Μεγάλος μπελάς η «Όμικρον»

 

γράφει ο Παντελής Μπουκάλας

 

 

Στον τρίτο χρόνο πια της πανδημίας, ελάχιστη σημασία δίνουμε σε αριθμούς, ποσοστά και διαγράμματα, πόσοι οι νεκροί παγκοσμίως και πόσοι στη χώρα μας. Κάποτε βάζαμε στοίχημα με τι χρώμα μπουφάν θα εμφανιστεί στην ενημέρωση ο κ. Χαρδαλιάς, μιλιτέρ χακί ή εθνοπρεπές μπλε, τώρα δεν νοιαζόμαστε για το τι χρώμα έχουμε στον χάρτη της κόβιντ, κι ας εξακολουθεί να ερωτοτροπεί με το κόκκινο. Οι λοιμωξιολόγοι σπανίζουν πλέον στα τηλεπαράθυρα, ορθάνοιχτα πια για απόστρατους του Ναυτικού και της Αεροπορίας και για πανεπιστημιακούς της Γεωστρατηγικής. Κι από κοντά οι ακριβειολόγοι και οι ενεργειολόγοι.

 

Ο πόλεμος στην Ουκρανία σκόρπισε εύκολα όσες αντοχές μάς είχαν απομείνει. Η προσοχή μας έχει στραφεί στους νεκρούς του πολέμου, των κανονιών και των πυραύλων. Οι νεκροί της κόβιντ άλλωστε είχαν γίνει μια άχρωμη υποβαθμισμένη αναφορά στα δελτία ειδήσεων και τυπικά μονόστηλα στις εφημερίδες. Κάπως έτσι έχει καταρριφθεί πια και το όριο των έξι εκατομμυρίων νεκρών παγκοσμίως. Στην Ελλάδα οι νεκροί προσεγγίζουν τις 27.500. Αυτό όμως δεν ταράζει τη σιγουριά της κυβέρνησης ότι τα έπραξε όλα σωστά. Εξ ου και τα καθημερινά μηνύματα ότι τα μέτρα θα χαλαρώσουν ακόμα περισσότερο.

 

Με τα σχεδόν τρία εκατομμύρια κρούσματά της η Ελλάδα είναι 37η παγκοσμίως. Τα πάει δηλαδή χειρότερα, πολύ χειρότερα, και από χώρες με μεγαλύτερο πληθυσμό. Τα πάει χειρότερα ακόμα και από την τεράστια Κίνα, που κατατάσσεται 51η, με 1.273.104 κρούσματα στις 23 Μαρτίου και περί τους 12.000 θανάτους συνολικά. Τη μέρα αυτή η Κίνα ανακοίνωσε 11.890 νέα κρούσματα, οι ΗΠΑ 8.321, η Βραζιλία 10.637, η Τουρκία 11.194 και η Ελλάδα 27.268. Οι αριθμοί δεν λένε πάντα την αλήθεια, στην προκειμένη περίπτωση όμως λένε ότι η χώρα μας υστερεί πλέον στους κρίσιμους δείκτες και από χώρες που μέχρι πρότινος τις κοιτάζαμε υποτιμητικά και ταυτοχρόνως επιτιμητικά.

 

Στη Σαγκάη των 25.000.000 κατοίκων, με μόλις 2.269 κρούσματα καταγεγραμμένα το περασμένο Σάββατο, αποφάσισαν να διχοτομήσουν την πόλη και να επιβάλουν καραντίνα εκ περιτροπής. Εδώ, αυτοθαυμασμός και χαλάρωση, ίσως σαν αντίδοτο στην ακρίβεια, που μας αποδιέλυσε. Οχι βέβαια, να μη γίνουμε Κίνα. Αλλά ν’ ακούμε τουλάχιστον τον ΠΟΥ, που μας κατσάδιασε για την υπέρμετρη βιασύνη μας να πιστέψουμε ότι βγήκαμε από το τούνελ. Φαίνεται όμως ότι εκείνον τον πήχυ που λέει η κυβέρνηση ότι πέρασε, απλώς τον κατέβασε και τον καβάλησε σαν καλάμι.

Gazprom: «Εξετάζει τις επιλογές για να σταματήσει τις προμήθειες φυσικού αερίου σε μη φιλικές χώρες»

 

Ο ρωσικός ενεργειακός κολοσσός Gazprom εξετάζει τις επιλογές του για να σταματήσει τις προμήθειες αερίου σε «μη φιλικές» χώρες καθώς και τις πιθανές συνέπειες, σύμφωνα με σημερινό δημοσίευμα της ρωσικής εφημερίδας Kommersant που επικαλείται ανώνυμες πηγές.

 

Ο πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν έχει πει ότι η Ρωσία σύντομα θα απαιτήσει από τις «μη φιλικές» χώρες να πληρώσουν τα καύσιμα με ρούβλια, δημιουργώντας ανησυχίες για πιθανή κρίση στην προμήθεια αερίου στην Ευρώπη.

 

Ο Πούτιν έδωσε εντολή στη ρωσική κεντρική τράπεζα και την Gazprom να ετοιμάσουν έναν μηχανισμό πληρωμής έως τις 31 Μαρτίου, εν μέσω κυρώσεων της Δύσης σε βάρος της Ρωσίας λόγω της ‘ειδικής στρατιωτικής επιχείρησής’ που διεξάγει στην Ουκρανία.

 

Χώρες στην Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία προμηθεύεται περίπου το 40% του φυσικού αερίου από τη Gazprom, έχουν διαμηνύσει την άρνησή τους να πληρώσουν το ρωσικό αέριο με ρούβλια.

 

«Η Gazprom … πράγματι επεξεργάζεται μια εναλλακτική για την πλήρη παύση των προμηθειών αερίου σε ‘μη φιλικές’ χώρες και αποτιμά τις συνέπειες τέτοιων μέτρων», ανέφερε το δημοσίευμα.

 

Σύμφωνα με την Kommersant, η Gazprom αρνήθηκε να συζητήσει το θέμα με την εφημερίδα.

 

Η Ρωσία δεν θα ζητήσει άμεσα από τις άλλες χώρες να πληρώνουν σε ρούβλια για τις εισαγωγές φυσικού αερίου, ανακοίνωσε χθες το Κρεμλίνο.  

πηγή

Η δημοκρατία του λιντσαρίσματος

 

Άνθρωποι που ενώνονται όταν πρόκειται για λιντσάρισμα και σιωπούν όταν πρόκειται για κοινωνικές διεκδικήσεις. Η υπόθεση της Πάτρας άνοιξε μια κρύπτη που δυστυχώς οδηγεί απευθείας στον Μεσαίωνα.

γράφει ο Χρήστος Δεμέτης

 

Το λιντσάρισμα, λιντσάρισμα αλλά και τα social media, social media. Μεσαίωνας ως επιστέγασμα της απόλυτης φρίκης. Σε μια υπόθεση της Πάτρας που η έννοια της φρίκης, μοιάζει λίγη.

 

Όσα αρθρώνονταν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης τις τελευταίες ημέρες με αφορμή τις σταδιακές αποκαλύψεις του δράματος στη Πάτρα, παίρνουν σάρκα και οστά με τον χειρότερο τρόπο. Μετά τη σύλληψη της Ρούλας Πισπιρίγκου, ο όχλος ενεργοποίησε τα αυτόματα χαρακτηριστικά του. Πλήθος έξω από το σπίτι συγγενών, απειλές για λιντσάρισμα, επίθεση στα παντζούρια, η λέξη “θάνατος” γραμμένη στη πόρτα, κόσμος με τα ανήλικα τέκνα του ανά χείρας να ουρλιάζει, να τραβάει φωτογραφίες, να μεταδίδει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

 

  

Από τη μια να βλέπεις την αποκάλυψη της φρίκης σε ένα από τα πιο ειδεχθή εγκλήματα που έχουν γίνει στη χώρα και από την άλλη να βλέπεις νοικοκυραίους με τα παιδιά τους μαζί, να προσπαθούν να λιντσάρουν τους συγγενείς.

 

Μούδιασμα. Εικόνες που ξεπερνούν τις λέξεις.

 

Η απόλυτη αποκτήνωση μιας κοινωνίας που πρώτα βλέπει, ακούει και σωπαίνει κι ύστερα διψάει για περισσότερο αίμα στα διαλείμματα από τις εθιμοτυπικές προσευχές της, ήρθε στην επιφάνεια, ξεχύθηκε στους δρόμους, έκανε δηλώσεις στα κανάλια, μας θύμισε πως είναι εδώ.

