μετά από την ανακοίνωση ανθρώπων υπευθύνων για το πογκρόμ της 28ης του Γενάρη 1990 στην Κομοτηνή, μετά από τις αναλύσεις σοβαρών δημοσιογράφων για το υποκινούμενο της υπογραφής μου [...] αισθάνομαι την ανάγκη για το μέλλον το δικό μου, της γυναίκας και των παιδιών μου, να γράψω τα ακόλουθα για αποφυγή παρεξηγήσεων, τουλάχιστον προς τους ανθρώπους που με γνώρισαν, τους συντρόφους μου ανά την Ελλάδα και παγκοσμίως.

»Επέρχονται σημαντικές αλλαγές στη ζωή μου, μετά τη σύσσωμη βάφτισή μου –συμπεριλαμβανομένου και του κόμματός μου– από τον πολιτικό κόσμο της χώρας ως μουσουλμάνου βουλευτή. Προσέλαβα ιεροδιδάσκαλο, απόφοιτο ιερατικής σχολής Σαουδικής Αραβίας, για να μου διδάξει τη μουσουλμανική θρησκεία, την πεντάκις ημερησίως προσευχή, τη νηστεία, τις προσευχές, την τελετουργία, και όλα τα συναφή, διότι αν και 45 ετών μουσουλμάνος, δεν τα εγνώριζα.

Ενεγράφην στη λίστα των χατζήδων για την επόμενη περίοδο, για να επισκεφτώ τους ιερούς τόπους του Ισλάμ και να γίνω χατζής, και από δω και πέρα να λέγομαι Χατζή-Μουσταφά Μουσταφά. Παρήγγειλα σαρίκι με το οποίο θα κυκλοφορώ από δω και πέρα, και δεν θα το αποχωρίζομαι ούτε στη βουλή. Η νυν σύζυγός μου και οι κόρες μου, ως μειωμένης πίστης και αριστερές, δεν αποδέχονται το φερετζέ.

Υπόσχομαι οι επόμενες τρεις γυναίκες που θα παντρευτώ σαν πιστός μουσουλμάνος θα φορούν το φερετζέ και τα εξ αυτών τέκνα μου –καλή μου ώρα– θα είναι μουσουλμάνοι ή μουσουλμάνες με όλη τη σημασία της λέξης. [...] Ζήτησα, τέλος, ήδη από τη Διεύθυνση της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης του νομού Ροδόπης να μου αλλάξουν το απολυτήριο Δημοτικού που αναιδώς και ανιστορήτως γράφει ότι απεφοίτησα εν έτει 1967 από το Τουρκικό Δημοτικό Σχολείο του Μεγάλου Δουκάτου Ροδόπης».