«Διάβολοι» και «άγγελοι» συνάμα

Γράφει ο Κώστας Μαρούντας

Κάποιες φορές λαμβάνουν χώρα κάποιες πράξεις που είναι ικανές, έστω και για λίγο, να ταράξουν τη λίμνη των εφησυχασμών μας.

Την Πέμπτη στην επίσημη σελίδα στο Facebook της Οriginal 21, του πιο μεγάλου συνδέσμου οργανωμένων οπαδών της ΑΕΚ, ανέβηκε μία συγκλονιστική ανακοίνωση με αφορμή την επέτειο του χαμού έξι οπαδών σε ατύχημα στα Τέμπη το 1999. Η ιδιαιτερότητα έγκειται στο γεγονός πως οι άνθρωποι που χάθηκαν δεν ήταν οπαδοί της ΑΕΚ, αλλά του ΠΑΟΚ. Και αν συνυπολογίσει κάποιος το κλίμα που υπάρχει ανάμεσα στους οπαδούς (και όχι μόνο...) των δύο σωματείων τους τελευταίους μήνες πρόκειται πραγματικά για μία σπουδαία κίνηση που συνιστά υπέρβαση από τα καθιερωμένα του νεοελληνικού μικρόκοσμου.

Το ίδιο έπραξαν και οι οργανωμένοι οπαδοί του Άρη (Super 3) γράφοντας με τη σειρά τους στο Facebook πως «Όταν η αγάπη του οπαδού έχει ως αποτέλεσμα τον σπαραγμό της μάνας και το κλάμα του πατέρα, η οπαδική αντιπαλότητα των ζωντανών σταματάει. Αθάνατοι».

Οι οργανωμένοι οπαδοί των ομάδων συχνά πυκνά βρίσκονται στο στόχαστρο πολλών. Διοικήσεων, θεσμικών παραγόντων, διάφορων διανοητών, δημοσιολόγων και δημοσιογράφων, ακόμα και μεγάλου αριθμού φίλων της ίδιας τους της ομάδας. Εδώ και αρκετά χρόνια υπάρχει στο στόμα αρκετών η καραμέλα για «το πόσο κακό κάνουν» στα σωματεία που υποστηρίζουν. Αυτό αφορά σε επεμβάσεις τους στα διοικητικά πράγματα των σωματείων, και φυσικά στο μεγάλο αγκάθι που είναι το ζήτημα της γηπεδικής βίας.

Από την άλλη πλευρά, τακτικότατα πραγματοποιούν κινήσεις, που και να θέλει κάποιος να μην τις αναγνωρίσει δεν τον αφήνει το εκτόπισμά τους. Όταν, δηλαδή, διοργανώνουν φιλανθρωπικές κινήσεις αλληλεγγύης, όταν μαζεύουν χρήματα για να καλύψουν ανάγκες των αθλητών των ερασιτεχνικών τμημάτων, όταν προβαίνουν σε πράξεις συνδικαλιστικής υφής, όταν ανεβάζουν πανό ή φωνάζουν συνθήματα με έντονο το στοιχείο της κοινωνικής ευαισθητοποίησης (και με άκρως ριζοσπαστικό περιεχόμενο ουκ ολίγες φορές...).

Οι οργανωμένοι κάθε ομάδας είναι στην κυριολεξία «διάβολοι» και «άγγελοι» συνάμα. Εξαρτάται το πώς θα επιλέξουν να λειτουργήσουν κάθε φορά. Είναι το αλάτι και το πιάτο σε ένα φαγητό που άλλοτε αρέσει και άλλοτε όχι.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο ρόλος τους στην ενίσχυση και στη στήριξη των ομάδων εντός και εκτός έδρας δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανέναν. Μιλάνε τα χιλιόμετρα που έχουν διανύσει για την «καψούρα» τους στις εθνικές και στις επαρχιακές οδούς, τα ναυτικά μίλια που έχουν καταγράψει στα πελάγη και στις θάλασσες, αλλά και τα λεπτά που έχουν βρεθεί στον αέρα για τα αεροπορικά τους ταξίδια.