 

Γιατί μη γελιόμαστε. Οι ίδιοι γείτονες που τώρα ουρλιάζουν στη Πάτρα και τραβάνε φωτογραφίες για τα social media, είναι οι ίδιοι που κάνουν πως δεν ξέρουν. Που δεν ασχολούνται με τον διπλανό τους., δεν νοιάζονται για το αν ζει ή αν έχει πεθάνει μήνες.

 

Που πάντα θα ανέχονται το κακό αρκεί να μη γίνεται στο δικό τους σπίτι ή αν γίνεται, να μη βγαίνει προς τα έξω.

 

Ο Μεσαίωνας και σταδιακός εκφασισμός βρήκε χώρο και χρόνο και προβάλλεται σε ζωντανή μετάδοση. Κι όταν φτάσει κι ο συστημικός εκφασισμός, όταν στηθεί στο πλήρες ανάστημά του, ο όχλος θα είναι έτοιμος να τον υποδεχθεί με τον πιο φυσικό τρόπο. Γιατί του μοιάζει.

 

Ο όχλος αυτός που αισθάνθηκε λοιπόν και πάλι ηθικός. Άσπιλος. Δυνάμει δικαστής. Και στο ντελίριό του πάνω, πήρε μαζί και το σπλάχνο του για να το παραδειγματίσει με τον χειρότερο τρόπο. Η ανθρωποφαγία είναι η εύκολη λύση. Η δύσκολη είναι να παραμείνεις ψύχραιμος, να ζητήσεις ευθύνες στις ιατροδικαστικές έρευνες στις απαρχές της υπόθεσης των τριών θανάτων, να απαιτήσεις Δικαιοσύνη και να ανακουφιστείς όταν αποδοθεί. Να περιμένεις να δεις ποιοι άλλοι εμπλέκονται και ενοχοποιούνται. Και να οργίζεσαι δικαίως, όταν η Δικαιοσύνη δεν αποδίδεται.    

Η εύκολη λύση από την άλλη, είναι να ζητάς κρεμάλες, να τάσσεσαι υπέρ της επαναφοράς της θανατικής ποινής, να μη σε νοιάζει αν μαζί με τα ξερά φύγουν και μερικά χλωρά. Ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας βρίσκει παρηγοριά με το να λιθοβολεί το τέρας γιατί αισθάνεται πως όσο σάπιος κι αν είναι μέσα του, δεν έφτασε ως τώρα στον φόνο. Ακόμη και το λιντσάρισμα στο οποίο καλεί ή είναι πρόθυμος να λάβει μέρος, είναι συλλογικό, και αυτή η συλλογική μαυρίλα τον παρηγορεί. Δεν είναι μόνο δικιά του. Εκχωρεί το δικαίωμα στη βία. Κανονικοποιεί τη βία. Εθίζεται στη βία. Φτιάχνεται με τη βία. Μεγαλώνει παιδιά μέσα στη βία. Ρουφάει βία από τα μάτια, τα αυτιά, με όλες τις νευρικές του απολήξεις. Ανδρώθηκε η συνείδησή του μέσα στη βία και τον ικανοποιεί, σαν ανοιχτή πληγή που αρέσκεται να τη ξύνει.

 

Όταν κλείσει τη πόρτα του σπιτιού του θα είναι εντάξει. Πάντα ήταν εντάξει ο οιονεί δικαστής.

 

Σέβεται τις ψυχές των κοριτσιών που έφυγαν; Αποτίει φόρο τιμής; Μουδιάζει από το σοκ; Από τα συναισθήματα που στήνουν κόμπο στο στήθος; Από το δάκρυ που φτάνει στα μάτια; Όχι.

 

Η υπόθεση της Πάτρας προκάλεσε και προκαλεί το απόλυτο σοκ. Και ταυτόχρονα άνοιξε το καπάκι της σήψης, για να θυμηθούμε ότι η χειρότερη πτυχή της ύπαρξής μας, βρίσκεται πλάι μας σαν η άλλη πλευρά ενός τρύπιου νομίσματος.

 

Όσο και να αιτιολογείται η οργή, όσο κι αν αιτιολογείται η δύναμη του πόνου, υπάρχει μια ιλιγγιώδης απόσταση ανάμεσα στο ξέσπασμα και τον προπηλακισμό. Υπάρχει η λεπτή γραμμή της λογικής, της ελάχιστης πίστης στον Άνθρωπο, ότι κάποια στιγμή αυτή η κοινωνία θα πάψει να είναι τόσο κτηνώδης. Όχι εντελώς, αλλά έστω τόσο κτηνώδης.

 

Θα πάψει επιτέλους να προσποιείται, να κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της, να απομονώνεται σε ατομικισμούς και εγωπάθειες, σε ατομικά και συλλογικά απωθημένα, σε αποσβολωμένες νευρώσεις και ψυχικές καταστάσεις που δεν έχουν δουλευτεί. Μπορεί να φαντάζει ουτοπία, αλλά και μισό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, μπορεί να καταπραΰνει την απελπισία, σαν εκείνες της στιγμές μεγαλείου ψυχής της μητέρας της Ελένης Τοπαλούδη, της μητέρας της Γαρυφαλλιάς, των γονιών του Άλκη, του Παύλου, των γονιών που έχασαν το παιδί τους και ζητούν αγάπη.

 

Και φως.     

Ο Μητσοτάκης "αποχαιρετά" την αυτοδυναμία, ο Πούτιν "ρυθμιστής" των εκλογών…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Ο πρωθυπουργός έχει δίκιο σ’ αυτό που είπε στη δημόσια συζήτηση που οργάνωσε ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος»: «Ο λαός θα μας υποδείξει αν η χώρα θα κυβερνηθεί από ένα ή περισσότερα κόμματα». Κανονικά εδώ θα βάζαμε τελεία και θα έκλεινε εδώ αυτό το άρθρο. Όταν λέγονται αυτονόητα πράγματα, δεν έχει νόημα να συνεχίζεις με κοινοτοπίες.

 

Έλα, όμως, που δεν είναι έτσι. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν ανακάλυψε ξαφνικά ότι και στην Ελλάδα μπορεί να συμβεί, ενδεχομένως με πάγιο τρόπο από εδώ και στο εξής, ό,τι συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη: οι χώρες κυβερνώνται με περισσότερα του ενός κόμματα.

 

 

Και είναι πολύ υποκριτικό αυτό που είπε για την αυτοδυναμία. Ότι, δηλαδή, «στόχος είναι η σταθερότητα και όχι επί τούτω η αυτοδυναμία». Για τρεις λόγους:

 

Πρώτον, διότι σε όλες τις μέχρι τώρα δημόσιες παρεμβάσεις του καθιστούσε σαφές ότι η αυτοδυναμία του κόμματός του είναι αυτοσκοπός. Τώρα το αλλάζει.

 

Δεύτερον, διότι τη συζήτηση για αλλαγή του εκλογικού νόμου, τον οποίο η δική του κυβέρνηση έχει ψηφίσει, δεν την άνοιξε κανένα στέλεχος της αντιπολίτευσης, αλλά υπουργοί του. Τώρα διαβεβαιώνει ότι δεν θα τον (ξανά) αλλάξει.

 

Τρίτον, διότι αυτοδύναμες κυβερνήσεις δεν σημαίνει αυτομάτως και ασταθείς. Οι ελληνικές κυβερνήσεις από τη Μεταπολίτευση(1974) έως την οικονομική κρίση(2009) ήταν αυτοδύναμες. Πιστώνονται πολλά θετικά, αλλά και αντίστοιχα αρνητικά. Στην Ευρώπη, που ο κανόνας είναι κυβερνήσεις συνεργασίας, η ισχυρότερη χώρα, η Γερμανία, έχει ξεχάσει τι θα πει αυτοδυναμία.

 

Γιατί, λοιπόν, ο κ. Μητσοτάκης αλλάζει θέση επ’ αυτού; Διότι γνωρίζει πολύ καλά ότι η αυτοδυναμία μπορεί να αποδειχθεί όνειρο απατηλό ακόμα και στις δεύτερες εκλογές. Και τότε δεν θα μπορέσει πει πεισματικά «εκλογές και ξανά εκλογές μέχρι να πάρω 151».

 

Ο κ. Μητσοτάκης πρέπει από τώρα να καλλιεργήσει το έδαφος για το-απευκταίο γι’ αυτόν- ενδεχόμενο να αναζητήσει συνεταίρο. Και, σε αντίθεση, με όσα έγιναν το 2012-2015, δεν θα είναι καθόλου εύκολο.

