Οι νέοι ταξικοί αγώνες στη Γαλλία

Του Περικλή Κοροβέση

Το κίνημα των «κίτρινων γιλέκων» στη Γαλλία θα μπορούσε να είναι και ένα βαρόμετρο για την κατάσταση του δημοκρατικού κινήματος στην Ε.Ε. Παράλληλα, θέτει το ερώτημα κατά πόσο οι ευρωπαϊκοί θεσμοί λειτουργούν δημοκρατικά και σύμφωνα με τις ιδρυτικές διακηρύξεις τους. Σύμφωνα με όλα τα ευρωπαϊκά Συντάγματα, όλες οι εξουσίες προέρχονται από τον λαό, ο οποίος είναι ο απόλυτος εγγυητής της Δημοκρατίας και του Συντάγματος.

Πώς όμως να παίξει έναν τέτοιο ρόλο όταν έχει παραχωρήσει όλα του τα δικαιώματα στους αντιπροσώπους του; Ο ίδιος ο λαός για τέσσερα χρόνια μένει άλαλος και άπραγος. Εντούτοις, κρατάει πάντα ένα αναλλοίωτο δικαίωμα: αυτό του «συνέρχεσθαι ησύχως και αόπλως». Και φυσικά αυτό «του συνεταιρίζεσθαι». Τα Συντάγματα της Αμερικανικής και της Γαλλικής Επανάστασης προέβλεπαν ένοπλη υπεράσπιση της νομιμότητας. Στην αρχαία Αθήνα η επανάσταση ήταν νόμιμη. Ο πολίτης ήταν υποχρεωμένος να λάβει μέρος με τη μία ή την άλλη πλευρά. Οποιος ιδιώτευε ήταν ηλίθιος (αγγλικά idiot).

Και όταν οι αστικοί θεσμοί δεν λειτουργούν και παραβιάζουν βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, ανάμεσα σε αυτά και η αξιοπρεπής ανθρώπινη διαβίωση, τότε ο λαός, είτε αυθορμήτως είτε με έκκληση οργανισμών που υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, ανάμεσά τους και τα συνδικάτα, συλλαλεί τα δίκια του μέσα από τα συλλαλητήρια. Και όσο πιο ογκώδη είναι και έχουν συνεπή ηγεσία (όχι πουλημένη), επιβάλλουν διάλογο με την εξουσία και κερδίζουν αυτό που θεωρούν ικανοποιητικό. Η τάξη επανέρχεται, το σύστημα επαναλειτουργεί και εμπεδώνεται η κοινωνική γαλήνη μέχρι την επόμενη φορά.

Οσο κι αν φαίνεται παράδοξο, μόνο τα συλλαλητήρια εγγυώνται την καλή λειτουργία του αστικού πολιτεύματος. Γι’ αυτό και ο νομοθέτης τα εντάσσει στο Σύνταγμα. Αν δεν υπήρχε αυτή η ρύθμιση, όπως το έχουμε δει και από την Ιστορία, εναλλακτική λύση θα ήταν η επανάσταση. Αυτόν τον θεσμό θέλει να καταργήσει ο Μακρόν απαγορεύοντας τα συλλαλητήρια, με την πιο άγρια καταστολή που γνώρισε ποτέ η Γαλλία, τουλάχιστον μετά τον Β´ Παγκόσμιο Πόλεμο. Για άλλους είναι η μεγαλύτερη μετά την Παρισινή Κομμούνα.

Tα συλλαλητήρια εγγυώνται την καλή λειτουργία του αστικού πολιτεύματος

Αυτή η σφαγή (μέχρι τώρα 12 νεκροί, 4 σε κώμα, περισσότεροι από 350 ακρωτηριασμένοι, χιλιάδες προσαγωγές, συλλήψεις και φυλακίσεις) ήταν προμελετημένη και σχεδιασμένη, σύμφωνα με τους δικηγόρους των «κίτρινων γιλέκων»*. Οι δυνάμεις καταστολής έχουν εφοδιαστεί με δύο νέα όπλα: τα δακρυγόνα  βομβίδια GLI-F4 και τις σφαίρες LBD. Και τα δύο αυτά όπλα είχαν κριθεί από τους εμπειρογνώμονες της Αστυνομίας και της Χωροφυλακής επικίνδυνα γιατί μπορεί να προκαλέσουν ακρωτηριασμούς ή θανάσιμους τραυματισμούς. Ο Συνήγορος του Πολίτη είχε ζητήσει την απαγόρευσή τους.