Είναι η πραγματική μεγάλη δύναμη που θα μπορούσε, με ένα είδος σοβαρού και διαρκούς μέσα στο χρόνο συντονισμού, να υποχρέωνε τις ΠΑΕ και τους θεσμούς σε μία διαφορετική κινητικότητα, περισσότερο δίκαιη και προσοδοφόρα για όλους. Θα μπορούσε να διεκδικεί πολλά πράγματα που θα ανάγκαζαν την Πολιτεία και τις εταιρείες να τα παραχωρήσουν, όχι απλά για λόγους συσχετισμού δύναμης, αλλά γιατί όντως αυτό θα συνιστούσε μία κατοχυρωμένη και ουσιαστική πρόοδο για τα ίδια τα αθλήματα στη χώρα μας. Θα μπορούσαν τα παιδιά στα πέταλα και στις γωνίες να λειτουργήσουν ως οι εστίες που θα έβαζαν στον πειρασμό και τους υπόλοιπους στις κερκίδες να πειραματιστούν με τους εαυτούς τους και να μάθουν να διεκδικούν.

Στο σήμερα που, για παράδειγμα, διακυβεύεται το αν θα επιτραπούν οι μετακινήσεις οπαδών σε εκτός έδρας αγώνες σε μόνιμη βάση, είναι μία καλή ευκαιρία να αναλογιστούν όλοι το ρόλο τους και να επιλέξουν να επιστρατεύσουν τις πιο δημιουργικές και μπεσαλίδικες πτυχές του εαυτού τους. Η αντιπαλότητα μπορεί εν δυνάμει να γίνει ακόμα και μία πολύ ωραία συνθήκη έμπνευσης αν τηρηθούν τα όρια και δεν μεταβληθεί σε άμετρη εχθρότητα (στην οποία η καταμέτρηση περιλαμβάνει μονάχα απώλειες κάθε είδους).

Η πρόσφατη ανακοίνωση της Original 21, όπως και η αναφορά του Super 3, είναι κινήσεις που δεν μπορούν εύκολα να αλλάξουν τα καθιερωμένα, αλλά δείχνουν το δρόμο για το πώς θα άλλαζαν αυτά αν το επιλέγαμε όλοι μας...

Είναι σαν να κυνηγάς χίμαιρες το ζητάς να πάψει η αντιπαλότητα. Γιατί οι διαχωριστικές γραμμές πάντοτε θα υπάρχουν. Και είναι εξάλλου «αφύσικο» και προβληματικό το να θέλεις να πάψει να «βράζει το αίμα» ή να μην υπάρχουν παρεμφερή κίνητρα όταν οι ομάδες παλεύουν -σε όλα τα μέτωπα- για την επικράτηση. Το ζήτημα είναι να προσπαθήσεις να βάλεις την αντιπαλότητα σε όρια που θα σε κάνουν εσένα πρώτα να νιώθεις χρησιμότερος, καλύτερος και πιο ντόμπρος, και για τον εαυτό σου και για την ομάδα που υποστηρίζεις... Και αυτό η Lady Hope είναι σίγουρη πως δεν μπορεί να το πετύχει κανένας νόμος, καμία αστυνομία, καμία κάμερα, παρά μόνο η συνείδηση και η επιθυμία των ίδιων των οργανωμένων οπαδων. To μέλλον και το είδος του περιλαμβάνει και τους οργανωμένους, είτε το θέλουν κάποιοι, είτε όχι... Αρκεί οι οργανωμένοι να βγουν μπροστά με γνώμονα το γίνουν ρυθμιστικός παράγοντας προόδου και εξέλιξης, όχι με ναυτικές φωτοβολίδες στα χέρια..., αλλά με σφιγμένες τις γροθιές της αυτενέργειας για καλό σκοπό!