 

Συμπέρασμα πρώτο: Η κρίση στην Ουκρανία αλλάζει καθημερινά και τα πολιτικά δεδομένα. Η μέχρι τώρα βεβαιότητα «δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ» δεν μεταφράζεται αυτομάτως πλέον «κυριαρχεί η ΝΔ». Διότι αν η «κυριαρχία» αυτή αποδειχθεί ότι κινείται περί το 30%, είναι σαν να μην υπάρχει.

 

Συμπέρασμα δεύτερο: Η ΝΔ απειλείται, μέχρι στιγμής, με απώλεια «κεντρογενών» ψηφοφόρων, μετά την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ. Δεν γνωρίζουμε ακόμα αν θα απειληθεί και από τα δεξιά της. Η «πανστρατιά» κατά του Πούτιν δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι ευχαριστεί το ακραία δεξιό ακροατήριό της. Η έξαλλη προσπάθεια των δεξιών και ακροκεντρώων «αντιπουτινιστών» να πείσουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ…δεν αποδοκιμάζει τον Πούτιν, με αφορμή και τη συναυλία της Τρίτης, προδίδει πανικό. Διότι είναι πολύ γνωστό ότι οι σχέσεις της Ελλάδας με τη Ρωσία είχαν φτάσει στο ναδίρ στη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

 

Άλλωστε, ο Πούτιν δεν έχει πλέον συμπάθειες σε καμιά εκδοχή της Αριστεράς στην Ελλάδα μετά τα όσα είπε για το κομμουνιστικό παρελθόν της χώρας του. Αντίθετα, διατηρεί συμπάθειες κυρίως σε δεξιά κομμάτια του εκλογικού σώματος. Και οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις έδειξαν ότι μια μεγάλη πλειοψηφία του εκλογικού σώματος αποδοκιμάζει την εμπλοκή της χώρας στην κρίση με αποστολή πολεμικού υλικού στην Ουκρανία, που αποφάσισε ο κ. Μητσοτάκης.

 

Συμπέρασμα τρίτο και καθοριστικότερο: Ανεξάρτητα από τα ανωτέρω, η εκτίναξη των τιμών των καυσίμων και ειδών καθημερινής χρήσης μπορεί να αλλάξει άρδην το πολιτικό παιχνίδι. Αν συνεχιστεί όλο το 2022, όπως προβλέπουν οι περισσότεροι αναλυτές, τίποτα δεν θα είναι προβλέψιμο για το εκλογικό έτος 2023. Η φθορά της κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι συνεχής και αυτή δεν αντισταθμίζεται με το θεώρημα «δεν τραβάει ο ΣΥΡΙΖΑ».

 

Αν έτσι συνεχιστεί η κατάσταση-και αυτό το ρυθμίζει εν πολλοίς ο… Πούτιν!- τότε τίποτα δεν αποκλείει το ενδεχόμενο η ελληνική πολιτική ζωή να γνωρίσει ξανά καταστάσεις ανάλογες με εκείνη του 2012. Τότε η ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά χρειάστηκε το ΠΑΣΟΚ του Ευάγγελου Βενιζέλου για να κυβερνήσει. Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη δε μπορεί να ελπίζει του χρόνου σε κάτι ανάλογο. Το ΠΑΣΟΚ του κ. Ανδρουλάκη δεν σκοπεύει να αυτοκτονήσει ξανά. Αρα ο κ. Μητσοτάκης θα αναζητήσει συνεταίρο στο δεξιό άκρο της «πολυκατοικίας». Καθόλου κολακευτικό για το «κεντρώο» προφίλ του, που με τόση επιμέλεια του φιλοτέχνησαν.

 

Προλαβαίνω την ένσταση του απορούντος αναγνώστη: «Μα, είναι σοβαρά πράγματα αυτά, να ασχολούμαστε με εκλογικούς νόμους και αυτοδυναμίες την ώρα που καίγεται η γούνα μας;». Όντως, δεν είναι. Αλλά όταν ασχολείται ο πρωθυπουργός, γίνεται μικρότερη η δική μας «αμαρτία»…  

«Ο εξευτελισμός σου να γίνει τέλειος»*

 

γράφει η Αντα Ψαρρά

 

 

Είναι τραγικό το πόσο πολύ η στοίχιση ειδικά των τηλεοπτικών ΜΜΕ πίσω από το σύστημα του Μαξίμου όχι μόνο στερεί από τους πολίτες τις καθημερινές σημαντικές ειδήσεις, αλλά έχει πλέον φτάσει στο έσχατο σημείο. Μη έχοντας άλλο θέμα κι ενώ ο πόλεμος, τα θύματα κι η προσφυγιά εξαντλούνται πλέον γρήγορα στα δελτία ειδήσεων, το μοναδικό ελληνικού ενδιαφέροντος «εθνικό» θέμα πρωινάδικων, μεσημεριανάδικων και «βραδινάδικων» εδώ κι έναν μήνα είναι η τραγική υπόθεση μιας οικογένειας που έχασε τα τρία παιδιά της. Φύλλο και φτερό στις οθόνες τα πρόσωπα του δράματος, τηλεδίκες και τηλεαποφάσεις χωρίς κανένα μέτρο, χωρίς δεύτερες σκέψεις για το αν καταστρέφονται ζωές, με τους καλοντυμένους παρουσιαστές σταρ της κιτρινίλας και της αθλιότητας να εξαντλούν τον τηλεθεατή σε ένα ανελέητο κυνήγι της κλειδαρότρυπας. Και δεν μιλάει κανείς!

 

Το ΕΣΡ, που θα κόβει τώρα με Νόμο Βορίδη και πρόστιμα στις εφημερίδες, ψελλίζει κάτι διαμαρτυρίες, τιμωρεί έτσι για την τιμή των όπλων κάποιους με πρόστιμα που φαντάζουν αστεία και που δεν ξεπερνούν σε ευρώ όσα καθένας από αυτούς ξοδεύει μια νύχτα για καλό τραπέζι στα ελληνάδικα ή για μια βόλτα στη Μύκονο.

 

Με μικρά διαλείμματα για την αναγκαία προβολή της δραστηριότητας του πρωθυπουργού και των υπουργών, η οικογενειακή τραγωδία επανέρχεται συνεχώς για να... γεμίσει τα κενά.

Κανείς δεν μαθαίνει από την τηλεόραση -πλην ελαχίστων εξαιρέσεων- πόσο θανατηφόρα είναι η πανδημία στην Ελλάδα, πόσο αυξήθηκε σε ελάχιστο χρόνο η προσέλευση στα νοσοκομεία, τι είδους καταστροφικά νομοσχέδια περνάει η κυβέρνηση, ποια είναι τα υπερκέρδη των εταιρειών που προμηθεύουν ρεύμα και φυσικό αέριο, πόσα ασυνόδευτα παιδιά παραμένουν χωρίς προστασία, τις διαμαρτυρίες των εργαζομένων, την αστεγία που αυξάνεται, το πώς καθημερινά προκύπτει ότι η διαφθορά, ο νεποτισμός και η αδιαφάνεια κυριαρχούν.

 

Τα τρία νεκρά παιδιά έγιναν το βάρβαρο άλλοθι στην απόκρυψη των ειδήσεων. Και δεν ντρέπεται κανείς!

 

* Μίκης Θεοδωράκης, 1968

Ποιοι απελαύνουν τον Σαϊντού;

 

γράφει η Βασιλική Τζεβελέκου

 

Τι αναζητούν τα μέλη της επιτροπής της Υπηρεσίας Ασύλου του υπουργείου Μετανάστευσης, κάθε φορά που εξετάζουν τον φάκελο ενός ασυνόδευτου προφυγόπουλου το οποίο καταθέτει αίτημα παραμονής στη χώρα; Με ποιο σκεπτικό απέρριψαν τον Δεκέμβριο την αίτηση του 18χρονου Σαϊντού Καμαρά;

 

Πώς οδηγήθηκαν στο συμπέρασμα ότι η επιστροφή του στη Γουινέα είναι η καλύτερη προοπτική για το μέλλον του; Ο ασφαλέστερος τόπος για να συνεχίσει να ζει; Ταυτίζονται, άραγε, τα μέλη της επιτροπής με το σκεπτικό του νομοταγούς, αναίσθητου (με την έννοια ότι δεν τρέφει αισθήματα) Κωνσταντίνου Μπογδάνου, ο οποίος δήλωσε πως «...ο νόμος λέει ότι ο Σαϊντού Καμαρά πρέπει να απελαθεί. Ο νόμος είναι πάνω από λαϊκισμούς και αισθήματα»;

 

Οσο ελπιδοφόρο είναι το κύμα αλληλεγγύης που έχει αναπτυχθεί γύρω από τον Σαϊντού, τόση απογοήτευση και αγανάκτηση προκαλεί η πρώτη απόφαση της Υπηρεσίας Ασύλου που μεθαύριο Τετάρτη κρίνει σε δεύτερο βαθμό το αίτημά του. Οι συμμαθητές-φίλοι του, οι καθηγητές, οι γονείς της σχολικής κοινότητας του 1ου ΓΕΛ Αγίου Δημητρίου και μέρος της κοινωνίας (ευχόμαστε το μεγαλύτερο) εκφράζουν την αλληλεγγύη τους στον μαθητή που μάτωσε για να φτάσει ώς εδώ. Δημιουργούν ασπίδα προστασίας γύρω του, αναγνωρίζουν το ψυχικό σθένος, την τόλμη, την ευφυΐα του, το δικαίωμά του στη ζωή.

