Αναρτήσεις
γράφει ο Παναγιώτης Διαμαντής
Η γλυκύτατη Σαρδέλα, η απόλυτη σταρ του «Ράδιο Αρβύλα» -της εκπομπής του ΑΝΤ1, όπου σε δεύτερους ρόλους εμφανίζονταν οι Αντώνης, Στάθης, Γιάννης και Χρήστος- δεν υπάρχει πια.
Εγκατέλειψε τον μάταιο αυτό κόσμο πλήρης ημερών - και αφού είχε χτυπηθεί από κάθε γνωστή και άγνωστη ασθένεια. Εφυγε όμως ευτυχισμένη, στα χέρια του δικού της, του Στάθη, και αφού προηγουμένως είχε χλαπακιάσει ένα γιουβετσάκι και μια τεραστίων διαστάσεων σοκολάτα!
Χωρίς πλάκα, για μένα η Σαρδέλα, αυτή η πανέμορφη, γλυκύτατη και ημίαιμη σκυλίτσα, ήταν ένας απ' τους λόγους που παρακολουθούσα, πού και πού, την καλή και ψαγμένη εκπομπή των παιδιών. Ειδικά αφ' ότου έπαψαν να συμμετέχουν οι δύο κορίτσαροι, είχα μάτια μόνο για τη Σαρδέλα.
Ηταν απολαυστική, ακόμα κι όταν περιφερόταν στο πλατό γεμάτη πλήξη, περιμένοντας τη Μεγάλη Στιγμή της βραδιάς, τη Δική της Στιγμή, δηλαδή την υποδοχή των μουσικών συγκροτημάτων με τα οποία, παραδοσιακά, έκλειναν οι εκπομπές.
Τότε -ω, τότε!- με το που ο Αντώνης φώναζε το σύνθημα -«Καφετζής»!- η Σαρδέλα πεταγόταν σαν ελατήριο, έπαιρνε θέση στο σημείο απ' όπου θα έμπαιναν οι μουσικοί και τους καλωσόριζε, μυρίζοντάς τους εξονυχιστικά, έναν έναν.
Ηταν μια διαδικασία, μάλλον ιεροτελεστία, για την οποία η Σαρδελίτσα πίστευε ακράδαντα ότι ήταν γεννημένη. Και όταν η υποδοχή -και το μύρισμα- τελείωνε, η Σαρδέλα άφηνε τα δευτερεύοντα (π.χ. τη συνεντευξούλα) στον βοηθό της, τον Στάθη, σίγουρη ότι όλα είχαν πάει καλά και είχε εκπληρώσει την αποστολή της. Αυτή ήταν, για μένα, η Σαρδέλα.
Στο διαδίκτυο βρήκα ένα κείμενο του Στάθη (Παναγιωτόπουλου) για τις τελευταίες ώρες που έζησε μαζί της. Με συγκίνησε και θέλω να το μοιραστώ μαζί σας, όχι όλο, βέβαια, λόγω χώρου, αλλά ένα μικρό απόσπασμά του. Πάμε λοιπόν:
«Το προηγούμενο απόγευμα πήγα στον χασάπη και πήρα το καλύτερο, τρυφερότερο και πιο φρέσκο μοσχαράκι που υπήρχε, το μαρινάρισα και το μαγείρεψα γιουβέτσι. Πέτυχε πολύ το φαγητό, εγώ δεν έφαγα, επειδή το είχα υποσχεθεί σ' αυτήν, αλλά μαγειρεύοντας δοκιμάζεις κι έγινε πραγματικά πολύ νόστιμο. Το άφησα να κρυώσει λίγο, και της το σέρβιρα - όλο, τι θα πάθει το σκυλί, σκεφτόμουν και γελούσα μόνος μου και ξέφευγε και κανένα δάκρυ.
»Το καταβρόχθισε όλο, παρ' όλη τη δυσκινησία, και παρέμεινε χαζούλα, αγαθή ακόμη και στην ώριμη ηλικία της. Οποιοσδήποτε άλλος θα έμπαινε σε υποψίες. "Μετά από τόσα χρόνια κροκέτες, αυτός ο τύπος με ταΐζει γιουβέτσι; Κάποιο λάκκο έχει η φάβα". Δεν υποψιάστηκε όμως τίποτα, ούτε ακόμα και όταν της έδωσα μια τεράστια σοκολάτα να φάει για επιδόρπιο. Εγλειψε τα μουστάκια της και έπεσε για ύπνο.
»Την άλλη μέρα το πρωί πήγαμε βόλτα, και ηλιθίως ήλπιζα ότι θα συμβεί κάτι απρόβλεπτο και θα μπορεί να περπατάει καλύτερα. Ισως ότι το γιουβέτσι λειτούργησε φαρμακευτικά και η υγεία της θα παρουσίαζε θεαματική βελτίωση.
»Ηλιθίως, επαναλαμβάνω. Την πήγα στον γιατρό. Στον δρόμο σταμάτησα και πήρα άλλη μια τεράστια σοκολάτα. Την έφαγε με όρεξη στον προθάλαμο του ιατρείου. Λέγαμε βλακείες με τον γιατρό, τύπου τι καλά που θα ήταν εμείς οι άνθρωποι να μπορούσαμε να προγραμματίσουμε τον θάνατό μας όταν δεν θα μπορούμε άλλο να ζούμε αξιοπρεπώς και τέτοια. Βλακείες.
»Τη μια στιγμή ήταν εκεί, η Σαρδέλα που ήξερα, έστω και πολύ λιγότερη, και την άλλη δεν ήταν πια εκεί. Λίγα κιλά οργανικής ουσίας. Επέστρεψε στη θάλασσα, εκεί από όπου προήλθε, εκεί από όπου προήλθαμε όλοι και εκεί όπου όλοι θα καταλήξουμε. Καμιά φορά, ακόμη και τώρα, ξυπνάω το βράδυ και ακούω τα νύχια της στα πλακάκια. Είναι μόνο η ιδέα μου, όμως...»!
ΣΧΕΤΙΚΑ - ΕΜΕΙΣ ΚΙ ΑΥΤΑ
- Της Αλλοπάρ* (06:00)
- Η «Κούκλα» η μασκότ (15:05)
- Τι κάνουμε με τις φόλες; (14:59)
- «Γαλατσιώτικες αδέσποτες φάτσες» για την προστασία των ζώων (13:54)
- «Το δικό σας; Διασταύρωση;»(14:23)
- Της Αλλοπάρ* (06:11)
- Ιστορία αγάπης χωρίς χάπι εντ(06:48)
- Της Αλλοπάρ* (06:30)
- Της Αλλοπάρ* (06:30)
- Οι κίνδυνοι της εξοχής (06:17)
0 comments :
Δημοσίευση σχολίου