Πινγκ πονγκ με τη γιαγιά

γράφει η Σοφιάννα Μπονοβόλια

   

Αν μετά από αυτή την καραντίνα δεν μπω στην εθνική ομάδα πινκ πονκ για τους Ολυμπιακούς του 2021, δεν θα μπω ποτέ. Και με αυτό τον στόχο πορεύομαι μετά από δύο εβδομάδες εγκλεισμού και τουλάχιστον 1,5 μήνα ακόμα στα “προσεχώς”.

Για να εξηγηθώ, είμαι από αυτούς που την απολαμβάνουν για τα καλά αυτή την καραντίνα, με τους λόγους να είναι αρκετοί. Θες που η περιοχή που μένω είναι εκτός κέντρου Αθήνας και πέντε λεπτά από βουνό; Θέλεις που υπάρχει αυλή στο σπίτι (με σκύλο ε; μαλώνουμε στην πολυκατοικία ποιος θα πρωτοχρησιμοποιήσει τον κωδικό 6); Θες που δίπλα μας μένουν φίλοι οι οποίοι διακρίνονται για τις κατασκευαστικές τους ικανότητες και έχουν φτιάξει από την πρώτη μέρα τραπέζι πινκ πονκ και κάνουμε τουρνουά με όλους τους υπόλοιπους εσώκλειστους κάθε μέρα;

Είναι όμορφο και εκτονωτικό να είσαι με ανθρώπους που μπορείς να λες μία δια ζώσης καλημέρα, είναι ευτύχημα να μην περιορίζεσαι μόνο στις διαδικτυακές καλημέρες και καληνύχτες, να μπορείς να ζητάς λίγο φυστικοβούτυρο γιατί σου λείπει για να φτιάξεις όλες τις εξεζητημένες συνταγές του σύμπαντος, να πηγαίνουν άλλοι για σένα και εσύ για αυτούς στα μαγαζιά με είδη πρώτης ανάγκης, για να μη βγαίνετε συχνά από το σπίτι όλοι, να μαθαίνεις μπιρίμπα στους υπολοίπους και να κάνετε χαμό για το ποιος θα πάρει πρώτος μπιριμπάκι και να καλείς τη γιαγιά να παίξει λίγο πινγκ πονγκ έτσι για τη φάση, όσο παλεύεις με τον σκύλο ο οποίος κυνηγάει σαν δαιμονισμένος το μπαλάκι και μετά… ξέρεις, δεν υπάρχει γυρισμός.

Και ανάμεσα σε αυτά, αλλά και τα ατέρμονα διαδικτυακά -με βιντεοκλήση ή και όχι- καλέσματα σε φίλους, σε οικογένεια, σε συνεργάτες, δημιουργούμε ένα αχανές και διαρκές διαδικτυακό περιβάλλον μέσα στο οποίο ανταλλάσσουμε καθημερινά κάθε πληροφορία για την εξέλιξη των πραγμάτων, στέλνουμε συνταγές και φωτογραφίες με κάθετι που φτιάχνουμε με μεράκι και πολλή περισσότερη προσοχή και χρόνο πια, γελάμε με memes, gifs και κάθε τέτοια χαριτωμενιά, απελπιζόμαστε όταν συνειδητοποιούμε ότι τα τραύματα που θα φέρουμε όταν τελειώσει όλο αυτό θα είναι εντελώς πρωτόγνωρα και κάπως δύσκολα διαχειρίσιμα, “πέφτουμε” όταν μας λείπουν φίλοι και οικογένεια και συνειδητοποιούμε ότι θα κάνουμε πολύ καιρό να τους δούμε, αλλά πιο πολύ προβληματιζόμαστε με τα όσα βλέπουμε γύρω μας, με ανθρώπους που περνούν πραγματικά δύσκολα αυτή την περίοδο, ανθρώπους που έχουν χάσει δουλειές, που υφίστανται εργοδοτικές απειλές, εκβιασμούς και μπαίνουν σε καθεστώς εντατικοποίησης, ανθρώπους που έχουν χάσει την υγεία τους ή την υγεία δικών τους ανθρώπων, ανθρώπους που μένουν μόνοι τους, ανθρώπους που δεν έχουν χρήματα, ακόμα και σπίτι.

Και κάπως έτσι λέμε ότι καλά είμαστε. Και λίγο προετοιμαζόμαστε για το πώς θα αντιμετωπίσουμε την πολυπόθητη επάνοδο, όταν πολλά μέχρι τώρα αυτονόητα, δεν θα είναι πια τέτοια.