 

Ο,τι δεν είδε στον φάκελό του η Υπηρεσία Ασύλου το διαπιστώνουν όλοι εκείνοι που κινητοποιούνται για να παραμείνει στη χώρα μας ο Σαϊντού, που κάνει όνειρα, έχει προσδοκίες και εκτιμάει το πολύτιμο δώρο της ζωής που διεκδικεί από παιδί. Βρήκε ανθρώπους (χωρίς επιθετικούς προσδιορισμούς) που τον στήριξαν τα τρία χρόνια που βρίσκεται στην Ελλάδα κι ας δήλωσε πρόσφατα, στην «Καθημερινή», ο εκπρόσωπος της UNICEF Λουτσιάνο Καλεστίνι ότι «είναι η χειρότερη χώρα στην Ευρωπαϊκή Ενωση για να είσαι παιδί». Πόσο μάλλον αν είσαι ασυνόδευτο ανήλικο προσφυγόπουλο ή 18 ετών.

Ο Πούτιν, ο Ζελένσκι, οι Αμερικανοί: Εγκληματίες και προβοκάτορες…

 

γράφει ο Γιώργος Καρελιάς

 

Θα μπορούσε να αποφευχθεί ο πόλεμος στην Ουκρανία, που θερίζει ανθρώπινες ζωές και τσακίζει εθνικές οικονομίες, νοικοκυριά και επιχειρήσεις σε όλον τον κόσμο; Θα μπορούσε ο Πούτιν να μην προχωρήσει στην εγκληματική εισβολή; Θα μπορούσε ο Ζελένσκσι να έχει κάνει κάτι για να την αποτρέψει; Και οι Δυτικοί, ειδικά οι Αμερικανοί, θα μπορούσαν να έχουν συμπεριφερθεί αλλιώς και όχι ανεύθυνα και προβοκατόρικα;

 

Οι απαντήσεις δεν είναι απλές ούτε εύκολες. Ας μην παριστάνουμε τους μετά Χριστόν προφήτες. Αλλά, διάβολε, ακούμε και διαβάζουμε όσα λέγονται και γίνονται ένα μήνα μετά την εισβολή και αναρωτιόμαστε: «Μπας και;».

 

Τελευταία αφορμή η συνέντευξη του προέδρου της Ουκρανίας σε Ρώσους δημοσιογράφους, που περιέχει μια είδηση-βόμβα, σύμφωνα με τα κλισέ που χρησιμοποιούν τα μέσα ενημέρωσης. Μόνο που αυτή τη φορά ο Ζελένσκι πετάει πράγματι μια «βόμβα». Ναι, λέει, είναι έτοιμος να συζητήσει ένα καθεστώς ουδετερότητας για τη χώρα του. Και ναι-δεύτερη «βόμβα»- η ουδέτερη χώρα του να μη δεχθεί ποτέ πυρηνικά όπλα.

 

Τι ήταν αυτό που οδήγησε τον Πούτιν στην εισβολή; Ο πρώτος και αδιαμφισβήτητος λόγος-ή έστω δικαιολογία- είναι ο κίνδυνος από τη συνεχή επέκταση του ΝΑΤΟ κοντά στα σύνορα της Ρωσίας. Ο κίνδυνος αυτός δεν είναι σημερινός, τον έχουν επισημάνει εδώ και πολλά χρόνια και Αμερικανοί αξιωματούχοι, όπως ο πρέσβης Τζόρτζ Κέναν και ο «μάγος» της αμερικανικής διπλωματίας Χένρι Κίσινγκερ. Διάβολε, δεν ήταν αυτοί «πουτινόφιλοι», σκέτοι ρεαλιστές ήταν και έλεγαν ψυχρά στους ηγέτες τους «το ΝΑΤΟ δεν μπορεί να φτάσει στην Ουκρανία, οι Ρώσοι δεν θα το αποδεχτούν και θα ξεσπάσει πόλεμος». Έτσι ακριβώς το είπε ο Κίσινγκερ το 2014, έτσι έγινε.

 

Ασφαλώς, αυτό δεν δικαιολογεί την ωμότητα του Πούτιν και την εισβολή του. Θα μπορούσε να κινήσει γη και ουρανό, να προειδοποιήσει με κάθε τρόπο, να απειλήσει, να τα πει στον ΟΗΕ, να τα πει απευθείας στον Μπάιντεν και τους Ευρωπαίους πριν κινηθεί στρατιωτικά.

 

Από την άλλη πλευρά, αλήθεια, τι έγινε; Όταν ο Ζελένσκι πήγε, λίγες μέρες πριν από τη ρωσική εισβολή, στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου και ζητούσε μετ’ επιτάσεως την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, τι διέπραττε; Ευεργεσία ή έγκλημα σε βάρος της χώρας του; Ο Πούτιν θα το άφηνε να περάσει έτσι; Επιπλέον, όταν ο Ζελένσκι μιλούσε για την ανάγκη να αποκτήσει η χώρα του την αμυντική ομπρέλα της Δύσης υπονοώντας και πυρηνικά όπλα, δεν υπήρχε κάποιος να του ψιθυρίσει «μην το πεις, είναι σαν να προκαλείς τον Πούτιν να εισβάλει»;

 

Τι είναι, λοιπόν, ο Ζελένσκι; Μήπως ένας αφελής τύπος, που διέπραξε ολέθριο σφάλμα εναντίον της χώρας του; Ή μήπως είχε διαβεβαιώσεις ότι ο Πούτιν δεν θα τολμήσει και, αν τολμούσε, οι Δυτικοί θα προστάτευαν την Ουκρανία; Εκ των υστέρων, το δεύτερο δεν επιβεβαιώθηκε, οι Δυτικοί απέρριψαν κάθε αίτημά του, που θα μπορούσε να οδηγήσει σε γενίκευση της σύγκρουσης με τη Ρωσία.

 

Και οι Δυτικοί, δηλαδή οι Αμερικανοί, ποιον ρόλο έπαιξαν σε όλο αυτό το παζλ; Είχαν ξεκαθαρίσει στον Ζελένσκι να μη ζητάει την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, γιατί αυτό θα ήταν casus belli για τον Πούτιν; Αν κρίνουμε από τις τωρινές επιπολαιότητες του Μπάιντεν, μπορεί να πήραν τον Ζελένσκι στο λαιμό τους. Είναι απογοητευτικό-και κάποια στιγμή να γίνει επικίνδυνο- ο ηγέτης της υπερδύναμης να λέει ότι πρέπει να ανατραπεί ο ηγέτης της δεύτερης μεγάλης πολεμικής δύναμης και μετά να τρέχουν στο Λευκό Οίκο να το «διορθώσουν». Όποιος ενδιαφέρεται ας αναζητήσει τι είπε, για τη δήλωση Μπάιντεν, ο βετεράνος Αμερικανός διπλωμάτης Ρίτσαρντ Χάας, πρόεδρος του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων των ΗΠΑ. «Τα σχόλια του Μπάιντεν έκαναν μια επικίνδυνη κατάσταση πιο επικίνδυνη», είπε ο Χάας. Εκτός αν κάποιοι εγχώριοι κοκορόμυαλοι τον εντάξουν κι αυτόν στους «πουτινόφιλους».

 

Εν κατακλείδι, ο εγκληματικός χαρακτήρας της εισβολής του Πούτιν στην Ουκρανία δεν αναιρείται όποια δικαιολογία ή έστω πραγματικό λόγο κι αν επικαλεστεί. Τελεία. Όμως, αν ο Ζελένσκι έλεγε εγκαίρως αυτό που λέει σήμερα, ότι η Ουκρανία θα μείνει ουδέτερη χώρα και χωρίς πυρηνικά, μήπως θα υπήρχε έστω κάποια πιθανότητα να είχε αποτρέψει τον πόλεμο και τις καταστροφές; Μήπως ο Ζελένσκι βαρύνεται με εγκληματική αφέλεια ή αμέλεια; Και εντέλει οι Δυτικοί-Αμερικανοί έδρασαν σαν να ήθελαν να αποφύγουν τον πόλεμο ή στο πίσω μέρος του κεφαλιού τους βλέπουν μια ευκαιρία να στριμώξουν στη γωνία τον Πούτιν, με στόχο αυτό που είπε ο Μπάιντεν (ή του ξέφυγε) και το διόρθωσαν οι νουνεχέστεροι διπλωμάτες; Αν συμβαίνει το δεύτερο, έδρασαν σαν κανονικοί προβοκάτορες.

