Παντού υπάρχει ένα «αφεντικό» και ένας ρουφιάνος

Νομίζω ότι αν όλοι γυρίσουμε πίσω και θυμηθούμε τη ζωή μας στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στον χώρο δουλειάς μας, θα δούμε ένα μοτίβο να επαναλαμβάνεται. Παντού υπάρχει ένα «αφεντικό» (ή δάσκαλος ή καθηγητής ή διευθυντής), πέντε που κοιτούσαν τη δουλειά τους, ένας μαλάκας που σε μια κρίσιμη στιγμή έκανε την έκπληξη και ξηγιόταν ωραία, ένας ωραίος τύπος που σε κάποια κρίσιμη στιγμή έκανε την έκπληξη και ξηγιόταν σα μαλάκας, ένας ρουφιάνος που έγλειφε και έδινε, ένα παλληκάρι που τον άρχιζε στις μάπες, ένας πιο ιντελεκτουέλ επαναστάτης που προσπαθούσε να τον ηρεμήσει, ένας παπάρας που έλεγε μόνο καφρίλες, τρεις που δεν καταλάβαιναν τι γίνεται και πάει λέγοντας.

Σε μια πραγματικά αντιπροσωπευτική δημοκρατία δεν αρκεί να εκπροσωπούνται τα ιδεολογικά πολιτικά ρεύματα ως τέτοια, πρέπει με τρόπο ομοσπονδιακό και δίκαιο να εκπροσωπούνται και όλες αυτές οι χαρακτηροδομές.

Επομένως, παρά τις κραυγές σας, θεωρώ την παρουσία του Κώστα του Μπογδάνου στη Βουλή ως κατάκτηση του αστικοδημοκρατικού συστήματος διακυβέρνησης, το οποίο δεν αποκλείει κανέναν, ούτε καν όσους διάβαζαν Μικρό Νικόλα και είχαν για αγαπημένο ήρωα τον Ανιάν.

από το fb του δημοσιογράφου Γιάννη Ανδρουλιδάκη