Εισβολή στη Συρία-Τι τέξεται η επιούσα;

Του Γιάννη Τριάντη

Ο Ερντογάν ζητεί να χρηματοδοτηθεί από την Ευρώπη η οικιστική επιχείρηση, που προβλέπεται να γίνει από τουρκικές κατασκευαστικές εταιρείες

Οι Τούρκοι μπήκαν. Οι Αμερικανοί, διχασμένοι αμφιρρέπουν. Οι Ρώσοι ανησυχούν, εγκαλούν τους Αμερικανούς κι όχι τους εισβολείς και προτείνουν διάλογο Δαμασκού- Κούρδων. Η Συρία στο πλευρό των «παραστρατημένων Κούρδων». Το Ιράν ζήτησε… αυτοσυγκράτηση από την Τουρκία. Και η Ευρώπη; Βραδυφλεγής η αντίδραση. Κατά το σύνηθες…

Η πολύπλοκη αυτή κατάσταση δεν επιτρέπει ασφαλείς προβλέψεις για το τι τέξεται η επιούσα : Αφενός, διότι δοκιμάζονται ή κλονίζονται παραδοσιακοί δεσμοί (π.χ. ΗΠΑ-Κούρδοι) , πρόσκαιρες συμμαχίες και σχέσεις συμφερόντων (π.χ. Ρωσία, Τουρκία, Ιράν) και αφετέρου διότι ουδόλως μπορεί να υποτιμηθεί η αντίσταση Κούρδων-Δαμασκού.

Κατά τούτο, δεν αποκλείεται μέν, αλλά δεν είναι βέβαιη η συνολική επιτυχία του αιματηρού τουρκικού εγχειρήματος. Συνολική επιτυχία σημαίνει ΚΑΙ κατάληψη της συγκεκριμένης ζώνης μέσα στη Συρία ΚΑΙ δημιουργία νέων πόλεων που θα δεχθούν πρόσφυγες( Σύρους που βρίσκονται στην Τουρκία), αλλά και τους (φυλακισμένους από τους Κούρδους) τζιχαντιστές.

Εδώ αρχίζουν τα προβλήματα για τις φιλοδοξίες και τις υποκριτικές διακηρύξεις της Τουρκίας, ακόμη κι αν καταλάβει την επίμαχη περιοχή: Ο Ερντογάν ζητεί να χρηματοδοτηθεί από την Ευρώπη η οικιστική επιχείρηση, που προβλέπεται να γίνει από τουρκικές κατασκευαστικές εταιρείες (σημαντική ανάσα για την τουρκική οικονομία).

Ομως, ήδη η Ενωση δια στόματος Γιούνκερ απέκλεισε την χρηματοδότηση, ζητώντας να σταματήσει η τουρκική εισβολή. Βέβαια, ούτε είχε προειδοποιήσει αυστηρά την Τουρκία να μην επιχειρήσει να εισβάλει, ούτε κατέστησε εκ των προτέρων σαφείς τις επιπτώσεις και το τίμημα.

Οσο για τους φυλακισμένους τζιχαντιστές, αρκεί να υπομνησθεί, πρώτον, ότι παλιότερα είχαν τις πλάτες της Τουρκίας και, δεύτερον, ότι η εξουδετέρωση του ISIS ήταν έργο κυρίως των Κούρδων (ήδη εκφράζονται φόβοι ότι οι εξελίξεις θα ευνοήσουν την αναγέννηση του ISIS).

Είναι προφανές, λοιπόν, ότι πέραν του πρωταρχικού στόχου (συντριβή και απώθηση των Κούρδων) ο Ερντογάν θα έχει μονίμως μια βόμβα στα χέρια του: τους τζιχαντιστές. Τους οποίους ανά πάσα στιγμή θα κραδαίνει ως φόβητρο (ότι θα πλημμυρίσει η Ευρώπη από αυτούς ), αν δεν ικανοποιούνται οι οικονομικές-και άλλες -απαιτήσεις του.

Ωμή, πλήν πιθανή απειλή. Που αν τυχόν υλοποιηθεί, θα συνιστά μείζονα κίνδυνο, πρωτίστως για τη χώρα μας. Η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, δεν κινδυνεύει από κύμα νέων προσφύγων, εάν ήθελε καταληφθεί η περιοχή, διότι οι Κούρδοι κάτοικοί της θα κινηθούν προς νότο για να αποφύγουν τα κατοχικά στρατεύματα και του τούρκικο μαχαίρι.

Καταιγιστικές οι εξελίξεις (αληθεύει εδώ η δημοσιογραφική κοινοτοπία), αφόρητα ιλαρές οι αντιδράσεις των μεγάλων (Σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας ) και του ΝΑΤΟ (ζήτησε… αυτοσυγκράτηση από την Τουρκία).

Κάπως έτσι δεν είχε αντιδράσει η «διεθνής κοινότητα», όταν η ασύδοτη Τουρκία είχε εισβάλει στην Κύπρο; Κυνικοί και υποκριτές, όλοι τους…