Η αποκρουστική «δημοσιογραφία» της ντροπής

Ο Ευαγγελάτος εμφανίστηκε δίπλα σε ολόγραμμα της μικρής Τζωρτζίνας που έχει χάσει τη ζωή της (βίντεο). Η Τζωρτζίνα είναι ένα από τα τρία παιδιά, στην Πάτρα, που πέθαναν κάτω από αδιευκρίνιστες, μέχρι στιγμής, συνθήκες. Εάν όλο αυτό με κάποιον τρόπο μπορεί να έχει κάποια σχέση με τη «δημοσιογραφία» (που δεν έχει), τότε χρειάζεται να συνοδεύεται με λίγες ακόμα λέξεις: Πρόκειται για την αποκρουστική «δημοσιογραφία» της ντροπής.  

 

Στην εκπομπή του Ευαγγελάτου (Live News) στο Mega οι τηλεθεατές έχουν συνηθίσει να τον βλέπουν δίπλα σε πολιτικά πρόσωπα, απ’ όλο τον κόσμο, που δεν βρίσκονται στο στούντιο, δίπλα σε άρματα μάχης, ακόμα και… πάνω στη θάλασσα.

 

Είναι μια επιλογή της εκπομπής να χρησιμοποιεί γραφικά που κάνει να φαίνονται το περιβάλλον γύρω από τον παρουσιαστή τρισδιάστατο.

 

Μέχρι εδώ τα γραφικά παραμένουν, για αρκετούς, στη σφαίρα του γραφικού.

 

Αυτή τη φορά όμως μόνο οργή προκαλεί το γεγονός ότι ο Ευαγγελάτος εμφανίστηκε δίπλα σε ολόγραμμα της μικρής Τζωρτζίνας που έχει χάσει τη ζωή της( εκπομπή Live News, Mega 28/03/22)! Η Τζωρτζίνα είναι ένα από τα τρία παιδιά, στην Πάτρα, που πέθαναν κάτω από αδιευκρίνιστες, μέχρι στιγμής, συνθήκες.

 

Ο Ευαγγελάτος περπάτησε λίγο στο στούντιο και είπε στους τηλεθεατές «αυτή είναι η Τζωρτζίνα», δείχνοντας το ολόγραμμα. Στη συνέχεια μετέφερε τις εξελίξεις της υπόθεσης με το ολόγραμμα να στέκεται δίπλα του.

 

Δύσκολα μπορεί να βρει κανείς λέξεις για να χαρακτηρίσει την «αναπαράσταση» ενός νεκρού παιδιού δίπλα στον παρουσιαστή. Μια λέξη θα μπορούσε να είναι αυτή: Ντροπή! Έχει όμως ένα πρόβλημα η χρήση της στην προκειμένη περίπτωση, διότι η ντροπή έχει και μια προϋπόθεση: Να μπορείς ντρέπεσαι.

 

 

Και κάτι ακόμα: Εάν όλο αυτό με κάποιον τρόπο μπορεί να έχει κάποια σχέση με τη «δημοσιογραφία» (που δεν έχει), τότε χρειάζεται να συνοδεύεται με λίγες ακόμα λέξεις: Πρόκειται για την αποκρουστική «δημοσιογραφία» της ντροπής.

 

Το σχετικό απόσπασμα στην αρχή του βίντεο:

 

Γεράσιμος Χολέβας

Der Spiegel: Νέο έγγραφο υποστηρίζει τη δέσμευση μη επέκτασης του ΝΑΤΟ στα ανατολικά

 

Το γεγονός ότι οι ΗΠΑ και οι χώρες του ΝΑΤΟ υποσχέθηκαν στον Γκορμπατσόφ την εποχή της επανένωσης της Γερμανίας να μην επεκτείνουν παραπέρα το ΝΑΤΟ, παρουσιάζεται πάντα από τα δυτικά μέσα ενημέρωσης και πολιτικούς ως «ρωσική προπαγάνδα». Ωστόσο είναι το γερμανικό περιοδικό Der Spiegel και όχι τα -λογοκριμένα στη Δύση- ρωσικά ΜΜΕ, που αποκαλύπτει αρχείο από το 1991, το οποίο υποστηρίζει την αθέτηση των συμφωνιών.

 

  

του Παναγιώτη Παπαδομανωλάκη

 

Ο Ψυχρός Πόλεμος έληξε με την -ταπεινωτική για την ΕΣΣΔ- κατάργηση του Συμφώνου της Βαρσοβίας, την ίδια στιγμή που το ΝΑΤΟ διατηρήθηκε υπό τον όρο να μην επεκταθεί «ούτε μία ίντσα προς ανατολάς» προς τα ρωσικά σύνορα. Η υπόσχεση αυτή θα λέγαμε πως θα είχε γίνει κουρελόχαρτο, αν ο Γκρομπατσόφ δεν είχε φροντίσει να τη λάβει γραπτώς. Η επιεικώς ατυχής σοβιετική εκπροσώπηση έδωσε τη δυνατότητα στη Δύση να αμφισβητεί τη δέσμευσή της, παρότι ήταν κοινώς αποδεκτό πως σε αυτή οφείλεται ιστορικά το τέλος της ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης.

 

Τον Σεπτέμβριο του 1993, ο Ρώσος πρόεδρος Μπόρις Γέλτσιν έγραψε μια μεγάλη επιστολή στον Πρόεδρο των ΗΠΑ «αγαπητό Μπιλ (Κλίντον)», όπου εξέφρασε την ανησυχία του για το ενδιαφέρον της Πολωνίας, της Τσεχίας και της Ουγγαρίας να ενταχθούν στο ευρωατλαντικό σύμφωνο. Ο Γέλτσιν ζήτησε να ληφθεί υπόψιν η αίσθηση νεο-απομόνωσης του ρωσικού λαού, καθώς και «το πνεύμα της συνθήκης» 2+4 σχετικά με την επανένωση της Γερμανίας το 1990, η οποία όπως έγραψε «αποκλείει την επιλογή επέκτασης της ζώνης του ΝΑΤΟ προς την Ανατολή». Η επιστολή αυτή φέρεται να είναι η πρώτη φορά που η Ρωσία κατηγόρησε τη Δύση ότι αθέτησε τον λόγο της, σύμφωνα με παλαιότερο δημοσίευμα του Κλάους Βίγκρεφ στο γερμανικό περιοδικό Der Spiegel. Ο μονοπολικός κόσμος που εδραιώθηκε, διατήρησε το δόγμα περικύκλωσης της Ρωσίας, όπως περιγράφεται γλαφυρά από το Ινστιτούτο Ραντ, με αποτέλεσμα την επέκταση του ΝΑΤΟ όχι μόνο μια ίντσα, αλλά 14 χώρες του πρώην σοσιαλιστικού μπλοκ προσχώρησαν σε αυτό.

 

Νέα στοιχεία: «Απαράδεκτη» η ένταξη των Ανατολικοευρωπαίων στο ΝΑΤΟ

Το νέο έγγραφο στο οποίο αναφέρεται το Der Spiegel, προέρχεται από τα Βρετανικά Εθνικά Αρχεία και ανακαλύφθηκε από τον Αμερικανό πολιτικό επιστήμονα Τζόσουα Σίφρινσον, ενώ αρχικά είχε χαρακτηριστεί «απόρρητο». Αναφέρεται σε συνάντηση «των πολιτικών προϊσταμένων των υπουργείων Εξωτερικών των ΗΠΑ, της Μεγάλης Βρετανίας, της Γαλλίας και της Γερμανίας στη Βόννη στις 6 Μαρτίου 1991». Το περιοδικό αναφέρει πως θέμα της συνάντησης ήταν η ασφάλεια της Πολωνίας και άλλων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, καθώς η ενοποίηση της Γερμανίας είχε επιτευχθεί πριν από πέντε μήνες και το τέλος του Συμφώνου της Βαρσοβίας ήταν ορατό. Οι πολιτικοί στη Βαρσοβία και τη Βουδαπέστη έδειξαν το ενδιαφέρον τους για την ένταξη στη δυτική συμμαχία από μήνες. Ωστόσο, όπως δείχνει το έγγραφο, οι Βρετανοί, οι Αμερικανοί, οι Γερμανοί και οι Γάλλοι συμφώνησαν ότι η ένταξη των Ανατολικοευρωπαίων στο ΝΑΤΟ ήταν «απαράδεκτη».