Η Γαλλία είναι η μόνη χώρα της Ευρώπης που διαθέτει και χρησιμοποιεί τέτοια όπλα, που δεν διαφέρουν και πολύ από αυτά του στρατού. Σε ευθεία βολή ή ακρωτηριάζουν ή σκοτώνουν. Στόχος της κυβέρνησης είναι να μετατρέψει τα συλλαλητήρια σε επικίνδυνα πεδία μάχης, να τρομοκρατήσει τους πολίτες και να τους μετατρέψει σε κατοικίδια μπροστά στην τηλεόραση.

Το άλλο κατασταλτικό μέτρο, πέρα από τις συλλήψεις και τις φυλακίσεις, είναι οι προσαγωγές, κυρίως των ανθρώπων που έρχονται από την επαρχία. Ολο και βρίσκουν κάποιο εργαλείο στο αυτοκίνητό τους που εκλαμβάνεται ως όπλο. Αλλά και αυτοί που έρχονται με τη συγκοινωνία συλλαμβάνονται σωρηδόν. Περνούν ένα σαρανταοκτάωρο στα κρατητήρια και τους απαγορεύεται για χρόνια η είσοδος στο Παρίσι. Να σημειώσουμε πως ένα 80-90% των διαδηλωτών κατεβαίνουν για πρώτη φορά σε συλλαλητήριο.

Πολιτικά, ανήκουν σε όλο το φάσμα. Αλλά όλοι τους στην ίδια τάξη: τους φτωχούς που βρίσκονται σε ταξική πάλη με την κυβέρνηση των πλουσίων. Οι μισοί υπουργοί της κυβέρνησης Μακρόν είναι δισεκατομμυριούχοι (15 στους 32). Και σωστά η «Monde Diplomatique» βγήκε με πρωτοσέλιδο που αφορούσε τα «κίτρινα γιλέκα» με τίτλο «Ταξικοί αγώνες στη Γαλλία» από το ομότιτλο βιβλίο του Μαρξ για την Παρισινή Κομμούνα. Στην Ελλάδα, ο όρος ταξική πάλη έχει εξαφανιστεί από το λεξιλόγιο της Αριστεράς.

Προφανώς εκσυγχρονίζεται και οι φτωχοί γίνονται όχλος και πλέμπα, που μόλις σηκώσει κεφάλι πρέπει να συνθλίβεται. Αποψη την οποία είχαν άνθρωποι που δεν περιμέναμε. Ο Εμίλ Ζολά έλεγε για τη μεγάλη σφαγή της Κομμούνας (50-100.000 νεκροί): «Ηταν μια τρομερή αναγκαιότητα για να ηρεμήσουν τα πνεύματα μερικών». Ο ποιητής Λεκόντ ντε Λιλ κήρυττε διαπρυσίως: «Να τελειώνουμε με αυτήν τη συμμορία των ακαμάτηδων, των ανίκανων, των κλεπτών και των δολοφόνων». Ο δε Φλομπέρ πίστευε πως η καθολική ψήφος είναι ντροπή για το ανθρώπινο πνεύμα. Ο Τοκβίλ** ήταν πιο ρεαλιστής.

Πίστευε πως μόνο με τα κανόνια λύνονται τα προβλήματα της οχλαγωγίας (μιλούσε για το 1848). Αλλά και ο δικός μας ο Ροΐδης, γαλλοθρεμμένος, αναφερόταν σε όχλο, σκυλολόγιον και αγενή συρφετόν. Κινήματα συμπαράστασης δεν είδαμε να συγκεντρώνονται στη γαλλική πρεσβεία στη χώρα μας. Καμία κυβερνητική εφημερίδα της Αριστεράς δεν έδωσε την απαιτούμενη προσοχή και τα υπόλοιπα ΜΜΕ σχεδόν αγνόησαν ή έδωσαν παραμορφωτική εικόνα των αγώνων των «κίτρινων γιλέκων».