Όταν παίρνει η φύση το μικρόφωνο

Γράφει ο Κώστας Μαρούντας

Υπάρχουν διάφορες διαστάσεις όσον αφορά στην πρόσφατη κακοκαιρία που πλήττει μεγάλο μέρος του ελλαδικού χώρου. Καταρχήν, ξεκινάμε με τις ανώδυνες πτυχές: βλέπεις τα φαινόμενα και θαυμάζεις τη φύση. Φωτογραφίες και βίντεο που αποθηκεύεις κυρίως στη μνήμη σου και ενδεχομένως ποστάρεις και σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όχι για λόγους κάποιας όψιμης ποζεριάς, αλλά γιατί όντως συμβαίνει κάτι το αξιοσημείωτο που η καταγραφή του είναι απαραίτητη και χρήσιμη συνάμα.

Χρώματα και σκηνές σπάνιες που σου προκαλούν δέος και σου υπενθυμίζουν την ιεραρχία στο σύμπαν και στον πραγματικό κόσμο, που παρά τις προσπάθειες του είδους μας (κομψές ή μη, κυρίως το δεύτερο...), δεν φέρνουν τον άνθρωπο σε κάποια άτυπη κορυφή. Παρά, αντιθέτως, τον αντιμετωπίζουν σαν ένα απλό μέρος του όλου.

Βέβαια, αλλιώς βλέπεις τα πράγματα από το σπίτι σου, αλλιώς όταν βρεθείς στο επίκεντρο των γεγονότων (ή έστω σε κοντινή απόσταση). Αλλιώς σαν σχολιογράφος, αλλιώς ως άνθρωπος επιφορτισμένος με το καθήκον και την υποχρέωση της παροχής υπηρεσιών σε συνανθρώπους τις στιγμές που φαίνεται πως ο έλεγχος των καταστάσεων δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο.

Πάντα, όχι μόνο σε περιπτώσεις δύσκολων καιρικών συνθηκών, πρέπει να μπαίνουμε στη θέση εκείνων που βρίσκονται εκεί που συμβαίνουν τα γεγονότα, και ειδικά όταν από αυτούς εξαρτάται η ευδοκίμηση (ή μη...) των υπολοίπων. Έτσι θα είναι και οι κρίσεις μας πιο ακριβείς και λιγότερο άδικες.

Σε αυτές τις περιστάσεις χρειαζόμαστε τις φωνές της λογικής, τους πρακτικά ικανούς, αλλά και τους καταρτισμένους που δεν αποσκοπούν στις εντυπώσεις, αλλά στην εκλαΐκευση της γνώσης και στην ενημέρωση. Αν, μάλιστα, τίθεται και ζήτημα προστασίας και ασφάλειας, τους έχουμε ανάγκη ακόμα περισσότερο. Οι μετεωρολόγοι, φερ΄ειπείν, έχουν πιο δύσκολο έργο από αυτό που νομίζουμε οι περισσότεροι. Κάποιοι από αυτούς πετυχαίνουν σε παραπάνω πράγματα από μία πρόγνωση, γιατί σε εισάγουν σε μία ολιστική προσέγγιση του ζητήματος, σε κάνουν -σε σύντομο χρονικό διάστημα- να αισθάνεσαι πως γνωρίζεις τα βασικά, σε ωθούν να αυτενεργήσεις για να διευθετήσεις αυτά που μπορείς.

Αν το καλοσκεφτούμε κιόλας, είναι φοβερό στην εποχή της απόλυτης ευκολίας, της ραγδαίας τεχνολογικής εξέλιξης, τώρα μάλιστα που στην ατζέντα των ισχυρών τίθεται ως βασικό ζητούμενο για το μέλλον η τεχνητή νοημοσύνη, να συμβαίνουν διάφορα γεγονότα κι εμείς να τα παρακολουθούμε σε τέτοια (ηλεκτρονική...) επάρκεια. Και δεν γίνεται να το εξειδικεύσουμε μονάχα στην πορεία ενός κυκλώνα, στην πρόβλεψη της ισχύος των ανέμων ή της ποσότητας του υετού που είναι διαθέσιμη... Βρισκόμαστε ήδη σε άλλη εποχή και οι προσαρμογές ποικίλουν.

Όταν, λοιπόν, παίρνει η φύση το μικρόφωνο και μιλάει, είναι δύσκολο να μην την ακούσεις. Αν, μάλιστα, φορέσεις ωτοασπίδες ή την αγνοήσεις επιδεικτικά όταν «σου απευθύνει το λόγο», τότε αργά ή γρήγορα θα δεις ένα διαφορετικό πρόσωπο από αυτήν. Και τότε δεν θα μπορείς να παραπονεθείς πως δεν είχες προειδοποιηθεί. Η φύση για εύρος λόγων έχει κάθε δικαίωμα να μιλάει σε όποιον τόνο θέλει.

Ο Ζορμπάς ήρθε, μας έδωσε τα διαπιστευτήρια του, ας τα αξιολογήσουμε όπως θέλει ο καθένας. Σύντομα θα αποτελέσει οριστικό παρελθόν, που για να έρθει κάποιος σε επαφή μαζί του θα ανατρέχει σε... αρχεία. Έδειξε πτυχές ενός καιρικού φαινομένου που ενδέχεται στο μέλλον να το συναντάμε συχνότερα και σε πιο μεγάλη ένταση. Δεν είναι το όριο και το ταβάνι αυτός.

Είναι υπενθύμιση, για άλλη μία πτυχή του μέλλοντός μας. Είναι κάτι που πρέπει να ευαισθητοποιήσει τους πάντες. Όχι μόνο εκείνους που ήρθαν σε πρωτόλεια επαφή με τα όποια προβλήματα. Προετοιμαζόμαστε, για να μπορούμε να μελετάμε -από θέση ελέγχου όσα περισσότερα έτη μπορέσουμε- παρεμφερείς καταστάσεις.