 

 

Στιγμιότυπο οθόνης από τα πρακτικά της συνάντησης στις 6 Μαρτίου 1991 ανάμεσα σε Αμερικανούς, Βρεατανούς, Γάλλους και Γερμανούς διπλωμάτες.

Σύμφωνα με το σημείωμα, ο Γερμανός εκπρόσωπος Γιούργκεν Κρόμπογκ δήλωσε: «Ξεκαθαρίσαμε στις διαπραγματεύσεις 2+4 ότι δεν θα επεκτείνουμε το ΝΑΤΟ πέρα από τον Έλβα. Επομένως, δεν μπορούμε να προσφέρουμε την ένταξη στο ΝΑΤΟ στην Πολωνία και στους άλλους». Στις διαπραγματεύσεις 2+4, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας και η Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας διαπραγματεύτηκαν τη γερμανική ενοποίηση με τις νικήτριες δυνάμεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τις ΗΠΑ, τη Μεγάλη Βρετανία, τη Σοβιετική Ένωση και τη Γαλλία. Το Der Spiegel παραδέχεται πως «το νέο εύρημα στο αρχείο ταιριάζει με μια πληθώρα εγγράφων από τους μήνες μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου που είναι τώρα διαθέσιμα», ενώ καθιστά αμφισβητούμενα τα όσα δήλωσε ο γγ. του ΝΑΤΟ Γενς Στόλτενμπεργκ σε πρόσφατη συνέντευξη στο γερμανικό περιοδικό.

 

Πλήθος στοιχείων συναινούν στην υπόσχεση μη επέκτασης

Φυσικά, τα πρόσφατα στοιχεία δεν είναι τα μοναδικά. Σε προηγούμενο δημοσίευμά του Der Spiegel με τίτλο «Έχει δίκιο ο Βλαντιμίρ Πούτιν;» αναφέρεται ότι ο Τζακ Μάτλοκ, ο οποίος ήταν ο πρεσβευτής των ΗΠΑ στη Μόσχα εκείνη την εποχή, είπε ότι δόθηκαν «κατηγορηματικές διαβεβαιώσεις» στη Σοβιετική Ένωση ότι το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί προς τα ανατολικά. Ο Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ σε μια ομιλία του στις 31 Ιανουαρίου 1990, πρότεινε στο ΝΑΤΟ να εκδώσει μια δήλωση λέγοντας: «Ό,τι κι αν συμβεί στο Σύμφωνο της Βαρσοβίας, δεν θα υπάρξει επέκταση του εδάφους του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά και πιο κοντά στα σύνορα της Σοβιετικής Ένωσης». Ο Αμερικανός ομόλογός του, Τζέιμς Μπέικερ «δεν ενθουσιάστηκε ακριβώς» από την ιδέα, αλλά θεώρησε ότι ήταν «ό,τι καλύτερο είχαμε αυτή τη στιγμή».

 

Τα παραπάνω επιβεβαιώνονται από τα αποχαρακτηρισμένα έγγραφα των ΗΠΑ, της Σοβιετικής Ένωσης, της Γερμανίας, της Βρετανίας και της Γαλλίας που δημοσιεύθηκαν στις 12 Δεκεμβρίου 2017 από το Αρχείο Εθνικής Ασφάλειας του Πανεπιστημίου Τζορτζ Ουάσινγκτον. Έχοντας συναντηθεί με τον Γκένσερ κατά την είσοδό του στις συζητήσεις με τους Σοβιετικούς, ο Μπέικερ επανέλαβε επακριβώς τη διατύπωση του Γερμανού ομολόγου του στη συνάντησή του με τον υπουργό Εξωτερικών Έντουαρντ Σεβαρντνάτζε στις 9 Φεβρουαρίου 1990. Ο Μπέικερ επαναλαμβάνει τη φράση «ούτε μια ίντσα προς τα ανατολικά» κατά τη συνάντηση με τον Γκορμπατσόφ της 9ης Φεβρουαρίου 1990, ενώ συμφώνησε με τη δήλωση του δεύτερου ότι «η επέκταση του ΝΑΤΟ είναι απαράδεκτη». Έχοντας συνεννοηθεί με τον Αμερικανό πρόεδρο, ο πρόεδρος της Γερμανίας, Χέλμουτ Κολ, ανέφερε στον Σοβιετικό ηγέτη στις 10 Φεβρουαρίου 1990: «Πιστεύουμε ότι το ΝΑΤΟ δεν πρέπει να επεκτείνει τη σφαίρα των δραστηριοτήτων του». Αντίστοιχες διαβεβαιώσεις δόθηκαν και από τη Θάτσερ, τον Μιτεράν και από άλλους ηγέτες της Δύσης. «Το γεγονός ότι είμαστε έτοιμοι να μην τοποθετήσουμε έναν στρατό του ΝΑΤΟ εκτός γερμανικού εδάφους δίνει στη Σοβιετική Ένωση μια σταθερή εγγύηση ασφάλειας», δήλωνε ο τότε γγ. της συμμαχίας, Μάνφρεντ Βέρνερ.

 

Ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας Μάικλ Μάντελμπαουμ, ο οποίος ήταν σύμβουλος της κυβέρνησης Κλίντον, αφιερώνει ένα ολόκληρο κεφάλαιο στο βιβλίο του «Αποτυχία της αποστολής» (2016) σε αυτήν την υπόσχεση και την αθέτησή της, με τον τίτλο «Ρωσία: Η κακή πράξη». Περιγράφει ως «το πιο κρίσιμο γεωστρατηγικό λάθος στην πολιτική των ΗΠΑ τις τελευταίες δεκαετίες» την απόφαση Κλίντον να δεχτεί την Πολωνία, την Ουγγαρία και την Τσεχική Δημοκρατία στο ΝΑΤΟ, παρά τις αντιρρήσεις του τότε υπ. Εξωτερικών, αθετώντας έτσι την υπόσχεση προς τη Ρωσία. Ο ίδιος, που σίγουρα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αντίπαλος των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών των ΗΠΑ, παραδέχεται πως «η Ρωσία αποδέχτηκε την επέκταση του ΝΑΤΟ γιατί δεν είχε άλλη επιλογή. Δεν είχε την πολιτική ή οικονομική δύναμη να τη σταματήσει, και η στρατιωτική αντίσταση ήταν εκτός συζήτησης. Αλλά οι Ρώσοι δεν είδαν ποτέ αυτή την επέκταση ως δίκαιη, νόμιμη ή κάτι άλλο εκτός από προδοσία των δυτικών υποσχέσεων και επίθεση στα ρωσικά δικαιώματα και συμφέροντα»

 

Η κριτική στο Der Spiegel

Εντύπωση προκαλεί το γεγονός πως, παρά την αποκάλυψή του, το ίδιο το γερμανικό περιοδικό επιχειρεί να δικαιολογήσει την αθέτηση των δεσμεύσεων, αναφέροντας πως «η Δύση δεν κατέληξε σε καμία νομικά δεσμευτική συμφωνία με το Κρεμλίνο που θα απέκλειε μια επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά. Αντίθετα, το 1990 πολλοί πολιτικοί και αξιωματούχοι που συμμετείχαν και στις δύο πλευρές έδρασαν με καλή πίστη. Ο κυβερνήτης του Κρεμλίνου εκείνη την εποχή, Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, υποσχέθηκε να εισαγάγει τη δημοκρατία, να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα, να σεβαστεί το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση (…) Η αυτοκρατορία στην Ανατολή φαινόταν ικανή να μεταρρυθμιστεί».

 

Ωστόσο, η πρώτη επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά έλαβε χώρα το 1999 και είχε προετοιμαστεί ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 1990. Δηλαδή, όταν κυβερνούσε τη Ρωσία ο σπανίως νηφάλιος Γέλστιν. Ο άνθρωπος που βομβάρδισε το ρωσικό κοινοβούλιο, εισπράττοντας τους διθυράμβους των Δυτικών για το «μεταρρυθμιστικό» του έργο. Ακόμα, το άρθρο 5 της συμφωνίας 2+4 περιλαμβάνει τη δέσμευση πως «ξένες ένοπλες δυνάμεις και πυρηνικά όπλα ή οι μεταφορείς τους δεν θα σταθμεύσουν ούτε θα μεταφερθούν σε αυτό το τμήμα της Γερμανίας», εννοώντας τα εδάφη της πρώην Λαοκρατικής Γερμανίας. Με βάση το παραπάνω, τι νόημα θα είχε η δέσμευση να μην τοποθετηθούν ευρωατλαντικές δυνάμεις στην Ανατολική Γερμανία, αλλά τα στρατεύματα του ΝΑΤΟ να απλώνονται σε ολόκληρη την Ανατολική Ευρώπη;

Εμπρός οι γιοι, οι βολεμένοι

 

Σε λίγα χρόνια από σήμερα, ένας Μητσοτάκης και ένας Σαμαράς ίσως διεκδικήσουν την αρχηγία ενός κόμματος και πιθανότατα και την πρωθυπουργία. Πάντα με τη βοήθεια ψηφοφόρων που αναρωτιούνται γιατί αυτή η χώρα δεν πάει μπροστά.

 

γράφει ο Μάνος Χωριανόπουλος

 

Αν θέλαμε να δείξουμε σε κάποιον που δεν έχει ιδέα από Ελλάδα, τι συμβαίνει στην ελληνική πολιτική σκηνή εδώ και δεκαετίες και μάλιστα να το κάνουμε εύκολα και μέσα σε λίγα λεπτά, θα αρκούσε να καταφύγουμε στους... "Απαράδεκτους".

 

Στη θρυλική κωμική σειρά, που προβάλλεται σε επανάληψη από το Mega, οι πρωταγωνιστές συχνά πυκνά κάνουν αναφορές στην... κυβέρνηση Μητσοτάκη. Η σειρά είναι γυρισμένη πριν 30 χρόνια. Τότε είχαμε κυβέρνηση Μητσοτάκη, σήμερα έχουμε κυβέρνηση Μητσοτάκη και μετά από 30 χρόνια, είναι πιθανό να έχουμε μια άλλη κυβέρνηση Μητσοτάκη.

 

 

Ένας ξένος θα καταλάβαινε αμέσως ότι κάτι τέτοιο συναντάται μόνο σε υπανάπτυκτες χώρες. Δεν συμβαίνει μόνο σε επίπεδο πρωθυπουργών, αλλά σε όλο τον κρατικό μηχανισμό.

 

Πριν λίγες μέρες ο υιός του πρωθυπουργού, Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, παρενέβη στα δημόσια πράγματα για να στηλιτεύσει την αντιπολεμική συναυλία της Τρίτης.

 

Η τοποθέτησή του ήταν απαξιωτική για τους καλλιτέχνες και προκάλεσε σφοδρές αντιδράσεις.

 

Μια παρένθεση εδώ. Όταν ένας 24χρονος άνδρας -δημόσιο πρόσωπο- επιλέγει να ειρωνευθεί καλλιτέχνες, των οποίων τα τραγούδια θα ακούνε τα παιδιά των παιδιών μας, όταν θα τα κυβερνούν οι γόνοι των γόνων και παίρνει θέση σε ένα θέμα για το οποίο ήδη υπάρχει οξύτατη αντιπαράθεση, θα πρέπει να είναι έτοιμος να δεχθεί κριτική. Οι κλαίουσες ιτιές που συγκινούνται από “την επίθεση σε ένα παιδί”, ας χαρούν τον μισθό τους και ας θυμούνται ότι έχουμε Δημοκρατία.

 

Ένα μεγάλο μέρος των αντιδράσεων λοιπόν, περιελάμβανε μια "μομφή" που επαναλαμβανόταν. Ούτε λίγο ούτε πολύ, αρκετοί υπονοούσαν ότι ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης o νεότερος, κάποια στιγμή θα κυβερνήσει ή θα αναλάβει θέσεις και αξιώματα. Θεωρούσαν ότι έτσι στηλιτεύουν τον ίδιο ή όσους γόνους προετοιμάζονται ήδη για τις θέσεις του αύριο, ενώ στην πραγματικότητα, έβριζαν τον μέσο Έλληνα ψηφοφόρο.

 

Σε εποχές παρατεταμένης κρίσης η κοινωνική κινητικότητα φθίνει και οι κληρονομιές (κάθε είδους) και οι μεγάλες περιουσίες αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη σημασία, όχι μόνο στον οικονομικό τομέα αλλά και στην πολιτική. Οι γόνοι είναι ακόμα πιο ισχυροί, πιο αυθάδεις και μεγαλώνουν με την πεποίθηση ότι η εξουσία τους ανήκει, μαζί με το αλάθητο.

 

Μικρές ειδήσεις, παραπολιτικές στήλες και “ρεπορτάζ” μας ενημερώνουν για τις σπουδές τους, για το πού έπιασαν δουλειά στην Ελλάδα ή το εξωτερικό, με ελάχιστο άγχος και όλες τις πόρτες ανοικτές. Χτίζονται έτσι σιγά σιγά τα πλούσια βιογραφικά, που θα διεκδικήσουν αρχηγίες και πρωθυπουργίες.

 

Όμως όλα αυτά δεν είναι ποτέ αρκετά. Μπορεί πράγματι οι γόνοι να έχουν πολύ πιο εύκολο δρόμο, αλλά στην Ελλάδα δεν είμαστε πριγκιπάτο.

 

Τα παιδιά των ισχυρών όταν κατέλθουν στον πολιτικό στίβο, ψηφίζονται είτε από το κομματικό ακροατήριο, είτε σε εθνικές εκλογές. Και ψηφίζονται όχι μόνο από τον εσμό των κρατικοδίαιτων μετακλητών, που μπορεί να ψηφίσουν οτιδήποτε, αρκεί να τρέχει ο μισθός, αλλά και από τα κορόιδα που φαντασιώνονται ότι οι "πρίγκιπες", θα ενδιαφερθούν για τον λαό και όχι για την αναπαραγωγή της εξουσίας τους, της περιουσίας τους και της κληρονομιάς τους.

 

Η επικράτηση της οικογενειοκρατίας στην ελληνική πολιτική σκηνή, είναι έργο των Ελλήνων ψηφοφόρων. Αυτοί πείθονται, αυτοί ψηφίζουν και αυτοί μετά καταριούνται την άδικη κοινωνία που άλλους τους ανεβάζει (πάντα τους ίδιους) και άλλους τους κατεβάζει στα τάρταρα.

 

Σε 20 - 25 χρόνια από σήμερα, ένας Μητσοτάκης ή ένας Σαμαράς ή και οι δύο ταυτόχρονα, είναι πολύ πιθανό να διεκδικούν την αρχηγία ενός κόμματος και ίσως και την πρωθυπουργία. Και είναι αναμενόμενο, εφόσον κάποιοι θα βρεθούν να τους ψηφίσουν.

 

Όταν της γης οι κολασμένοι ψηφίζουν πρίγκιπες, δεν φταίνε οι πρίγκιπες. Μεταξύ πελατών και κυρίως μεταξύ κορόιδων, ειλικρίνεια.       

Πανδημία: Η Ελλάδα ξεπέρασε Ιταλία και το (“είμαστε 12 φορές καλύτερα”) Βέλγιο σε νεκρούς ανά εκατ. πληθυσμού

 Ηταν αυτοί που μας έλεγαν να μην μιλάμε για την άθλια διαχείριση της πανδημίας γιατί ο Μωυσής τους είχε κατορθώσει να είμαστε... 12 φορές καλύτερα από το Βέλγιο...

 

Ηταν αυτοί που μας έλεγαν να μην μιλάμε για την άθλια διαχείριση της πανδημίας γιατί ο Μωυσής τους είχε κατορθώσει να είμαστε… 12 φορές καλύτερα από το Βέλγιο…

 

Ηταν αυτοί που είχαν το θράσος να μετράνε νεκρούς κατά το δοκούν για να τσιρίζουν μετά τον αυτοθαυμασμό τους στα κανάλια. Θυμηθείτε:   

«Ο δείκτης που έχει φτιάξει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας για να μετράει πόσο καλά ή άσχημα πηγάινει κάθε χώρα στην αντιμετώπιση του Κορωνοϊού, ο μοναδικός πραγματικός δείκτης, είναι οι θάνατοι ανά εκατομμύριο. Οι θάνατοι ανά εκατομμύριο τι δηλώνουν; Ότι ανεξαρτήτως πληθυσμού μίας χώρας, το διαιρείς ανά εκατομμύριο και αυτό δεν έχει να κάνει με το αν έχεις κάνει πολλά ή λίγα τεστ ή πολλές ή λίγες εντατικές. Το ότι είμαστε 12 φορές καλύτερα απ’ το Βέλγιο το πανηγυρίζω, ναι, γιατί σώσαμε ανθρώπους».

 

Αυτά λέγανε τον Νοέμβρη του 2020.

Σύμφωνα λοιπόν με τον μόνο αξιόπιστο δείκτη για την Πανδημία, όπως ο ίδιοι έλεγαν, χθες, στις 25 Μάρτίου, η Ελλάδα ξεπέρασε σε νεκρούς ανά εκατομμύριο το -12 φορές χειρότερο- Βέλγιο και την Ιταλία που είχε χτυπηθεί σφοδρά κατά το πρώτο κύμα.

 

Αυτή είναι η εγκληματική πολιτική τους. Αυτή είναι και η πολιτική τους αθλιότητα.

 

Μην μιλάτε, έλεγαν, γιατί είμαστε…12 φορές καλύτερα από το Βέλγιο.

Λοιπόν: Περισσότεροι θάνατοι ανά εκατομμύριο πληθυσμού κι από Βέλγιο, κι από Ιταλία, κι από Ρωσία, κι από Μεξικό (!), κι από Ισπανία και από Γαλλία. Στην 26η χειρότερη θέση η Ελλάδα από τις 227 χώρες που καταγράφει ο πίνακας. Αθλιοι!

(στοιχεία 26/3/22 – πηγη: https://worldometers.info/coronavirus/)

     

Ακρίβεια εκτός ορίων – Φόβοι για την επάρκεια σε τρόφιμα και αγροτικά προϊόντα

 

Φόβους για την επάρκεια ορισμένων προϊόντων έχει δημιουργήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, με το λαό να πληρώνει (και) με αυτό..

 

Φόβους για την επάρκεια ορισμένων προϊόντων έχει δημιουργήσει ο πόλεμος στην Ουκρανία, με το λαό να πληρώνει (και) με αυτό τον τρόπο τις συνέπειες των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, χώρια την γενικευμένη ακρίβεια.

 

Το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στο αλεύρι και στο ηλιέλαιο, όπου ήδη καταγράφονται ελλείψεις στα ράφια. Κάποια σούπερ μάρκετ έχουν βάλει πλαφόν στον αριθμό των συγκεκριμένων προϊόντων που μπορεί να αγοράσει ο καταναλωτής.

 

 

Ο πρωθυπουργός, Κυρ. Μητσοτάκης, έχει συγκαλέσει για σήμερα Δευτέρα κυβερνητική σύσκεψη, με την συμμετοχή της ηγεσίας του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. Σε αυτήν θα συζητηθούν οι τυχόν ελλείψεις που μπορεί να προκύψουν σε είδη διατροφής και σε πρώτες ύλες στον πρωτογενή τομέα, χωρίς βέβαια να αναμένονται …συνταρακτικές αποφάσεις, αφού η κυβέρνηση ομνύει στην «ελεύθερη αγορά» και στον «ανταγωνισμό».

 

Πηγές από το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων τόνισαν στο ΑΠΕ πως «επισιτιστικός κίνδυνος δεν υφίσταται για τη χώρα μας», σημειώνοντας ότι κατά τη διάρκεια της σύσκεψης θα εξετάσουν τις επόμενες κινήσεις της κυβέρνησης για την αποτροπή κάθε επισιτιστικού κινδύνου.

 

Η Ελλάδα εισάγει από την Ουκρανία περίπου 30.000 τόνους από τους συνολικά 120.000 τόνους εισαγωγών ηλιέλαιου. Στελέχη της Επιτροπής Επισιτιστικής Κρίσης του υπουργείου Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων έλεγαν ότι εύκολα μπορούν να αναπληρωθούν από εισαγωγές από την Αργεντινή ή από άλλες τρίτες χώρες.

 

Οι εισαγωγές καλαμποκιού από Ρωσία και Ουκρανία ανέρχονται περίπου σε 500.000 τόνους, που προορίζονταν κυρίως για την παραγωγή ζωοτροφών. Με βάση αυτές τις εκτιμήσεις του υπουργείου, το κενό θα μπορούσε να καλυφθεί με εισαγωγές από τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία, άλλες ευρωπαϊκές χώρες και τη Νότιο Αμερική. 

πηγή

 

Daily Mail: Ο γιος του Μπάιντεν χρηματοδοτούσε βιοεργαστήρια με θανατηφόρους ιούς στην Ουκρανία

 

Το δημοσίευμα συνδέει τα συγκεκριμένα εργαστήρια με αυτό της Ουχάν, από το οποίο φέρεται να διέρρευσε ο Covid-19!

Σάλο έχει προκαλέσει δημοσίευμα για τη σχέση του Χάντερ Μπάιντεν και τα βιοεργαστήρια στην Ουκρανία.

 

Σύμφωνα με δημοσίευμα της Daily Mail, ο γιος του αμερικανού προέδρου χρηματοδοτούσε βιολογικά εργαστήρια στην Ουκρανία, τα οποία έκαναν πειράματα με θανατηφόρους ιούς. Μάλιστα, η εφημερίδα συνδέει τα συγκεκριμένα εργαστήρια με αυτό της Ουχάν, από το οποίο φέρεται να διέρρευσε ο Covid-19.

 

Όπως αποκαλύπτεται από τα μηνύματα του ηλεκτρονικού του ταχυδρομείου, ο Χάντερ Μπάιντεν εξασφάλισε χρηματοδότηση εκατομμυρίων για έναν αμερικανό εργολάβο στην Ουκρανία που ειδικεύεται στην έρευνα για θανατηφόρους ιούς.

 

Επιβεβαιώνονται οι κατηγορίες της Μόσχας;

Η ρωσική κυβέρνηση πραγματοποίησε συνέντευξη Τύπου υποστηρίζοντας ότι ο Χάντερ Μπάιντεν βοήθησε στη χρηματοδότηση ενός αμερικανικού στρατιωτικού ερευνητικού προγράμματος «βιοόπλων» στην Ουκρανία.

 

Ωστόσο, οι ισχυρισμοί χαρακτηρίστηκαν από τα δυτικά ΜΜΕ ως «προπαγανδιστικό τέχνασμα» για να δικαιολογήσουν την επέμβαση της Ρωσία στην Ουκρανία και να σπείρουν διχόνοια στις ΗΠΑ.

 

Αλλά τα email και η αλληλογραφία που έλαβε η DailyMail.com από τον εγκαταλελειμμένο φορητό υπολογιστή του Χάντερ δείχνουν ότι οι ισχυρισμοί μπορεί κάλλιστα να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα.

 

Τι δείχνουν τα email

Τα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου δείχνουν ότι ο Χάντερ βοήθησε στην εξασφάλιση χρηματοδότησης εκατομμυρίων δολαρίων για τη Metabiota, εταιρεία που συνεργάζεται με το Υπουργείο Άμυνας και ειδικεύεται στην έρευνα για ιούς που προκαλούν πανδημίες!

 

Σύστησε επίσης τη Metabiota στην ουκρανική εταιρεία φυσικού αερίου, την Burisma, για ένα δήθεν «επιστημονικό έργο» που περιλαμβάνει εργαστήρια υψηλού επιπέδου βιοασφάλειας στην Ουκρανία.

 

Ο γιος του προέδρου και οι συνάδελφοί του επένδυσαν 500.000 δολάρια στη Metabiota μέσω της εταιρείας τους Rosemont Seneca Technology Partners, σύμφωνα πάντα με τη Daily Mail.

 

Συγκέντρωσαν πολλά εκατομμύρια δολάρια χρηματοδότησης για την συγκεκριμένη εταιρεία από επενδυτικούς κολοσσούς, συμπεριλαμβανομένης της Goldman Sachs!

 

Και παρόλο που η Metabiota είναι φαινομενικά μια εταιρεία ιατρικής έρευνας, ο αντιπρόεδρός της έστειλε email στον Χάντερ το 2014 περιγράφοντας πώς θα μπορούσαν να «διεκδικήσουν την πολιτιστική και οικονομική ανεξαρτησία της Ουκρανίας από τη Ρωσία» – ένας ασυνήθιστος στόχος για μια «εταιρεία βιοτεχνολογίας».

 

Τα ντοκουμέντα που παρουσιάζει η εφημερίδα

Το επίμαχο e-mail: Τον Απρίλιο του 2014,  αντιπρόεδρος της Metabiota Mary Guttieri έγραψε ένα σημείωμα στον Hunter περιγράφοντας πώς θα μπορούσαν να «διεκδικήσουν την πολιτιστική και οικονομική ανεξαρτησία της Ουκρανίας από τη Ρωσία». «Ευχαριστώ πολύ που αφιερώσατε χρόνο από το έντονο πρόγραμμά σας για να συναντηθείτε με την Kathy [Dimeo, στέλεχος Metabiota] και εμένα την Τρίτη. Απολαύσαμε πολύ τη συζήτησή μας», έγραψε η Γκουτιέρι. 

διαβάστε ΕΔΩ